Mensen vragen mij weleens waarom ik opeens ben gaan schrijven? Dat vind ik heel moeilijk om uit te leggen. In de essentie komt het erop neer dat ik ben gaan schrijven om verhalen te kunnen vertellen. Enerzijds heeft dat te maken met het feit dat er in mij iets zit dat er uit moet. Ik heb ideeën, verhalen, gedachten en dus schrijf ik. Al schrijvend kom ik ook bij dingen in mezelf. Daarbij lijkt dit een zelfversterkend effect te zijn: hoe meer ik schrijf, hoe sterker die behoefte en hoe meer ideeën, verhalen en gedachten komen. Anderzijds zit er voor mij in het schrijven ook het element dat ik datgene dat ik schrijf met mensen wil delen. Ik vind mijn verhalen, ideeën en gedachten de moeite waard. Bovendien vind ik het haast iets magisch, als je merkt dat iets wat leeft in jouw gedachten en fantasie, werkelijkheid wordt in de wereld, omdat anderen het lezen. Dan heb je opeens gesprekken met anderen over fictieve personages die jij hebt bedacht, alsof het echte mensen zijn die je zo tegen het lijf zou kunnen lopen. Dan heb je het over gebeurtenissen die nooit gebeurd zijn, maar die je wel samen hebt beleefd, omdat je ze gelezen hebt. Dan is het niet enkel iets in je hoofd, maar dan is het tastbaars geworden. Dan is het vluchtige van de gedachte een blijvends iets geworden. Iets dat is, omdat mensen het gelezen hebben. Tot nog toe is dit delen beperkt gebleven tot naaste familie, gezinsleden en vrienden. Nu echter is daar verandering in gekomen. Zoals jullie hier hebben kunnen lezen heb ik een tijdje terug meegedaan aan een schrijfwedstrijd en hoewel ik niet gewonnen heb, is mijn verhaal wel uitgekozen om in de bundel te komen. 25 juli is deze bundel uitgekomen en dit is het geworden: Je mag eerlijk weten, dat ik eigenlijk niet kon geloven dat ik echt in de bundel zou worden opgenomen. Regelmatig schoot het de afgelopen maanden door mijn hoofd: zal je zien dat ik er straks niet in sta. Dan is er een vergissing gemaakt en ben ik vergeten. Of misschien ben ik wel abusievelijk op de stapel gekomen van degenen wiens verhalen opgenomen zouden worden: 'sorry maar helaas, je hoorde er toch niet bij...' Die onzekerheid was er steeds. Eerst zien, dan geloven, zeg maar. Heel ongebruikelijk voor een dominee. Toen ik dan ook de bundel binnen had, ging ik gelijk op zoek naar mijn verhaal. Zou ik er werkelijk instaan? Op bladzijde 124 kwam ik mijn verhaal tegen en dat was wel een momentje om jezelf zo in print te zien. Ook al is het dan slechts een kort verhaal in een bundel, het staat er wel. Wat je hebt geschreven is nu onderdeel van de grotere wereld waarin wij leven. Het is, mensen kunnen het tot zich nemen en zo wordt dat verhaal dan weer onderdeel van hun leven, werkelijkheid en beleving. Het voelt goed om dat te ervaren en mee te maken en het is een opnieuw een bevestiging en motivatie om door te gaan.
Ik schrijf. Mocht jezelf de bundel willen aanschaffen, dan kun je dat doen via de lokale boekhandel of via zaken als bol.com. Klik hier om naar die laatste rechtstreeks toe te gaan.
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
Roelof HamAuteur, vader, echtgenoot, theoloog en voorganger. Archieven
April 2022
Categorieën |