Als voorganger loop ik van tijd tot tijd en met enige regelmaat tegen een steeds weer terugkerende vraag aan naar de opname van de Gemeente. En met de opname van de Gemeente wordt dan dit bedoeld: dat er een moment komt, dat de Gemeente van Jezus Christus wordt weggenomen van deze aarde, in een plotseling ogenblik om zich bij Jezus te voegen en de bruiloft van het Lam met hem te vieren. Deze opname is iets dat plaatsvindt voorafgaand aan de daadwerkelijke terugkomst van Jezus op aarde in macht en majesteit. Waar een 30 jaar geleden in baptistenkringen deze opname van de Gemeente nog een vanzelfsprekendheid was in veel gemeenten, zijn daar vandaag de dag veel vragen over.
Ik heb daarom besloten om twee artikelen te schrijven om op een rij te zetten wat de, in mijn ogen, belangrijkste argumenten en ideeën zijn voor en tegen een opname van de Gemeente. 

Dit artikel zal gaan over de argumenten vóór de opname van de Gemeente. Daarbij uitgaand van Schriftwoorden, want dat is voor mij de leidraad in alles, ook hierin. Immers Gods Woord is een lamp voor onze voet en een licht op ons pad.
Voordat ik dat ga doen, zal ik echter eerst kort stilstaan bij de historische oorsprong van de gedachte dat Jezus zijn Gemeente zal opnemen voordat hij terugkomt naar de aarde met macht en majesteit.

De oorsprong van het idee van de opname van de gemeente.
De wortels voor de opvatting dat er een opname van de gemeente zal zijn, liggen in de vroeg 19e, eind 18e eeuw. Eén naam moet daarbij zeker genoemd worden: de naam van John Nelson Darby. Hij is een van de grondleggers van de beweging die in Nederland bekend staat als de Vergadering van Gelovigen. Via hem is het idee van een opname verspreid onder christenen als onderdeel van de bredere gedachte van het dispensationalisme (ook wel bedelingenleer genoemd). Zijn opvattingen over de laatste dingen zijn destijds opgenomen in de Scofield Reference Bible. Dit is een Engelse studiebijbel die veel gelezen werd en zo heel veel invloed heeft gehad op christenen in de angelsaksische wereld van de 19e en zelf nog vroeg 20e eeuw. 
Darby was niet de bedenker van deze leer. Voor hem leefde deze gedachten al bij enkele 18e eeuwse puriteinse predikers (in welke traditie ook Darby zelf kan worden geplaatst) en zij zouden het weer hebben van katholieke (Jezuïetische) priesters eerder in die eeuw. Darby’s invloed zorgde er echter voor dat deze, tot dan toe, nog redelijk obscure ideeën met de jaren mainstream werden in vooral de Angelsaksische, evangelische wereld door de invloed van de eerder genoemde Scofield Reference Bible. In Reformatorische en Katholieke kringen heeft dit idee veel minder ingang gevonden.

Aan het begin van deze twee artikelen over de opname van de Gemeente van Jezus is het van  belang dit te beseffen. Het idee van een opname, als onderdeel van een bredere leer rond de eindtijd en de terugkomst van Christus, is een relatief moderne vinding. Voor de 18e eeuw vinden we het niet in de brede kring van de christelijke Gemeente. Wat de implicaties daarvan zijn voor de beoordeling van deze leer en opvatting, laat ik bij eenieder voor zichzelf. Voor nu is het belangrijk te beseffen dat deze leer recent is en dat er daarnaast ook andere opvattingen leven hieromtrent, want die zijn er wel degelijk (hoewel die niet onderwerp van dit artikel zijn).

Argument 1: 1 Tessalonicenzen 4 en het Griekse werkwoord harpazo.
Wellicht ten overvloede voor de meeste lezers, maar het concept en begrip opname zelf komt niet voor in de Bijbel. Als je er een concordantie op naslaat en zoekt naar de term ‘opname van de Gemeente’ zul je dat begrip nergens vinden. Toch zeggen voorstanders van de opname dat er wel degelijk over deze opname wordt gesproken, ook als het niet expliciet wordt genoemd. Zij verwijzen dan vaak naar een begrip als de Drie-eenheid, wat als term ook niet voorkomt in de Bijbel, maar waar desalniettemin wel over te lezen valt door de hele Bijbel heen. 

De belangrijkste tekst in de Bijbel en in het Nieuwe Testament voor de aanhangers van een opname van de Gemeente voorafgaand aan de terugkomst van de Heer, vinden we in 1 Tessalonicenzen 4: 13-18. Daar lezen wij over het lot van hen die in geloof sterven voordat Jezus terugkomt. In vers 16 en 17 lezen we: ‘wanneer het signaal gegeven wordt, de aartsengel zijn stem verheft en de bazuin van God weerklinkt, zal de Heer zelf uit de hemel neerdalen. Dan zullen eerst de doden in Christus toebehoren opstaan, en daarna zullen wij, die nog in leven zijn, samen met hen worden weggevoerd op de wolken en gaan we de Heer in de lucht tegemoet (NBV).’ 
Dit is in de Bijbel de meest expliciete tekst die spreekt over de opname. Het Griekse woord dat we hier tegenkomen en wat vertaald is met ‘wegvoeren,’ is het woord harpazo of in het Latijn rapturo, waar de bekende Engelse term ‘rapture’ van is afgeleid. Dit woord heeft de betekenis van wegvoeren, grijpen, roven, lostrekken en van (plotseling en eventueel met geweld) wegnemen. Het woord is niet uniek voor 1 Tessalonicenzen, maar komt op meerdere plaatsen voor in de Bijbel. In Openbaring bijvoorbeeld vinden we het in hoofdstuk 12, waar over de vrouw wordt gesproken die een kind baart en die ‘dadelijk werd weggevoerd naar God en zijn troon.’ Ook komen we ditzelfde woord tegen in Handelingen bij Filippus en het verhaal van de eunuch in het achtste hoofdstuk. Als de gebeurtenissen van het verhaal zich voltrokken hebben wordt Filippus door de Heilige Geest ‘weggenomen,’ zoals we in vers 39 aldaar lezen, waar in het Grieks een vervoeging van harpazo is te vinden.
Voor voorstanders van het idee van een opname van de Gemeente van Jezus is de tekst uit 1 Tessalonicenzen 4 en dit woord harpazo, zoals het ook gebruikt wordt in andere teksten als hier genoemd, het duidelijkste bewijs voor de opname. Voordat Jezus naar de aarde komt en verschijnt met macht en majesteit, zullen zij die bij hem horen en in hem geloven (of ze nou leven of al gestorven zijn) weggevoerd worden van de aarde naar de Heer. Dit zal plotseling zijn en een daad van God door zijn Heilige Geest. 

Argument 2: de scheiding tussen Openbaring 3 & 4.
Het Bijbelboek Openbaring kent een eigen, unieke opbouw. De eerste drie hoofdstukken van het Bijbelboek zijn gericht aan de gemeenten van Jezus Christus. Nadat Jezus zichzelf heeft voorgesteld aan Johannes als degene die tussen de lampenstandaards staat in Openbaring 1, heeft hij een boodschap aan zeven gemeenten van Hem in Klein-Azië (in wat nu het westen van Turkije is). Vervolgens volgen zeven boodschappen, zeven brieven aan de zeven gemeenten. Deze beslaan hoofdstuk 2 & 3 van Openbaring. 
Daarna, vanaf hoofdstuk 4, begint een nieuw gedeelte. Een gedeelte dat gaat over de dingen die nog moeten gebeuren. Of zoals het in hoofdstuk 4 vers 1 zelf wordt gezegd: ‘kom hierboven dan laat ik je zien wat hierna moet gebeuren (NBV).’ Vervolgens volgen dan alle beelden, visioenen en beschrijvingen van Johannes over de dingen die gaan komen. Tussen hoofdstuk drie en hoofdstuk vier zit dus een breuk. Daarbij zegt Jezus zelf al wanneer Hij aan Johannes verschijnt in hoofdstuk 1 vers 19: ‘schrijf daarom op wat je gezien hebt, wat er nu is en wat hierna zal gebeuren (NBV).’ Dit zou al een aanwijzing zijn: Johannes moet eerst schrijven over wat hij al gezien heeft van Jezus in hoofdstuk 1, vervolgens wat er nu is in de boodschappen aan de zeven gemeenten in hoofdstuk 2 & 3 en daarna wat er nog gaat komen, vanaf hoofdstuk 4. 
Het opvallende nu bij deze scheiding tussen het derde en het vierde hoofdstuk van Openbaring is, dat na hoofdstuk 4 tevens het perspectief wisselt en er vanaf dan niet meer gesproken wordt over de Gemeente van Jezus tot aan het slot van dit Bijbelboek. Dat is met name opvallend, omdat juist de Gemeente van Jezus en de verlossing van zijn volgelingen, een belangrijk thema is in het Nieuwe Testament. Als het over de laatste dingen en het oordeel van God gaat, dan zou je verwachten dat dit daarom toch een prominente plaats daarin zou innemen. Dat is echter niet het geval en dat is, omdat de Gemeente niet meer meedoet in het spel wat zich voltrekt op aarde. Zij zijn in de hemel, zoals in hoofdstuk 4 ook wordt omschreven, vanwege de opname. De brieven aan de zeven gemeenten van Klein-Azië, zijn in die zin brieven bestemd voor de zeven gemeente in deze streek van het westen van Turkije, maar ook voor de gelovigen van alle tijden die samen de Gemeente van de Heer zijn (het zijn er immers zeven). Als de Gemeente echter wordt opgenomen en weggevoerd is, is deze periode voorbij en verschuift daarmee het perspectief. De scheiding tussen Openbaring 3 & 4 is daarom een verder bewijs voor het feit dat er een opname van de Gemeente van Jezus plaats zal vinden.

Argument 3: de weerhouder van 2 Tessalonicenzen 2.
In de tweede brief van Paulus aan de gemeente van Tessalonici, schrijft Paulus over de terugkomst van Jezus. Hij beschrijft dan dat, voorafgaand aan zijn komst, de antichrist zich zal openbaren. Deze anti-goddelijke en duivelse macht is nu al in de wereld werkzaam, maar zal zich pas ten volle kunnen opbaren, als de weerhouder is weggenomen. Of zoals het in vers 5 tot en met 8 staat van het tweede hoofdstuk: ‘Herinnert u zich niet dat ik u dit herhaalde malen gezegd hebt toen ik bij u was? Dan weet u ook wat hem nog tegenhoudt en dat hij pas zal verschijnen op de voor hem vastgestelde tijd. Hoewel in het verborgene de wetteloosheid nu al werkzaam is, moet eerst degene die hem tegenhoudt verdwijnen. Pas dan verschijnt hij… (NBV)’
Hier wordt dus gesproken over iets of iemand dat er voor zorgt dat de geest van antichrist en de wetteloosheid die hij brengt, zich niet ten volle kunnen opbaren. Zij zijn nu al werkzaam in de wereld, maar er is iets dat hen tegenhoudt. Wat die weerhouder is, is op basis van de tekst niet te zeggen. Paulus heeft dit de Tessalonicenzen wel verteld, maar dat wordt hier niet meer genoemd.
Voor mensen die geloven in een opname van de Gemeente is de weerhouder de Gemeente of preciezer, de Heilige Geest die in de Gemeente werkzaam is. Zolang de Gemeente van Jezus aanwezig is in deze wereld, is de Heilige Geest werkzaam in de Gemeente. Wij zijn immers als gemeenten, zo lezen we in Efeze 2, een tempel voor God waarin Hij met zijn Geest woont. Deze Gemeente waarin God woont en zijn Geest huist, is de tegenmacht die ervoor zorgt dat de duivel en de antichrist geen vrij spel krijgen en in de schaduwen hun werk moeten doen. Zij is de weerhouder en pas als deze weerhouder is weggenomen, zal de antichrist kunnen verschijnen en zijn duivelse werk ten volle kunnen doen. 
Er moet dus een opname van die Gemeente zijn voordat deze periode vlak voor de terugkomst van Jezus, aan kan breken en doorgang kan vinden.

Argument 4: Lukas 17 & Matteüs 24.
In Lukas 17 en Matteüs 24 spreekt Jezus zelf over zijn terugkomst aan het eind van de tijden. In beide gedeeltes spreekt de Heer daarbij over de tijd van Noach en in Lukas 17 ook over de tijd van Lot. Voor zijn komst zal het zijn zoals toen: de mensen zullen hun leven leiden en verder niet nadenken over God, het oordeel en de komst van de Mensenzoon. Zij zullen huwen en eten en drinken. Ze zullen kortom hun levens leiden en dan, geheel onverwachts, komt de Mensenzoon en met Hem het oordeel over de mens die geen rekening hield met God, die niet in Hem geloofde. Plotseling en onverwachts, zoals een bliksem onvoorspelbaar en plotseling oplicht aan de hemel. 
Opvallend daarbij is dat Jezus verwijst naar de dagen van Noach en Lot. Immers in beide verhalen is het een klein deel van de mensen, twee kleine families, die gered worden van en door het oordeel heen. Noach, die de zondvloed verwachtte en trouw was aan de Heer en zijn opdracht om een boot te bouwen en Lot, die door engelen met zijn gezin werd gewaarschuwd en weggevoerd uit de stad voordat het oordeel plaatsvond over Sodom en Gomorra. Hierin zit een beeld van de opname van de Gemeente, want ook dat zal een kleine groep van kinderen van God zijn die zal worden weggenomen van deze aarde voordat het oordeel van God zich zal voltrekken. Een wegvoering en opname voordat de Mensenzoon zich openbaart, zoals Lukas en Matteüs dat noemen.
Daarbij is het dan ook niet toevallig dat Jezus spreekt over twee die slapen in één bed, waarbij de één wordt meegenomen en de ander achterblijft. Over twee vrouwen die aan het malen zijn, waarbij de een wordt meegenomen en de ander achterblijft. Over twee die op het land aan het werk zijn, waarvan een wordt meegenomen en de ander achterblijft. Zo zal het zijn, aldus de aanhangers van het idee van een opname: als dat moment daar is zullen zij die bij Jezus horen worden meegenomen door de Heer. Voor hen die achterblijven zal het onverwachts en plotseling zijn.

Argument 5: Jezus komt met de ‘zijnen.’
In de Bijbel lezen we op verschillende plekken dat de Heer terugkomt samen met zijn heiligen. In Zacharia 14: 5 bijvoorbeeld, lezen wij over dit moment dat ‘de Heer, mijn God, zal verschijnen met al de zijnen (NBV).’ Of kijken we naar 1 Tessalonicenzen 3: 13, waar staat: ‘moge de Heer u door die liefde kracht geven, zodat u zuiver en heilig voor God onze Vader, zult staan wanneer onze Heer Jezus komt met al de zijnen (NBV).’ De Heer verschijnt dus niet alleen. Als hij komt, neemt hij de zijnen mee.  
Voor zij die geloven in een opname van de Gemeente is dit een verder bewijs voor deze opname. De ‘zijnen’ waarover in de Bijbel gesproken wordt zijn namelijk de volgelingen van Jezus, zijn Gemeente. Wij zijn immers broeders en zusters en zo worden we ook door Jezus genoemd. Wij zijn de kinderen van God, het gezin van hem, de ‘zijnen.’ Als Jezus komt met de ‘zijnen,’ dan moet er dus daarvoor een moment zijn dat zij die van hem zijn, worden weggenomen hem tegemoet. Anders kunnen wij niet met hem komen. 

Slotwoorden.
Voor hen die geloven in een opname van de Gemeente zijn er dus Bijbelse argumenten om deze aanname te onderbouwen. Hierboven heb ik er vijf geschetst. In mijn ogen de belangrijkste en meest sterke Bijbelse argumenten. Hoewel er niet expliciet gesproken wordt over een opname van de Gemeente van Jezus in de Bijbel, is er genoeg te vinden dat in deze richting wijst. Het is wat dat betreft net als bij de Drie-eenheid van God: ook deze wordt niet zo genoemd in de Bijbel, maar er zijn genoeg aanwijzingen in teksten en gedeeltes uit de Bijbel die ons tonen dat God een Drie-enig God is. 
Dat het idee van een opname daarbij een relatief recente ontdekking is, doet daaraan geen afbreuk. De kennis van God en zijn Woord is immers groeiende en het zou heel goed kunnen dat God dit inzicht gaf, zodat zij die leven in de laatste dagen dit zouden weten. Spreekt immers Paulus zelf ook niet over de ‘geheimenissen’ van God, die hij voor een deel mag openbaren aan de gelovigen?

Er is een opname, zo is de conclusie. Jezus haalt zijn Gemeente thuis, dat leert de Bijbel. Wij zullen bij de Heer zijn en met hem komen op de grote dag. 
Toch zijn er ook gelovigen die dit niet zo zien. In een volgend artikel zal ik daarop ingaan.






NB: dit artikel is eigendom van Roelof Ham. Niets hieruit mag zomaar overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden, tenzij met toestemming van de auteur zelf.  Het spreekt vanzelf dat er altijd naar verwezen mag worden in andere publicaties, links en dergelijke, mits volgens de daarvoor gangbare regels van bronvermelding. Neem bij twijfel eerst contact op met de auteur (zie contact).