Afscheid

​Hij aaide nogmaals zacht de vacht van haar rug en koppie. Wat had hij dat de afgelopen 17 jaar vaak gedaan. Hij wist wel dat het maar een kat was, maar het was wel zijn kat. De kat die hij uit het asiel had gehaald toen ze nog geen jaar oud was. Ze was als zwervertje uit het bos geplukt en hij had haar een thuis gegeven. Zij was in de jaren daarna een goede vriendin geworden. Nu zouden hun wegen scheiden. Haar reis was voorbij.
Het ging ook niet langer zo. De tumor in haar wang drukte inmiddels zo hard op haar linkeroog dat ze er al niets meer door zag en als ze at bloedde haar gebit zo erg dat er druppels in de etensbak lagen. Hij wilde haar nog wel langer bij zich houden, maar dat was egoïstisch en niet eerlijk naar haar. Zeker niet, nu ze ook moeilijk begon te lopen en af en toe door haar heupen zakte.
‘Hier houdt het op, beestje,’ zei hij zacht. De dierenarts stond naast hem en wachtte rustig tot hij er klaar voor was. Toen zei hij: ‘het is goed zo, doe het maar.’
De man knikte en zette de spuit in de zij van de oude poes. Dit was het dan.
‘Dank je wel, lieve poes.’
Het was het laatste dat hij tegen haar zei. Ze reageerde niet meer. Even later stopte haar ademhaling en was ze dood. Hij had al vaker meegemaakt hoe de dood kwam, zowel bij dieren als bij mensen. Soms kwam hij stil en op kousenvoeten, soms ging zijn komst gepaard met veel lijden, pijn en strijd. Maar altijd was het indrukwekkend. Het leven was een wonder en als het ging en dood het haalde, gebeurde er iets. Het raakte hem iedere keer weer. Hij zuchtte een keer diep en keek de dierenarts aan. ‘Dat was het dan,’ zei hij.
De man knikte.
‘Dank je wel.'
De dierenarts zei: ‘als je nog een laatste keer afscheid wilt nemen, kan je dat doen.’
‘Nee, dat hoeft niet. Ze is dood. Het is goed zo.’
‘Dan mag je meelopen. Kunnen we gelijk afrekenen,’ sprak de man. ‘Je laat haar hier?’
Hij knikte. Hij zou niet met een dooie kat gaan slepen.
Terwijl de dierenarts achter de computer wat gegevens invoerde, pakte hij zijn pinpas.
‘Dat is dan 79,95. Je wilt pinnen?’ Zijn dierenarts hield hem het pinapparaat voor.
Nadat de transactie voltooid was liep hij met een leeg kattenkooitje naar buiten naar zijn auto. Morgen zou hij samen met zijn vrouw en beide kinderen naar het asiel gaan om met ditzelfde kooitje, een nieuwe kat uit te zoeken. The king is dead, dacht hij bij zichzelf, long live the king. Daarna stapte hij in en reed weg.