Een van de mooiste dingen aan voorganger zijn is de variatie in het werk. Je moet er tegen kunnen, want dingen wisselen nogal snel af, maar als het ook maar enigszins bij je past, zit je geramd in deze bediening. Zo heb ik in de laatste 36 uur als onderdeel van het Alpha-team een Alpha gegeven, heb ik geluisterd naar een zuster in nood en die bemoedigd, Eerste Hulp bij Stille Tijd opgenomen en vanuit de Bijbel gedeeld én gebeden samen met medegelovigen om leiding en zegen. Tussendoor heb ik alvast wat exegese gedaan naar het Bijbelgedeelte van de preek van volgende week. Vanavond ga ik vergaderen en morgen mag ik een lezing geven over de stand van zaken in onze tijd in het licht van de Bijbel voor een groep geïnteresseerde gelovigen. 

Voorganger zijn is elke dag weer interessant en afwisselend. Zoveel is duidelijk.

Een belangrijk en steeds weer terugkerend onderdeel van het werk van een voorganger is het raadswerk, met name de raadsvergaderingen. In onze gemeente hebben wij twee keer per maand zo'n vergadering.

Gisterenavond was het dan ook weer zover. Bijzonder was dit keer dat we een nieuwe broeder mochten welkom heten in ons midden die begon aan wat wij noemen een snuffelstage. Wij hebben deze stage jaren geleden ingevoerd. Reden hiervoor was dat ook bij ons maar moeizaam nieuwe mensen voor de raad kunnen worden gevonden. We dachten toen: als we nou eens mensen vragen om eens te komen kijken, te 'snuffelen', misschien dat dit helpt om de drempel te verlagen. En we hebben ontdekt in de praktijk dat dit ook zo werkt. Hoe dan ook, gisterenavond hadden we dus een nieuwe broeder die zo'n stageperiode inging. En hij viel gelijk met de neus in de boter, want we hadden een best volle en ook op punten zware agenda.

Aan het einde van avond vroeg ik hem hoe hij het allemaal ervaren had? Hij gaf aan dat er altijd wel iets is om over te praten en dat je altijd bezig blijft als raad. Zoveel was hem duidelijk. Maar dat het hem daarbij wel opviel hoe verschillend de meningen kunnen zijn ook binnen de raad. Dat zie je vanuit de gemeente vaak niet. Bijzonder vond hij dat. Maar wat hij nog bijzonderder vond was dat wij als raad dan toch tot gezamenlijke besluiten en standpunten kwamen. Dat raakte hem. Wij gaven daarop aan dat dit ook onze taak is en onze verantwoordelijkheid als raad. Dat God ons hiervoor geroepen heeft. Dat leest misschien vroom, maar zo voelen we dat. 

Toen ik naar huis liep moest ik hier nog aan denken. Al jaren en jaren doe ik raadswerk en het lijkt soms welhaast vanzelfsprekend. Maar een nieuwe, frisse blik bepaalde mij er opnieuw weer bij dat dit het helemaal niet is. Het is toch bijzonder dat de Heer zoveel verschillende mensen, met zoveel verschillende achtergronden en zoveel verschillende ideeën, leeftijden en ga zo maar door, samenbrengt en roept om zijn Gemeente te dienen.
​Eigenlijk gaat dit natuurlijk op voor de hele gemeenschap van geloof, de Gemeente van Jezus: hoe verschillend ook, we zijn samen op weg. Of zoals 1 Kor. 12: 12 & 13 het zegt: 'Een lichaam is een eenheid die uit vele delen bestaat; ondanks hun veelheid vormen al die delen samen één lichaam. Zo is het lichaam van Christus. Wij zijn allen gedoopt in één Geest en zijn daardoor één lichaam geworden, wij zijn allen van één Geest doordrenkt, of we nu Joden of Grieken zijn, of we nu slaven of vrije mensen zijn.' 
Het is niet ons eigen kracht, het is niet onze eigen kunde, maar het werk van de Geest die dit alles mogelijk maakt. Ik hoop en bid dat dit altijd zo zal blijven, ook in Delfzijl.

Het bijzondere van de 'Omega-cursus voor ouderen' is dat je als voorganger gesprekken mag leiden met mensen die een enorme schat aan levenservaring hebben. Dat wordt nog mooier en rijker als je samen nadenkt over een thema waarbij dat zo een grote speelt als 'altijd goede moed houden?'

Want laten we eerlijk zijn, het leven is echt niet altijd makkelijk en als je een lang leven achter je hebt, weet je dat uit eigen ervaring. Ook een gelovige wordt niets bespaard. Laat je op dat vlak niks wijsmaken door welke welvaartsprediker dan ook.
Maar juist onze oudere broeders en zusters kunnen ons leren dat er ondanks de moeite en het lijden meer is. Zij hebben in de praktijk geleerd wat geloven en vertrouwen is in hun leven vol ups en downs. Een van de zusters zei: 'Als ik het moeilijk heb en moedeloos ben geworden, dan zet ik mij daar altijd weer overheen.' 
'Hoe?' vroeg ik.
Daarop stak ze haar gevouwen handen omhoog. 'Bidden, dat is wat ik doe.'
Wat een getuigenis!

We sloten af met een lied: 'Wat een vriend is onze Jezus!' Het is een rijkdom dat te mogen weten.
​

Vandaag was ik vrij. Ik hoefde niet te preken. Wel mocht ik gitaar spelen in de kerk met het muziekteam. Dit hoort niet bij mijn taak als voorganger. Ik doe dit als gemeentelid en kind van God die de Heer en zijn gemeente wil dienen. Nou ben ik geen geweldige gitarist - ik vind mezelf heel middelmatig - maar als ik met mijn kleine bijdrage kan helpen en ik kan mijn broeders en zusters ondersteunen om God te verheerlijken en aanbidden, dan doe ik dat graag.
De dienst was fijn. We dachten na over onze vrijheid in Christus aan de hand van Johannes 8: 30-36. Na de dienst waren er goede gesprekken met mijn medegelovigen en mocht ik nog zes exemplaren van mijn boek 'Het misleidende wonder van UFO's' meegeven aan mensen. Ook leuk. Ik hoop dat het tot zegen is.

Thuisgekomen ben ik 's middags aan de studie gegaan. Heerlijk ontspannen aan de eettafel, boeken op tafel, Bijbel open, met op de achtergrond een muziekje. Zaterdag 1 oktober mag ik in Bedum een studiemiddag leiden met het thema 'vervolging toen, in de eindtijd en nu' en daar moest ik nog wat studie voor doen. Ik heb genoten van het lezen over de achtergronden van de brief aan de gemeente in Pergamum (Openbaring 2: 12-16) en had de tijd om na te denken over de aard van vervolging. Vooral een commentaar dat ik een paar maanden geleden heb gekregen van een oud-voorganger die mij een deel van zijn bibliotheek schonk toen hij vanwege leeftijd kleiner ging wonen, heeft me erg geïnspireerd. Een negentiende eeuws commentaar is het van Joseph A. Seiss, maar wat een geweldig boek ook vandaag nog! Als je geïnteresseerd bent in de laatste dingen en je kunt dit nog ergens nog bemachtigen, aarzel dan niet.
​

Zaterdagochtend was ik erg moe. Het was zware week met mijn zieke hart. Ik had de hele week al slechte nachten met weinig slaap en dat put uit. Toen ik vrijdagavond mijn hoofd ten ruste legde, dacht ik dan ook: hoe moet ik het morgen gaan doen? Hoe moet ik het gaan volhouden? Maar toen ik zaterdag opstond voelde ik me niet zo moe als ik wel had verwacht. Misschien zou het toch doenbaar zijn vandaag. Op naar de Bus of Joy!

Het weer was slecht deze dag. Ik had er daarom geen grote verwachtingen van. De laatste keer dat het zo regenachtig en fris was, hadden we minder dan vijf mensen in onze bus. Maar tegelijkertijd wist ik: dat hoeft geen probleem te zijn. Als God mensen brengt dan is één al genoeg!

En dat bleek, want zaterdag was uiteindelijk ook weer een volle en rijke dag. De Heer bracht mensen. Er waren dan wel geen tientallen asielzoekers die we mochten begroeten, maar wel andere mensen die God ons gaf om te ontmoeten. Zo mochten we 's ochtends al gelijk een uur in gesprek met een ongelovige jongeman die ons kwam opzoeken. We mochten delen van een persoonlijke en liefdevolle God die ook van hem houdt. Aan het einde van het gesprek mochten we zelfs voor hem bidden. Hij is met onze zegen, een Nieuwe Testament en een tractaat naar huis gegaan. Ik bid dat hij de Heer mag vinden. Bidden jullie mee?
Later die dag sprak ik nog met een zeeman uit Kroatië, er kwamen broeders en zusters langs die we mochten bemoedigen en vertroosten, we spraken met mensen uit de buurt die een ommetje gingen maken en ga zo maar door. Het was kortom wederom een goede dag. Dat terwijl ik er van te voren dus een hard hoofd in had. God is zo goed! Voor mij dat ik het kon doen ondanks mijn gezondheid, voor ons als team dat we door Hem gebruikt mochten worden voor de goede zaak van het evangelie (wat een wonder!) en voor al die mensen die we mochten ontmoeten. Wat zijn we gezegend!
​
Wat ik meeneem van deze zaterdag? Vertrouw maar op God. Hij zal het maken!

Het is weer zover: de Alpha-cursus is weer begonnen!

Met een nieuw team zijn we, voor het eerst na Corona, weer begonnen met Alpha in Delfzijl. Dit keer heeft de Heer ons een gemengde groep gegeven van volwassenen én jongeren om met hen het geweldige nieuws van Gods redding in Jezus te delen. Wat een zegen!

Ik wil je via deze weg vragen om voor deze mensen te bidden en daarbij ons als team niet te vergeten. We zien uit naar wat God ook de komende weken weer gaat geven.