'Eenzaam, maar niet alleen.'

Eenzaamheid is een toenemend probleem in Nederland. Veel ouderen, maar ook veel jongeren ervaren eenzaamheid. Ik was daarover in gesprek met een groep van ouderen en ik vroeg hen: 'Zijn jullie wel eens eenzaam?'
Ik keek de groep rond en zag mensen hun hoofd ontkennend schudden. 
Eén zuster nam het woord. 'Ik ben eigenlijk niet eenzaam,' zei ze. 'Ja, ik heb wel eens een baaldag. Dan wil het niet en dan loop ik mij tegen alles te verzetten. Ouder worden en zijn is niet altijd makkelijk. Maar eenzaamheid ken ik niet. Kijk, ik ben dan wel alleengaand, maar ik kan altijd mensen bellen en zoek ook anderen op. Dat is de kracht van gemeente zijn, van christen zijn. Wij zijn wat dat betreft echt bevoorrecht, hoor. Bovendien is God altijd bij mij.'
Opnieuw liet ik mijn blik over de aanwezigen gaan. Nu zag ik ze instemmend knikken. 'Is er iemand die het daar niet mee eens is? Die zegt: 'Ik ken wel eenzaamheid?' zo vroeg ik.
'Nee,' klonk het zacht her en der uit de groep. Wat die ene zuster zei was voor iedereen heel herkenbaar.  Bijzonder, hè!

Kijk, christen zijn is iets waarop wordt afgegeven. Christen zijn wordt door velen als moeilijk gezien, als een beperking voor het leven in vrijheid, maar uit dit soort van getuigenissen blijkt dat dit niet zo is. Christen zijn is het mooiste en het rijkste dat er is. Jezus kennen, verlost zijn, God Vader mogen noemen en zijn Geest in ons, het is wonder van onbegrijpelijke proporties. En dan krijgen we ook nog zoveel moois daarbij gegeven: een gemeenschap van geloof, hoop ondanks omstandigheden, een fundament in je leven waarop je kan terugvallen, Gods Woord vol mooie lessen, waardevolle onderwijzingen, beloften en troost en ga zo maar door. 

God is goed voor zijn kinderen! De waarheid daarvan mocht ik in dit bovenstaande voorbeeld terugzien.