Op Hemelvaartsdag hebben wij de gewoonte om als Baptistengemeenten Appingedam en Delfzijl, samen onze dienst te hebben. Het ene jaar in Delfzijl en het andere jaar in Appingedam. Dit jaar was Appingedam aan de beurt en mochten we samen komen om Hemelvaart te vieren. 

Hemelvaart is misschien een van de onbekendere christelijke feesten, maar het is wel een mooi feest. Een feest dat gaat over hoop en uitzicht. Dat was ook de boodschap van ds. Hellinga in zijn preek vanochtend: de Heer is naar de hemel gegaan om te regeren en hij houdt alles in zijn hand. In de wereld, maar ook in ons leven. In mooie en in moeilijke momenten.

En dat is de hoop van Hemelvaart. Hoop die ik met jullie via deze weg ook wil delen op deze dag. Waar je ook doorheen gaat en wat je ook meemaakt, misschien wel op dit moment: de Heer regeert, ook in jou. Hij houdt jou in zijn hand en ooit komt hij terug om jou te verlossen. Er is hoop!

Ik ben niet de beste slaper. Regelmatig word ik vroeg in de ochtend wakker en ben dan minimaal een paar uur uit de slaap, totdat ik meestal nog even in slaap val voordat ik opsta. Vanochtend was ook zo'n ochtend: om halfvier moest ik naar het toilet en daarna was het met slapen gedaan. Ik lag wakker en terwijl ik daar zo lag begonnen ondertussen de eerste vogels te fluiten. Het duurde niet lang of het geluid zwol aan tot een geweldig concert. Ik was er zo van onder de indruk dat ik mijn telefoon erbij pakte en opzocht waarom vogels dat eigenlijk doen, waarom ze 's ochtends zo hun hoogste lied zingen?
Ik vond vervolgens een artikel dat vertelde hoe vogels zo een territorium afbakenen, hoe ze zich op deze manier bekend maken aan de buurvogels, hoe ze zingend zoeken naar een partner juist op een moment van de dag dat de insecten die ze eten, nog slapen, etc., etc. Een goed verhaal, maar het was voor mij toch onbevredigend, want dat verklaarde niet waarom ze dat net allemaal tegelijk samen met elkaar op die ochtend deden? 

En dat zette mij verder aan het denken: de wetenschap geeft verklaringen voor de dingen en wij als moderne mensen denken mede daarom, alles te weten en alles te kunnen duiden. Wij begrijpen de wereld. Maar is dat is eigenlijk wel zo? Er is immers zoveel wonderlijks in ons bestaan. In gewone, alledaagse zaken al, als de vogels die zingend de morgen welkom heten vroeg op de dag, maar in nog zoveel meer. 
Kunst bijvoorbeeld. Wat is daar het nut van? Waarom maken mensen kunst en waarom vinden andere mensen dat mooi? Waarom is er zoiets als 'mooi'? Als wij een zonsondergang zien, een schitterend berglandschap, de zee in haar schoonheid, dan vinden we dat mooi, maar waarom? Waarom is er in architectuur en beeldende kunst zoiets als de gulden snede of gouden ratio (google maar eens) en waarom is dat nou juist de 'gouden' verhouding die werkt en die wij mooi vinden? Daar is geen bevredigende verklaring voor te geven vanuit de wetenschap. Dat is een mysterie.
Of neem de liefde. Ook een groot mysterie. De wetenschap kan verklaringen geven van het nut en de functie van liefde, maar zeg eerlijk: dat geeft toch niet werkelijk weer wat liefde is en betekent in ons bestaan? 
Of denk aan muziek. Er zijn boeken volgeschreven over de theorie achter muziek en hoe het in elkaar steekt, hoe het werkt, maar geen ervan geeft een verklaring waarom wij mensen bepaalde klanken en combinaties van klanken nou net wel mooi vinden en anderen niet? Waarom is dat zo?

Hetzelfde gaat op voor religie en voor ons geloof; ook daar is geen sluitende verklaring voor te geven. Ja, je kunt bedenken wat religie en geloof bijdraagt aan het leven hier, welke functie het vervult, maar dat verklaart niet waarom mensen leven voor geloof en zelfs sterven voor hun geloof.

En zo kan ik doorgaan. Het leven is vol mysterie en wonderlijke zaken die ons bestaan overstijgen. Daar willen velen als moderne en rationele mensen niet (meer) aan, maar dat is wel zo. En dat accepteren, zien en beseffen maakt je leven rijker. Niet alles is te verklaren en God, Jezus en het geloof al helemaal niet. Maar hetgeen waarover wij ons verwonderen, het onverklaarbare, is zo ontzettend waardevol. De dingen die ons zo overstijgen zijn de dingen die het leven waarde geven. En dat hoeft niet altijd verklaard te worden. Liever niet, zou ik zeggen!
Het geloof zeker niet. Het is de zekerheid van de dingen die we hopen, het overtuigt ons van de waarheid van wat we niet zien, dat leert de Bijbel al in Hebreeën 11: 1. Laten we het daarop houden en in die overtuiging ons leven leven.

Regelmatig word ik als voorganger gebeld met de verdrietige mededeling dat een van de broeders of zusters van de gemeente, plotseling is opgenomen in het ziekenhuis met een acuut en vaak ernstig probleem. Zo ook deze week, toen ik vernam dat een zuster van de gemeente totaal onverwachts opgenomen was en een zware operatie moest ondergaan. Nog maar een paar dagen daarvoor was er niets aan de hand. De mens is een broos en breekbaar wezen. 

En dit weten de meeste mensen ook wel, maar je staat er meestal niet bij stil. Als voorganger word je door je werkzaamheden daar echter steeds weer bij bepaald. Het is in het leven werkelijk zoals de Bijbel dat zegt: 'de mens - zijn dagen zijn als het gras, hij is als een bloem die bloeit op het veld en verdwijnt zodra de wind hem verzengd; de plek waar hij stond, kent hem niet meer (Psalm 103: 15 & 16).' Zo gaat het in het leven, soms van het ene op andere moment. 

'Maar goed,' zul je nu wellicht denken, 'wat kan en moet ik met die wetenschap?'
Nou, bij mij persoonlijk maakt dit - tegenstrijdig misschien - altijd een enorme levenslust wakker. Immers je mag leven en genieten, zolang je dat gegeven is. Je zorgen maken, als je verder verstandig door het leven gaat, is niet nuttig en levert niets op. 
Daarnaast bepaalt het mij ook bij de betrekkelijkheid van veel dingen op deze aarde en daardoor ook waar het werkelijk om gaat en wat werkelijk van belang is. Want een ding weet ik zeker, ook voor mezelf: God en dingen van hem zijn eeuwig. Wat er ook vergaat, hoe dingen ook veranderen, dat verandert niet.

Het is zoals Psalm 73 zegt: 

'Wie buiten u heb ik in de hemel?
Naast u wens ik geen ander op aarde.
Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam,
de rots van mijn bestaan, al wat ik heb,
is God, nu en altijd.'
​

Er is een broeder in mijn gemeente die mij soms door middel van een knuffel bedankt voor een mooie dienst met een preek die hem in het bijzonder aansprak.

Toen ik veertig werd kreeg ik van deze broeder een berenknuffel ingepakt en wel. 

De broeder vertelde me daar toen bij dat dit de eeuwigdurende knuffel was, die hij voor alle keren dat hij geraakt was en zou geraakt worden op deze manier gaf. En nog steeds komt hij zo af en toe na de dienst naar mij toe en wijst hij op de eeuwigdurende knuffel.

Inmiddels staat de knuffel op mijn werkkamer en iedere keer als ik achteromkijk vanaf mijn bureau, dan zie ik hem staan. Zo ook laatst toen ik in de Bijbel dit las: 'mijn schapen luisteren naar mijn stem, ik ken ze en zij volgen mij. Ik geef ze eeuwig leven: ze zullen nooit verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand roven. Wat mijn Vader mij gegeven heeft gaat alles te boven, niemand kan het uit de hand van mijn Vader roven, en de Vader ik zijn één (Johannes 10: 27-30).'

Ik keek vervolgens achterom en zag de eeuwigdurende knuffel. Het schoot toen opeens door mij heen dat hier in Johannes 10 ook sprake is van een soort van eeuwigdurende knuffel; een eeuwigdurende knuffel van de Heer dan wel te verstaan. Want er staat dat wij in zijn handen geborgen zijn, dat hij ons omsluit, dat wij, wat er ook gebeurt, veilig zijn in de handen van de Vader en de Zoon.

Wat een bijzondere God hebben wij!