De plaat die hierboven te zien is, is afkomstig uit mijn werkkamer. Ik heb hem ooit gekocht op een rommelmarkt, omdat deze plaat voor mij jeugdherinneringen oproept. Bij mijn oma en opa thuis hing eenzelfde plaat en het was tijdens mijn jeugd altijd fascinerend om te kijken naar die plaat en te ontdekken wat er allemaal opstond.

​Ik laat hem hier zien, omdat ik deze week bezig ben met de weg van de Heer; met datgene dat God van ons vraagt om naar en uit te leven. En als je daar dan over leest in bijvoorbeeld Psalm 1 of Psalm 119, dan lees je daar dat het leven naar de wil van God en zijn weg, een goed leven is. Een leven 'als een boom geplant aan stromend water,' zoals dat bijvoorbeeld staat in vers 3 van Psalm 1.

​Maar wat wordt daar nou mee te bedoeld? Sommigen zullen menen dat het hier over het aardse leven gaat. Vele welvaartspredikers leggen dit ook zo uit: als je leeft naar Gods wil en vroom genoeg bent, als je geloof groot genoeg is, zul je gezegend worden met voorspoed, welvaart, succes, gezondheid en geluk. Maar dat is niet wat er bedoeld wordt. 
En daar komt dan deze plaat weer om de hoek kijken, want deze plaat is de plaat van de brede en de smalle weg, gebaseerd op het verhaal van Jezus in Matteüs 7: 13-23. Jezus vertelt daar dat zijn weg een 'smalle weg' is en de toegang daarheen een 'nauwe poort' is. Dat is niet de weg van de wereld, want die is 'breed' en haar poort is 'ruim,' zo lezen we. Onze weg van gehoorzaamheid in geloof is dus niet een weg van glamour, geluk en voorspoed, maar een weg die smal is, met een nauwe poort.

En dat leert ons dat leven naar de wil van de Heer, niet zal resulteren in zo'n leven vol voorspoed en welvaart hier op aarde. Het betekent wel een goed en gezegend leven in geestelijke zin: in vrijheid van gebondenheid, in liefde van God, in geborgenheid, zonder schuld en schaamte, met een eeuwige hoop. Maar het is niet altijd de makkelijkste weg. Soms is het een zware weg, smal met een nauwe poort, maar uiteindelijk zal het de beste weg zijn en blijken. 
En dat is belangrijk om te beseffen, want een keuze voor een verleiding kan op dat moment een lekkerdere keuze schijnen. Waarom zou je jezelf dat immers ontzeggen? Of denk aan een keuze om in een moeilijke situatie weg te lopen en op te geven, terwijl God trouw en toewijding vraagt. Ook dat kan een voorbeeld zijn van een smalle weg en een nauwe poort. En zo zijn er zovele situaties denkbaar. God vraagt van ons dat we zijn weg gaan in alles, ook al is die keuze een moeilijke en is weg smal en zwaar. Maar God belooft ook dat hij zal zegenen op en door die weg. Dus houd vol, want Gods weg is ook voor jou de beste. Altijd!
​

Regelmatig krijg ik de vraag wat nou het verschil is tussen de islam en het christendom? Mensen, ook gelovige mensen, denken dat er maar weinig verschil is: 'de islam en het christendom geloven immers in dezelfde God, toch?' Dat is wat ik dan meestal hoor. 
Maar dat zou niet verder bezijden de waarheid kunnen zijn. Deze beide godsdiensten verschillen juist enorm van elkaar, zeker als je wat verder kijkt dan de overeenkomsten aan het oppervlak.

Ik heb daarom een artikel geschreven waarin ik, in een paar korte punten, dit beschrijf en uiteen zet.

Wil je die lezen? Klik dan: hier.

Naast deze website ben ik deze week ook begonnen met een youtube-kanaal.
Ik wil, naast het middel van tekst, ook via beeld en geluid  mensen  bereiken met de boodschap over geloof. Ik richt mij op dit kanaal op gelovigen en hoop dat ik hen met allerlei content kan bemoedigen, versterken en helpen.

Het kanaal heet: 'de dominee spreekt.' Als je dit intypt in de zoekbalk van youtube vind je het wel. Anders kun je deze link proberen, die je rechtstreeks doorverwijst. 
Kijk rustig rond en vind je het wat, druk op het duimpje omhoog (en abonneer eventueel), dat helpt de goede zaak.

Ik beantwoord op mijn youtube-kanaal ook vragen over het christelijk geloof in korte filmpjes. Mocht je zelf een vraag hebben, kun je die mailen naar het adres dat je daar, maar ook op deze site vindt: 

​[email protected]

Trouwens, op deze site blijf ik gewoon doorgaan, hoor! Het youtube-kanaal is een extra aanvulling, geen vervanging voor. Hopelijk mag ook dit je zegenen!

Veel mensen lopen rond met de vraag naar het doel van hun leven. Waarom ben ik hier? Wat is de zin van de dingen? Wat moet ik met mijn leven doen? Is het voor mij alleen, of is er een hoger doel?

Wat misschien wel opvallend en onverwachts is, is dat ook christenen met deze vragen rondlopen. Opvallend, omdat de Bijbel ons leert dat er een doel is voor de mens en dat is met God verzoend worden door het offer van Jezus Christus. Door Jezus' dood en opstanding kind van God zijn en bij zijn gezin horen en met God onderweg zijn in een levende relatie, daar draait het om. 
Toch zijn er vele van Gods kinderen die meer zouden willen. Ze kijken dan naar anderen en zien hoe een broeder of zuster de Heer dient met het geven van preken, met getuigen van het geloof waar en hoe dan ook maar, met zang en muziek op het podium, in de pastorale aandacht voor broeders en zusters, in de raad van oudsten, etc. etc. En ze denken dan: 'had ik dat ook maar. Kon ik dat ook maar.' Ze denken dan dat ze hun doel missen, omdat ze niet als die ander zijn.
Of ze vinden van zichzelf dat ze meer zouden moeten kunnen en doen dan ze nu doen. Ze vinden diep van binnen ergens dat ze niet goed genoeg zijn. Dat ze zelf toch ook wel wat zouden moeten om bij God te mogen horen en zeker van hun verlossing te kunnen zijn. 

Maar als we dat denken dan vergeten we de basis van ons geloof: ons doel is verlossing vinden in Christus. Dat is alles wat belangrijk is. Al het andere vloeit daaruit voort, maar is niet het doel in zichzelf. 
Kijk daarom niet naar anderen en wat die doen of kunnen, denk niet dat je zelf iets zou moeten toevoegen of ondernemen om bij God te kunnen en mogen horen en om zekerheid van je geloof te hebben. 
Geloof en heb vertrouwen in deze waarheid: God wil een relatie met ons en wij zijn gemaakt om een relatie met hem te hebben. Dat is het doel en door Jezus is dit mogelijk geworden. Zoals Augustinus de kerkvader al schreef: 'de gedachte aan u raakt een mens zo diep, dat hij pas tevreden kan zijn als hij u prijst, omdat u ons voor uzelf hebt geschapen; en ons hart is onrustig totdat het rust vind in u.' 

Nee, dit is geen pleidooi voor de heiliging van de zondagsrust.
Dit is een pleidooi  om de zondag weer een echte feestdag te laten zijn; een dag van vreugde, een dag voor de Heer.

Aanleiding hiervoor is een uitspraak  van een zuster die haar verlangen hierover deelde. 
Want wat doen wij christenen nog op zondag? Is dit voor ons nog een dag apart gezet, of is dit een dag zoals alle anderen aan het worden? En dan niet in de zin van wat niet mag en moet, maar meer: welke plaats heeft deze dag in onze levenspatroon? Vieren we de zondag met kerkgang, daarna met gebak bij de koffie (bijvoorbeeld) en 's middags een leuke activiteit met het gezin? Maken we er echt wat van, zodat wij aan elkaar en aan onze (klein)kinderen van kleins af aan meegeven: wat een fijne dag, de dag voor de Heer!

Ik denk dat we dit snel vergeten als christenen, mede ook als gevolg van het feit dat onze onchristelijke maatschappij de zondag meer en meer als een gewone dag ziet. Daar ga je ongemerkt zo in mee. Immers als we al naar de kerk gaan, is de zondag daarna vaak een dag die we vol plannen met bezoekjes, dingen die zijn blijven liggen en ook nog moeten. Of we zinken uitgeput van alles op de bank neer en doen verder niets meer. En als dat is hoe jij met de jouwen de zondag wil vieren als feestdag: doe dat vooral. 
Maar laat het niet gebeuren dat het moet, dat het een dag van verplichtingen is, of dat je iets doet uit gebrek aan beter. Vier de dag van de Heer, wees blij en verheug je over je geloof. Zoek de gemeenschap van geloof op, geniet van een dag met elkaar als gezinnen en families en zet de zondag in die zin voor de Heer apart.

Wat zou het toch mooi als we dat steeds meer gingen doen en dat we zo aan ieder, met name aan onze kinderen en jonge mensen, meegeven dat de zondag een leuke en mooie dag is, een feestdag voor de Heer. Een dag om naar uit te zien, elke week weer.

Gisterenavond zat ik, vlak voor het naar bed gaan, nog even te kijken naar een special over de EO-jongerendag van een paar weken geleden. Ik zag daar een interview met de zanger en een bandlid van het 'Rend Collective,' een Ierse folk-worship band (aanrader trouwens als je van dat soort muziek houdt!). De zanger van de band vertelde dat het hen totaal niets kan schelen of ze als personen of band bekend en beroemd zijn, of mensen in t-shirts van hen lopen of niet, of wat dan ook. Hij zie letterlijk dat 'celebrities' (beroemdheden) leven om ge-'cellibrated' (gevierd en geëerd) te worden, dat het altijd gaat om hun eer, maar dat het hen als worship-band gaat om de eer van God en Jezus.

En dat raakte mij, want hoe vaak is iets dat wij doen, ook voor de Heer, niet vaak (ook) voor onszelf en uit onze eigen motieven. Dan vinden we ergens heel fijn dat we er zelf door verhoogd en gevierd worden. Dan streelt dat ergens ons ego en voelen we ons er groot door. Dat hebben wij dan toch maar mooi voor elkaar gekregen. Of we doen iets, omdat we onszelf willen profileren, omdat we het fijn vinden om aan de touwtjes te trekken, etc., etc. Niets menselijks is ons vreemd. 

Maar voordat we ons in dit soort dingen verliezen, mogen we elkaar en onszelf er steeds weer bij bepalen dat het niet om onze eer gaat, maar om de eer van onze Heer, Jezus Christus. En als het dan fout gaat, omdat we toch uit de bocht vliegen en onszelf op de voorgrond plaatsen, dan mogen we belijden: 'Heer, vergeeft mij mijn hoogmoed en eigenwaan. Maak me nederig, want het gaat alleen om U.'

Vanmiddag had ik een trouwdienst. Het was niet de eerste en het zal, Deo volente, ook niet de laatste zijn. Toch is het iedere keer geweldig om mee te maken dat mensen die stap zetten.

Ik was in deze dienst vrij om een Bijbelgedeelte te kiezen voor de overdenking en ik had uiteindelijk gekozen voor het gedeelte van een drievoudig snoer uit Prediker 4. Het is een bekend gedeelte, zeker in trouwdiensten, maar het paste zo mooi bij het verhaal van dit bruidspaar. Ik kon aan de hand daarvan zo goed uitleggen dat God er altijd is en dat hij ons leven en onze relaties wil versterken, ook in het huwelijk. Want helaas, dat is de werkelijkheid waar ik als voorganger vaker tegenaan gelopen ben, op dit punt gaat het (ook bij christenen) soms enorm fout. En daar waar mensen de weg van God voor hun huwelijk loslaten, komen problemen. In sommige gevallen leidt het zelf tot scheiding en dat is zo verdrietig voor iedereen.
 
Daarom is het zo belangrijk om de boodschap van Prediker 4 met elkaar te delen en om God de plek te geven die hem toekomt, ook in het huwelijk. Als echtpaar mag je  samen steeds op zoek naar de wil van de Heer en naar zijn zegen. Zovele christenen hebben dat op hun huwelijksdag ook bewust gedaan in hun trouwdienst toen ze een zegen van de Heer vroegen. Maar dat was niet eenmalig. Dat mag iedere dag weer inhoud krijgen, zodat het koord in drie strengen sterk mag zijn.

Uiteindelijk was het vanmiddag een heel geslaagde middag en was het bruidspaar, samen met de directe familie, erg tevreden over alles. 
Als bedankje mocht ik een van de bossen bloemen meenemen die de kerk versierden. Daarmee mocht ik Deborah een groot plezier doen. Het is een enorme bos, maar wat staan ze mooi!

Ik was op weg naar een huisbezoek en onderweg werd mij, terwijl ik nadacht over het komende bezoek, ingegeven dat ik aan het einde van het bezoek wel eens bepaald gedeelte uit de Bijbel kon lezen; een paar verzen uit een van de brieven van Paulus. 

Een paar minuten later was ik bij het adres waar ik moest zijn. Ik belde aan, ging naar binnen en we spraken met elkaar. Het was een goed huisbezoek. Er kwamen verschillende thema's aan bod, maar ook een thema waarbij de eerder bij mij binnengekomen Bijbelverzen, precies leken te passen. Het was net alsof het zo moest zijn!
Aan het einde van het gesprek sloot ik af, zoals mijn gewoonte is, met Bijbellezing en gebed. Ik las de verzen die in mijn gedachten waren gekomen. En dat paste dus, het was de juiste afsluiting voor het gesprek in deze context.
​
Nou zijn er mensen, zeker ongelovigen, die dan zullen zeggen: toeval. Dat kwam gewoon een keer zo uit. Gebeurt iedereen wel eens. Maar in geloof durf ik te zeggen dat dit geen toeval was. Temeer daar dit niet de eerste keer is dat mij zulke dingen overkomen. God geeft wat wij nodig hebben, voor onszelf, maar ook om aan elkaar door te geven. 

Je hoort wel eens: toeval bestaat niet. Nou, mijn overtuiging is dat dit zeker voor ons christenen geldt. Wij doen niet aan toeval en dat bleek ook tijdens dat bezoek weer!
Een oude wijze collega van mij zei het ooit zo: 'toeval bestaat niet, wat we krijgen valt ons toe van de Heer.' 
Vond ik mooi gezegd. 

Vanavond tijdens het gebedsmoment van onze gemeente, begonnen we met Klaagliederen 5 en spraken we over de klaagzang en de klacht, die niet alleen leefde bij het volk in ballingschap, maar die ook in onze levens soms aanwezig is. We deelden met elkaar hoe het soms volharden is in  het leven.

We eindigden vervolgens later de avond met een tekst uit 1 Johannes 3: 1: 'bedenk toch hoe groot de liefde is die de vader ons heeft geschonken! Wij worden kinderen van God genoemd, en dat zijn we ook.'
​We namen daarna de tijd om samen te bedenken hoe groot Gods liefde voor ons is geweest. Dit was geweldig om te doen, zeker na het begin van moeite en klacht uit Klaagliederen. 

En dat wilde ik, nu op de bank zittend na afloop van deze avond, met jullie delen. Misschien ben jij wel in nood op dit moment, of rijst in jou de klaagzang op. Weet dan dat je dit bij de Heer mag brengen, maar weet ook: God is en blijft er. Hij geeft uitkomst. Denk alleen maar hoe groot de liefde van de Heer is geweest voor jou. Jij bent en blijft een kind van God!

God verandert niet en zijn liefde is er ook voor jou.

Op dit moment loopt er in onze gemeente een Alpha-cursus en vanochtend hadden we een van de cursus-ochtenden.
Na koffie, koeken en een presentatie van een van de cursusleiders, gingen we met elkaar in gesprek.

Het gesprek  ging al vrij snel over vertrouwen en of wij vertrouwen konden op God? Het idee leefde dat een goed christen op God zou moeten vertrouwen en het liefst blindelings dan wel te verstaan. 
Maar als je dat van jezelf verwacht, zeker aan het begin van je geloofsweg, dan is dat een snelle weg naar mislukking en falen. Het is net als met het lopen van een marathon of het leren van karate; je kunt niet van jezelf verwachten dat je dat in een keer kunt of er meesterlijk in bent. Je kunt en moet er voor trainen en zo jezelf erin oefenen. Het heeft tijd nodig. 

Hetzelfde geldt voor het vertrouwen in geloof. Dat moet net zo goed groeien, ook tussen ons en onze Heer. Wat dat betreft is het niet anders als met andere relaties.
Door een gelovig leven heen ga je dan ontdekken hoe God zorgt en dat Hij ons vertrouwen waard is. Daar konden we gelukkig ook de voorbeelden van delen met elkaar. Het is als een reis, waarbij je leert door stappen te zetten op de weg van geloof. 

Verwacht en verlang dus niet direct reuzensprongen, maar ga met kleine stapjes de weg van geloof. In vertrouwen.