Gisteren was het dan zover: mijn dochter Rosalie werd gedoopt. Ik mocht dat - als haar vader en voorganger - doen. Mooi toch! Temeer omdat ongeveer een jaar geleden haar broer Simon gedoopt werd (21 november 2021) en daarmee dus onze beide kinderen de Heer kennen, volgen en dienen. Wij voelen ons gezegende en dankbare ouders, want dit is waar we altijd voor gebeden hebben en zullen blijven bidden. God is goed!

​Bij deze het filmpje van het heugelijke moment.

​Voor de preek, kijk je hier.

Om 10:00 uur loop ik het kerkgebouw in. Ik hoor het geroezemoes al van achter de deur naar het kleinste hokje in ons gebouw komen. Gelukkig, ze zijn er. Ik stap naar binnen en zie ze zitten: mijn broeders en zusters met wie ik het afgelopen seizoen straatevangelisatie heb mogen doen voor de Bus of Joy. Daar zitten Jelly en Siebe die lid zijn bij de GKV, maar kerken bij de Pinkstergemeente, daar zitten Roeli en Deborah die net als ik naar de Baptistenkerk gaan, daar zit Harnold die net gedoopt is in zijn Pinkstergemeente, daar zitten Gerda en Henk die bij de plaatselijke CGK kerken, daar zit Geert van Stichting Gave en daar zit Nico die voorganger is van de GKV in onze plaats. 

Terwijl ik iedereen groet schiet het door mijn hoofd hoe een bont gezelschap het is. Wie had dat gedacht? Er schiet mij een Bijbelse term door het hoofd, 'de kerk van Delfzijl', en ik moet denken aan de brieven van Jezus in Openbaring 2 & 3 en aan de brieven van het Nieuwe Testament die niet gericht zijn aan kerkgenootschappen, maar vaak aan de gemeenten, de kerken van plaatsen, aan de gelovigen van een stad als Rome of Efeze. 'De kerk van Delfzijl', dat is wat we vanochtend in dit zaaltje zijn, een stuk van de gemeente van Jezus in onze stad. 

Dat is hoe het ik het ervaar en hoe ik het ook heb ervaren het afgelopen seizoen om met deze broeders en zusters samen te werken in het evangelisatieproject waarover we willen vergaderen. Ja, er zijn verschillen en die vlak ik ook niet uit, maar als je samen in de frontlinie staat en probeert mensen te bereiken met de goede boodschap van Jezus, dan verbindt dat, dan verbroedert dat. Dat is toch opvallend. Misschien is het wel zo dat als we samen voor Jezus strijden, samen staan in zijn wijngaard en zijn Koninkrijk, de Geest ons inderdaad elkaar laat verstaan.

Geert neemt ondertussen het woord en we stellen onszelf de vraag: hoe verder nu dit project officieel ten einde is gekomen? Eigenlijk zijn de meningen daarover gelijk. We hebben allemaal de zegen ervaren en willen verder met elkaar en met het project. We willen verder met de verkondiging van het evangelie in Delfzijl. Er is enthousiasme, je proeft het, omdat we Christus in elkaar herkennen.

De gemeente van Delfzijl, de kerk in onze plek... op momenten als gisterochtend ervaar ik dat en heb ik er vertrouwen in. Er groeit dan bij mij de hoop dat er zo ontzettend veel moois mogelijk is, want God wil Delfzijl bereiken. Er is zoveel leegte en ellende om ons heen. En Hij kijkt naar zijn kinderen, zijn grondpersoneel, om dat mogelijk te maken. Samen in de Naam van Jezus.

Het zijn drukke en intensieve weken. Zo mocht ik gisteren bij de doopdienst zijn van een fijne broeder en zuster uit een zustergemeente in onze plek. Wij zien elkaar bij evangelisatie-projecten, interkerkelijke activiteiten, enz. Daarbij volgt de broeder op dit moment met ons de Alpha-cursus. Het zijn lieve mensen met een lieve dochter die vorig jaar december tot geloof zijn gekomen en die zo vol zijn van hun Heer. God werkt in hen!

Komende zondag mag ik zelf aan de bak: er worden bij ons twee jonge zusters gedoopt waarvan één mijn dochter. Het is heel bijzonder om dat te mogen doen. Op de dag af een jaar geleden was het de zondag dat ik mijn zoon Simon mocht dopen. En nu dus mijn dochter Rosalie. Ik voel me enorm gezegend samen met Deborah. God werkt ook in deze jonge dames!

Ik zat daar vanochtend wat over te mijmeren en toen schoot het door mij heen dat ooit toen ik gedoopt werd, ik de volgende generatie was. Dat God toen met mij begon. En nu sta ik volop in mijn werk en mijn bediening. Ik ben nu onderdeel van de generatie die het geloof 2022 mag vormgeven in ons land. Ik mag samen met mijn broeders en zuster in de frontlinie van de geestelijke strijd van nu staan, in nederige en dienstbare navolging van mijn Heer. En na mij, na ons, komt weer de volgende generatie, net zoals wij op de schouders staan van hen die ons zijn voorgegaan.

Gods werk gaat kortom door totdat Hij komt in heerlijkheid op de wolken, door alle eeuwen heen. Niemand houdt Hem tegen!

Het is iedere keer weer zo bijzonder om dat te mogen meemaken en ontdekken. Prijs zijn naam!

In het Nederlands Dagblad is de laatste twee dagen aandacht voor een onderzoek naar de gastvrijheid van kerken en gemeentes. Er is steekproefsgewijs op zondagen onderzoek gedaan naar verschillende kerken en gemeentes van verschillende achtergrond in verschillende delen van ons land door mysterie-gasten te sturen naar die kerken. De meest gastvrije kerk werd daarbij gevonden in Haarlem.

Het onderzoek zette me aan het denken, want omzien naar mensen - daar hebben we het toch over - blijft altijd een uitdaging in de kerk. Dat geldt voor nieuwe mensen die komen, maar ook voor mensen die tot de vaste bezoekers behoren. Het gaat niet vanzelf. Daarbij lijkt de regel op te gaan, zo bleek ook in het onderzoek, dat hoe groter de gemeenschap hoe makkelijker het is om ongezien in de anonimiteit te verdwijnen op zondag. 
Nou zijn wij in Delfzijl als gemeente niet heel groot, maar ook bij ons moeten we er bewust op inzetten om elkaar te zien. Zo hebben wij deurdienst, waarbij een van ons voorafgaand aan de dienst mensen welkom heet en zijn er broeders en zusters die bewust opletten dat nieuwe mensen na de dienst tijdens de koffie en thee niet alleen staan zonder aanspraak. Om maar eens een paar dingen te noemen. 

Ook als voorganger ben ik hier bewust mee bezig. Ik probeer actief aandacht te hebben voor mensen en ze te zien. Ik loop na de dienst bijvoorbeeld heel bewust door de ruimtes van het kerkgebouw om benaderbaar te zijn en om mensen zelf ook te benaderen. Nieuwe mensen probeer ik altijd even aan te spreken. Maar eigenlijk vind ik dat niet genoeg. Ik vind van mezelf bijvoorbeeld ook dat ik dat in het dagelijks leven moet doen. Delfzijl is geen wereldstad en velen weten in ons kleine stadje dat ik de dominee van de Baptistenkerk ben. Ik probeer dat ook uit te leven en te laten zien door oog te hebben voor mensen. Ik heb echter soms het gevoel dat het niet altijd even goed lukt en daar kan ik me best wel eens schuldig over voelen, dat durf ik hier wel eerlijk te delen; ik faal daarin wel eens voor mijn gevoel. Dan vind ik dat ik toch wel even die of die had moeten aanspreken na de dienst of dan vind ik het laakbaar dat ik net die familie gemist heb die voor het eerst er was in de dienst. En op straat tijdens een van mijn wandelingen... had ik niet die ene mevrouw kunnen aanspreken met een vriendelijk woord?

Laatst sprak ik daar met iemand over. Diegene stelde mij een vraag: 'Is dat erg dat je niet alles kunt en dat niet alles lukt?' Ik reageerde dat ik het wel graag het anders wil. Dat ik hierin wil groeien. Waarop diegene zei dat dit een mooi verlangen is, maar dat schuldig voelen niet nodig is. Dan maak je het groter dan het moet zijn, want 'je doet je best en kunt alles voor iedereen zijn', zo sprak hij.
En ook dat is waar. Voor mij, maar ook voor mijn gemeente en eigenlijk voor ons allemaal. 'Ik denk,' zo sprak diegene verder, 'dat als de gesteldheid van ons hart goed is en we gericht zijn op God en op de naaste, we dan in vertrouwen mogen gaan. God doet het dan. En als we een keer tekortschieten, is onze Heer bij machte om zijn werk toch wel te laten doorgaan. Dat hangt niet van Roelof Ham af.'

En weet je, diegene had gelijk. We, ik, mogen hier ontspannen in gaan staan. Ja, we mogen streven naar de hoge standaard van iedereen zien en welkom heten, van gastvrijheid en aandacht, maar het hoeft niet op ons te drukken. Het is door God, uit Hem en in zijn liefde. Hij zal het doen en maken.

Onze Alpha-cursus is over de helft. We zijn deze keer gezegend met een mooie groep deelnemers die allemaal hun eigen weg met Jezus gaan. Ook een aantal tieners doet mee en dat geeft een eigen dynamiek. 
We zijn erg dankbaar voor deze jonge mensen. Veel ouderen willen nog wel eens afgeven op tieners, maar als ze enthousiast zijn, dan zijn tieners zó aanstekelijk blij makend. Er is geen leeftijdscategorie die dat zo in zich heeft als zij. Daarin zijn ze echt een zegen. Voor mij dan.

Twee van onze deelnemende tieners zetten zich daarbij nog extra in voor de Alpha. Zij hangen namelijk elke avond de banner op in de zaal. Dat doen ze altijd met zoveel lol, plezier en inzet, dat ik daar iedere keer weer blij van word. Daarom dit blogje om hen even in het zonnetje te zetten. Daarnaast geven ze - samen met de andere jongeren die meedoen - ook nog eens open het getuigenis van hun jonge geloof in Jezus tijdens de gesprekken die we voeren en ook dat is iets waar wij blij en trots van worden. 

Daarom speciaal voor deze twee toppers (en in hen alle andere jongeren van de Alpha): hoera voor Jens en Roos... of volgens de foto: Roos en Jens! 😉

Delfzijl is geen rijke plek, dat is geen geheim. Er zijn veel armen in ons stadje. We hebben hele wijken met hoge percentages problematische schulden. Ja, er zijn zelfs mensen die echte honger hebben. Dat weet je, zeker ook als je er woont. En toch... toch raakt het je iedere keer als je er soms op zo een schrijnende wijze mee geconfronteerd wordt.

Sinds een week of wat hebben wij een kastje bij onze kerk staan waarin we voedsel en hygiëne-producten plaatsen voor mensen die dat nodig hebben. We dachten dat er behoefte aan zou kunnen zijn en omdat Deborah en ik als voorgangersechtpaar naast de kerk wonen zouden wij het kastje beheren.
​

Wat we precies konden verwachtten toen het kastje ingericht er stond wisten we niet, maar het blijkt in de praktijk dat we dagelijks de kast moeten bijvullen. Soms zelfs meerdere keren op een dag. We hadden toen we startten een behoorlijke voorraad spullen waarvan we dachten dat we er zeker een paar weken mee vooruit zouden kunnen, maar dat blijkt nu al na een week op te zijn. Vooral producten als groenteconserven, pasta en houdbare melk vinden gretig aftrek. Gangbare basisdingen die in ieder huishouden gebruikt worden. Het stemt tot nadenken.

Kennelijk is de nood hoog. En dat in een land als Nederland. Het maakt me verdrietig als ik eerlijk ben. Tegelijkertijd ben ik dankbaar dat wij als kerk dit kunnen doen voor onze medemensen en plaatsgenoten, maar liever nog had ik gezien dat het compleet overbodig zou zijn geweest. Zo overbodig dat we na een maand of wat het kastje maar weer weg hadden gehaald omdat er toch geen gebruik van gemaakt werd. Helaas is dat niet het geval. Hier ligt een uitdaging in een rijk land als de onze. Schande dat dit moet en dat een kast met voedsel en tandpasta, maandverband en scheermesjes voorziet in de nood van mensen, schande dat wij dit als 17e grootste economie van circa 200 landen in deze wereld kennen.