Nog een keer dan zit het er weer op, de serie van 10 Warme Winter Avonden. De avonden zijn het vervolg op de succesvolle zomervariant die we het afgelopen jaar tijdens de zomervakantie hebben gehouden. Ingewikkeld is het concept niet. We doen de kerk open voor iedereen die wil komen en we bieden gezelligheid, warmte, ontmoeting, sjoelen, knutselen, soep, warme chocolademelk, koekjes en snoep voor de kinderen, naast goede gesprekken. 
Gedurende deze serie van Warme Winter Avonden hebben wij gaandeweg extra ruimte gemaakt voor het inhoudelijke gesprek over zingeving, leven en geloof aan de hand van Bijbelse woorden. De laatste avonden staat er altijd een zo een woord centraal om eens gericht met elkaar over door te praten.

Dit keer was dat het woord 'vreugde', een van de vruchten van de Geest die we vinden beschreven in Galaten 5: 22, een van uitwerkingen van Gods liefde in ons. Tijdens de voorbereiding hadden we twee tafels klaargezet met acht stoelen voor dit gesprek, maar toen ik aankondigde dat we over vreugde zouden spreken voor degenen die dat wilden, bleek dat bijna iedereen erbij kwam zitten. Zo kwam het dat we met veel meer mensen in een gigantische kring om twee tafels zaten om het gesprek te voeren. 
Het gesprek ging over wat ons vreugde gaf, maar ook over hoe moeilijk het soms is om vreugde hebben. We spraken over de vreugde van en in geloof en over de best wel uitdagende Bijbeltekst uit Fil. 4: 4: 'Laat de Here uw vreugde blijven, ik zeg het nogmaals: wees altijd verheugd.' 
Wat mij opviel was dat het ondanks de grote van de groep, een heel intiem, veilig en open gesprek was. Er was ruimte om te delen en zelfs om een andere kijk te hebben. We spraken van mens tot mens hoe verschillende we ook waren: mensen van heel verschillende leeftijden, van verschillende kerken, met heel andere levens, de een nog maar net bekeerd, de ander al decennia met Christus onderweg. We herkenden in elkaar mensen ieder op hun eigen levensweg met vreugde en verdriet, net als wij. We luisterden en zagen de ander als medemens. 

En dat gaf mij grote vreugde. Ik mocht een stukje van de gemeenschap van Christus en de heiligen zien in dit kringgesprek over zoiets alledaags als vreugde. Ik mocht de kracht van de Gemeente herkennen en ik ben een blij en dankbaar mens dat ons dat gegeven werd. Juist in deze verdeelde en gepolariseerde tijden. Christus brengt mensen bij elkaar!

Gisterenochtend zat ik samen met mijn lieve vrouw 'bij Jorieke' in de uitzending van Groot Nieuws Radio. Jorieke zelf was er niet, dus eigenlijk zaten we bij Thijs en Annemarie, maar een kniesoor die daarop let. We mochten spreken over mijn laatste boek 'Het monster van psychose - een eerlijk verhaal van lijden en hoop'.

Het was een boeiende en bijzondere ochtend. We mochten opnieuw merken hoe ons boek mensen raakt, een indruk achterlaat en hen iets laat zien van wat ze niet wisten over dit ziektebeeld. Hoewel de foto anders doet vermoeden - het is niet mijn flatteuze kant, zeg maar - was het inspirerend en fijn. 

Heb je het gemist? Luister het interview hier terug.

​
Het boek 'Het monster van psychose' is ondertussen overal te verkrijgen! Je kunt bijvoorbeeld terecht bij mijn eigen uitgever Triple Boeken.  Daarnaast kun je een mailtje naar mij sturen met je adres en aangeven dat je een exemplaar wilt, dan stuur ik je er een gesigneerd toe!

Een veel gebruikte en bekende tekst uit het Nieuwe Testament is de uitspraak van Jezus zelf over kaf en koren dat gescheiden wordt (Lukas 3: 17, Matteüs 3: 12).

Als ik om mij heen kijk naar de tijd en wereld waarin wij leven, zie ik dat steeds meer. Aan de ene kant worden de kinderen van God die echt naar Hem willen luisteren en Hem willen volgen krachtiger en gedrevener. Hun liefde voor de Heer en voor de verloren wereld lijkt toe te nemen. Ook de grenzen tussen de verschillende kerken worden onder kinderen van God in deze groep minder belangrijk. Ze vervagen, want we herkennen in elkaar Christus en de liefde van onze gezamenlijke God. Dat vind ik niet alleen zelf, maar dat hoor ik van broeders en zusters om mij heen meer en meer.

Aan de andere kant zijn er tegenwoordig ook mensen die afhaken. Dat is al een tijd aan de gang, maar deze tendens zet zich steeds sneller door. Het gaat dan over mensen die het zo wel best vinden, mensen die gevangen raken in de verleidingen van de wereld, mensen die claimen dat ze zo ontzettend groeien in geloof en dicht bij God zijn, maar tegelijkertijd de Bijbel en wat God daarin vraagt aan hun laars lappen. Een onmogelijkheid in mijn ogen, want liefde voor God en Hem werkelijk willen volgen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden: verlossing, redding en genade maken dat je ook wil doen wat God zegt. Dat kan niet anders. Wat erin zit door wedergeboorte, komt eruit, zeg maar. Dit is geen last en moeite, maar vreugd en passie. Wat dat betreft ben ik heel eenvoudig in mijn geloof: mensen kunnen van alles roepen, maar hun daden spreken luider dan hun woorden.
​
De scheiding nu tussen deze groepen wordt groter en scherper in onze dagen. Het contrast tekent zich meer en meer af. Aan de ene kant de mensen die radicaal voor hun geloof willen staan in overgave aan God, de Bijbel en wat het evangelie vraagt en aan de andere de wereld die God niet kent en hen die hun vruchten als koren dreigen te verliezen en een eigen 'christendom' bedenken waar ze zich goed bij voelen en dichtbij de Heer.

Ik zou heel graag willen dat het anders zou gaan, maar dat gaat op dit moment niet zo. Ik blijf dagelijks bidden voor het behoud van mensen voor de goede weg van God, maar het lijkt niet tegen te houden zijn. Mensen doen wat ze willen doen en de verleidingen zijn zo ontzettend krachtig in onze tijd. Misschien is het iets van het huidige tijdsgewricht en het oordeel dat God zo over de wereld laat komen te beginnen bij zijn huis? Misschien is het een uiting van wat Jezus zegt in dat de liefde zal verkillen? Misschien leven we in de tijd dat mensen zich leraren zullen verzamelen die spreken naar hun eigen harten, zoals Paulus waarschuwt? Ik kom daar niet uit en dat hoeft ook niet. Ik wil alleen aangeven dat ik het signaleer. En aangeven dat ik ervoor kies om me niet uit het veld te laten slaan, want kaf en koren betekent ook dat je kunt kiezen waar jij je op focust. Richt jij je blik op het negatieve en de afval, of ga je vooruit met je huisgenoten van God achter Hem aan om de wereld licht te geven?
Als ik heel eerlijk ben moet ik voor mezelf toegeven dat ik in mijn leven als gelovige vaak teveel heb gekeken naar het negatieve, naar wat niet goed ging. Ik heb uit alle macht geprobeerd dat tegen te houden en dat te veranderen, ook als voorganger, om zo mensen geestelijk 'gezond' te maken en te houden. Maar meestal werkt dit niet. Mensen zijn 'hardkoppig' en doen wat ze zelf willen (ook een kenmerk van onze tijd). Zelfs de dominee houdt dat niet tegen.

Nee, moedig en positief voorwaarts gaan, is een veel vruchtbaardere weg. Licht verspreiden klaart de lucht van duisternis, klaar het hart van een zwaar gemoed. En dat trekt mensen, dat spreekt, dat staat. Misschien ook wel naar de mensen die dreigen in te zakken, die als kaf verwaaien of dreigen te verwaaien onder het koren. God kan het, ik geloof dat! Moedig voorwaarts, broeders en zusters!

'Kun je hier sjoelen?' Ze kijkt me aan met een mengeling met onzekerheid en rust. Er ligt een zweem van triestheid over haar ogen, maar ongelukkig is ze niet.
'Ja, dat kan,' reageer ik. 'Hier kun je sjoelen, daar knutselen en daar staan chocolademelk en tomatensoep, als je daar zin aan hebt.
Ik zal me ook even voorstellen: ik ben Roelof en ik ben van de organisatie. Je bent hier voor het eerst?'
'Ja, ik zag op een kaartje in de Albert Heijn dat dit er was.'
'Ja, die postertjes hangen overal. Nou, leuk dat je er bent. Veel plezier.'

Later die avond praten Deborah en ik nog wat na over weer een Warme Winter Avond vol gezelligheid, ontmoetingen en gesprekken.
'Wat leuk, hè, dat die ene mevrouw er was. Zomaar voor het eerst,' zegt Deborah. 'Ik heb wat uitgebreider met haar gesproken, maar ze is niet gelovig, komt van best ver weg en toch was ze er. Ze was nieuwsgierig.'
'Ja, bijzonder,' reageer ik. 'Ik zag dat ze ook goed werd opgepakt door de anderen. Ik zag dat velen even een praatje met haar maakten en ze deed volop mee met de sjoel-competitie.'
Deborah knikt. 'Ik vernam dat ze behoorlijk onder de indruk was van alles. Ik heb haar ook gevraagd: wat vind je hiervan?'
'En, wat zei ze?'
'Ze zei dat ze het bijzonder vond. Letterlijk zei ze: 'Ik wist niet dat dit ook nog bestond.' Het maakte indruk op haar.'
'Tja, het is niet het beeld dat veel mensen van een kerk hebben natuurlijk.' 
'Ik heb haar ook wat meer uitgelegd over wat we allemaal doen en waarom we dat doen. Ik heb haar verteld dat er straks weer een Alpha is. Ik heb haar gezegd dat je daarvoor niet gelovig hoeft te zijn, maar dat je dan eens verder kunt nadenken over hoe je tegen het christelijke geloof aankijkt en hoe je erin staat.' 
'Lekker bezig, Deboor. Lekker bezig.'

En dat is dan maar één ontmoeting van de velen die we mogen hebben. Als wij zaaien en durven te gaan in de Grote Opdracht die de Heer ons geeft om mensen van Hem en zijn evangelie te vertellen, om het licht met de wereld te delen, dan zullen er mensen komen. Mensen van buiten de gemeentes en kerken, mensen van buiten het geloof zelfs, gebroken mensen, zoekende mensen, mensen die geloven maar het niet meer kunnen vinden, mensen die op zoek zijn naar gezelligheid, ontmoeting, warmte en soms letterlijk wat te eten. Jezus kwam voor al deze mensen en wij verspreiden zijn licht. Dat hoeft niet ingewikkeld en niet groots met spektakel of dure woorden, maar gewoon in het alledaagse, pratend, ontmoetend en getuigend van het licht dat Jezus in onze duisternis heeft gebracht.