De laatste dag van het Vakantie Bijbelfeest waren er 71 kinderen! Het was een drukke, maar feestelijke middag met al die kinderen. 

​

Het ging vandaag over het Pinksterfeest, wat werd verteld door Maria van Magdelena en de Thomas de discipel. 

​Na het verhaal moesten er werkjes gemaakt worden. Het was een hele klus, maar het lukte en we hebben mooie lampionnen gemaakt met de kinderen van de middengroep (groep 3, 4 & 5). 

Ondertussen werden er papieren vlammetjes uitgedeeld waarop de kinderen hun naam mochten zetten. 
Toen we na de werkjes weer in de zaal waren mochten alle kinderen hun vlammetje opplakken op de grote vlam op het podium, terwijl wij een lied zongen over de Heilige Geest. 

Om 16:15 uur was  het de tijd dat de kinderen naar huis gingen. De ouders kwamen hen ophalen. Het was gedaan.

De kinderen vonden het superdagen; sommigen wilden niet naar huis! 
Wij waren moe, maar voldaan. Het liep geweldig, het team was geweldig en vooral de kinderen waren geweldig.

Iedereen bedankt, tot volgend jaar!

Op de tweede dag van het Vakantie Bijbelfeest waren er 67 kinderen gekomen om het feest te vieren! Ondanks de grote groep liep alles echter weer gesmeerd en met het team mochten we al die kinderen van Jezus vertellen. Wat een voorrecht!
​

​We leren deze dagen samen met de kinderen ook een Bijbeltekst uit Psalm 118: 24. Dit vers zegt: 'dit is de dag van de Heer, laten we blij zijn en laten wij juichen.'  

Elke vrijdag is bijzonder op Vakantie Bijbelfeest, omdat de kinderen pannenkoeken krijgen, gebakken door gemeenteleden. Het was super en de kinderen aten hun buikje rond. Sommigen werkten er wel vier weg. 

Tot slot nog een paar foto's van opnieuw weer een superdag.

Eén keer per jaar hebben wij als gemeente het grote Vakantie Bijbelfeest. Tientallen kinderen in de leeftijd van 4 tot en met 12 jaar mogen we dan in onze kerk verwelkomen voor drie dagen plezier, zang, muziek, spelletjes, werkjes, de verrassingsstoel en mooie verhalen. Allemaal met het ene doel: de kinderen van Jezus vertellen.

Dit jaar is het thema: 'feest!' En een feest dat was het.  

Dag 1 - het Pesach-feest
​Vandaag ging het om het Pesach-feest van de Joden. We hoorden het verhaal van de uittocht uit Egypte en de kinderen zagen wat er allemaal bij het Pesachmaal kwam kijken.

Daarna werden werkjes gemaakt door de kleinste kinderen, terwijl de grote kinderen samen een quiz deden. Ondertussen kregen ze ranja en snoep.

Na nog meer zang en muziek kwamen de ouders hun kroost weer ophalen. Dag één was een succes!

Vanochtend mochten de kinderen in de dienst iets van hun leven bij het kruis brengen en het er aan spijkeren. Iets moeilijks als een zonde, maar ook iets moois, iets waarvoor je dankbaar was, iets waar je zorgen om had, bedenk het maar.

Er werd bij uitgelegd dat je in je leven veel kunt meemaken en dat lang niet alles goed te begrijpen of makkelijk te dragen is. Ook niet als kinderen. Toch mogen we geloven dat God alles gebruikt om uiteindelijk iets moois te maken dat goed is in ons leven. 
Net als bij het bakken van een cake: de ingrediënten op zichzelf zijn lang niet allemaal lekker - want wie lust er nou een rauw ei bijvoorbeeld of een handjevol bloem? - maar doe je alles bij elkaar en bak je het in de oven, wordt het toch een lekkere cake. 

Zo is het ook in ons leven als christenen. God doet er iets mee. Dat mogen we blijven geloven en daarom mogen we ook ons hele leven in goede en slechte momenten bij de Heer brengen. Immers 'wij weten,' zoals Romeinen 8: 28 zegt, 'dat voor wie God liefhebben... alles bijdraagt aan het goede.'

Deze week hoop ik DV veertig jaar te worden en dat is toch wel een mijlpaal voor mij. Ik heb andere jaren niet zoveel met verjaardagen; het is een leuke dag om met familie door te brengen en taart te eten. Ik voel er echter niet veel bijzonders bij en ben ook niet melancholisch of reflectief met mijn leven bezig. Het leven gaat gewoon door als altijd en wordt er niet anders van.

Bij veertig is dit anders, al weet ik zelf niet precies waarom. Als ik het analyseer denk ik dat het iets te maken heeft met alles wat Deborah en ik samen hebben meegemaakt in ons leven tot nu toe. Mensen die ons persoonlijk kennen weten dat het niet niks is geweest en nu ik veertig word besef ik me hoe rijk we zijn en wat we allemaal hebben in ons leven. 

Zo in deze week voorafgaand aan mijn veertigste verjaardag, besef ik me daarbij heel nadrukkelijk hoe gezegend ik ben. En ik besef me vooral één ding: tot hier heeft de Heer ons geholpen.
Vandaar ook dat deze blog de titel Eben-Haëzer draagt, want dit is een term uit het Oude Testament dat heel goed daarbij past. De term komt voor in 1 Samuël 7, waar Samuël, de richter, samen met het volk opnieuw de Filistijnen door de kracht van de Heer heeft mogen terugdrijven. Na deze overwinning richt Samuël vervolgens een gedenksteen op tussen Mispa en Sen, die hij deze naam geeft: Eben-Haëzer. Vervolgens zegt Samuël daarbij: 'tot hier heeft de Heer ons geholpen (vers 12).'
Eben-Haëzer betekent letterlijk 'steen van de hulp' en het was een steen ter herinnering en tot eer van God geplaatst op die dag zolang geleden. Het spreekt mij aan, omdat de Heer ook voor mij een vaste grond, een steen van hulp is geweest in de veertig levensjaren die achter mij liggen. Ook ik kan oprecht zeggen: tot hier heeft de Heer mij geholpen. Het was niet wat het was, zonder hem.

Dit maakt mij vooral dankbaar nu mijn verjaardag aanstaande is. Daarnaast geeft het mij rust, ook voor het verdere verloop van mijn leven. Wat er ook gaat komen en waar de weg ook nog leidt. De Heer blijft voor mij een vaste rots, een steen van hulp. Hij zal er altijd bij zijn.
En ik hoop dat het ook voor jou zo is en zal zijn. Want ieder leven kent zijn moeite en pijn en als lezer, kun je daar vast ook zelf over meepraten. Maar hoe moeilijk ook, onthoud dit: de Heer is ook voor jou erbij en hij zal ook voor jou Eben-Haëzer blijven. 

Hij is een steen, een rots, een hulp, want de Heer heeft ons tot hier toe geholpen!

Onze positie als mensen bepaalt onze blik op dingen. Dat is een gegeven. Daar zal niemand zich over verbazen. Dat is ook waar de hele discussie over zogenaamd nep-nieuws voor een deel op is terug te voeren. Vanuit een bepaalde visie zie je bepaalde dingen wel en andere dingen niet; je visie kleurt je wereld. 

Een goed voorbeeld daarvan is de selectieve verontwaardiging in sommige kringen omtrent de opkomst van president Trump. Hij is de gekozen president van de VS en doet tot nog toe niet meer en niet minder dat wat hij beloofd heeft in zijn verkiezingscampagne (wat op zich iets is waar andere politici trouwens een voorbeeld aan kunnen nemen). Ik zie persoonlijk daarin op zich nog geen reden tot protest.
Maar goed, anderen wel en die hebben het recht om dat kenbaar te maken middels bijvoorbeeld demonstraties. En dat je dat doet als burger van de VS die tegen Trump en zijn presidentschap is, is dan nog tot daaraan toe, maar dat er mensen in Europa en zelfs in Nederland zich hierom druk maken, is  een goed voorbeeld van selectieve verontwaardiging.
'Ja, maar Trump is slecht voor de rechten van de vrouw,' zo klinkt het. Maar wat heeft hij dan als president tot nog toe gedaan dat de rechten van de vrouw aantast? Ja, hij is een lompe hork, die opschept over het kunnen en willen grijpen van vrouwen bij hun genitaliën, maar als president heeft hij nog geen enkele actie tegen de rechten van vrouwen genomen, zover ik weet. Toch gaan wereldwijd velen met gekleurde mutsjes de straat op. Terwijl er genoeg is om werkelijk voor te demonstreren als het aankomt op vrouwen en hun rechten: de extreme en veelvoorkomende verkrachtingen van vrouwen in India, de verminking van miljoenen vrouwen en meisjes in het kader van vrouwenbesnijdenis, de behandeling van de vrouwen van de Yezidhi door IS, en ga zo maar door. Op deze vlakken blijft het echter stil van dezelfde kant; dan geen demonstraties en massaprotesten. Selectieve verontwaardiging.
Trumps inreisverbod is ook zo'n heet hangijzer. Het is rascisme en islamofobie, fascisme, enzovoort. Maar over het inreisverbod van 16 islamitsiche landen voor Joodse mensen hoor je niemand. 'Dat is een inreisverbod voor Israëli's, niet voor Joden,' zo wordt dan gezegd, 'dus dan is het niet discriminerend.' Wat natuurlijk onzin is. Dat is eenzelfde semantisch woordspel als aanhangers van Trump ophangen over zijn verbod. Het is selectieve verontwaardiging.

Selectieve verontwaardiging vind je ook in gemeentes en onder broeders en zusters. Het is immers makkelijk om de fouten van een ander te zien en in veel gemeenten gebeurt dat ook rijkelijk. Vaak, en dat maakt het extra kwalijk, niet openlijk geuit, maar in de vorm van achterklap en onder elkaar kletsen over een ander. Dat noemt de Bijbel roddel en kwaadsprekerij.
En het is ook zo makkelijk om kritiek hebben. Kritiek te hebben op de voorganger die niet naar wens preekt, of te weinig een bezoek brengt aan. Het is makkelijk om verontwaardigd te zijn over de muziek, want die staat veel te hard, of er worden liederen gezongen die jij niet leuk vindt. En het is makkelijk om naar de ander te wijzen die in zijn of haar werk in de gemeente, soms fouten maakt. Zien wat niet naar jou wil is, is eenvoudig en daarover verontwaardigd zijn ook.
Maar het wordt moeilijker om zelf onder ogen te zien dat ook jij misschien niet goed bezig bent. Dat jouw geroddel niet goed is, dat je gemeentebezoek toch wel erg laag is, of dat je betrokkenheid financieel te wensen over laat. En als een ander je daarop durft aan te spreken, wordt het helemaal moeilijk dat te accepteren. Dan neemt ook hier de selectieve verontwaardiging het over, want wie is hij of zij dat jij wordt aangesproken. Laat diegene eerst maar eens kijken naar...

In veel gemeentes is dit een probleem. Ik heb al menig raadslid gesproken die zichzelf zuchtend omschreef als de brandweerman die brandjes blust of als het strijkijzer die plooien gladstrijkt. Plooien en brandjes die vaak uit selectieve verontwaardiging ontstaan. 

Mijns inziens is dit een teken van geestelijke onvolwassenheid en ik durf wel te zeggen dat God meer van ons verwacht. Het is in dit opzicht precies zoals Jezus het zegt: 'waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt (Matteüs 7: 3)?'
Het doet mij verdriet om te merken dat velen deze les in hun weg met de Heer vergeten. Temeer daar er een reëel gevaar in huist. Een gevaar al verwoordt door Paulus in Galaten 5: 'als u elkaar aanvliegt pas dan maar op dat u elkaar niet verslindt (vers 15).' Er kan en is veel kapot gegaan door deze selectieve verontwaardiging.  

Ik hoop dat wij als kerken en gemeenten ons hiervan bewust zijn, ook van onze eigen verantwoordelijkheid daarin. Ons is genade verleend, meer dan wij ooit verdienden. Laten we dat beseffen en met genade en liefde naar elkaar blijven kijken om zo een einde te maken aan selectieve verontwaardiging in onze gemeenten.