Het leven is kwetsbaar en broos.

Regelmatig word ik als voorganger gebeld met de verdrietige mededeling dat een van de broeders of zusters van de gemeente, plotseling is opgenomen in het ziekenhuis met een acuut en vaak ernstig probleem. Zo ook deze week, toen ik vernam dat een zuster van de gemeente totaal onverwachts opgenomen was en een zware operatie moest ondergaan. Nog maar een paar dagen daarvoor was er niets aan de hand. De mens is een broos en breekbaar wezen. 

En dit weten de meeste mensen ook wel, maar je staat er meestal niet bij stil. Als voorganger word je door je werkzaamheden daar echter steeds weer bij bepaald. Het is in het leven werkelijk zoals de Bijbel dat zegt: 'de mens - zijn dagen zijn als het gras, hij is als een bloem die bloeit op het veld en verdwijnt zodra de wind hem verzengd; de plek waar hij stond, kent hem niet meer (Psalm 103: 15 & 16).' Zo gaat het in het leven, soms van het ene op andere moment. 

'Maar goed,' zul je nu wellicht denken, 'wat kan en moet ik met die wetenschap?'
Nou, bij mij persoonlijk maakt dit - tegenstrijdig misschien - altijd een enorme levenslust wakker. Immers je mag leven en genieten, zolang je dat gegeven is. Je zorgen maken, als je verder verstandig door het leven gaat, is niet nuttig en levert niets op. 
Daarnaast bepaalt het mij ook bij de betrekkelijkheid van veel dingen op deze aarde en daardoor ook waar het werkelijk om gaat en wat werkelijk van belang is. Want een ding weet ik zeker, ook voor mezelf: God en dingen van hem zijn eeuwig. Wat er ook vergaat, hoe dingen ook veranderen, dat verandert niet.

Het is zoals Psalm 73 zegt: 

'Wie buiten u heb ik in de hemel?
Naast u wens ik geen ander op aarde.
Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam,
de rots van mijn bestaan, al wat ik heb,
is God, nu en altijd.'
​