Een gezegende Paasdagen en een eerbiedige en dankbare Goede Vrijdag gewenst.

Gisteren mocht ik de samenkomst voor de stille week leiden (zie hieronder) en ik mocht toen spreken over Kajafas, de hogepriester. Op zich heeft hij slechts een bijrol in het lijdensverhaal van Jezus, maar hij is desalniettemin een boeiend figuur. Hij stelt namelijk dé cruciale vraag; de cruciale vraag zowel in het lijdensverhaal en de rechtszaak tegen Jezus, als de cruciale vraag voor het hele evangelie. En wel de vraag die we vinden in vers 63, waarin Kajafas tegen Jezus zegt: 'ik bezweer u bij de levende God, zeg ons of u de Messias bent, de Zoon van God.' 

Deze vraag is de kern van de rechtszaak tegen Jezus, want als Jezus zou bekennen dat hij dat was en beweerde dat te zijn, dan kon hij de doodstraf krijgen voor godslastering. Maar het is ook de vraag die ieder die van Jezus hoort en die Jezus ontmoet, moet stellen: is Jezus de Zoon van God en Messias? En het antwoord op die vraag betekent iets, want wat doet het dan met je? Word je boos als Kajafas? Of blij en dankbaar? Wil je je overgeven aan die Heer? Of weet je niet wat je met hem aanmoet?

Gisterenavond zijn we stil geworden om onszelf die vraag ook te stellen. Juist in deze stille week. En eigenlijk wil ik jou als lezer van dit stukje, ook uitnodigen om jezelf ook die vraag te stellen. Wie is Jezus voor jou? Eigenlijk naar Matteüs 16: 15: wie zeg jij dat Jezus is? En wat betekent dat voor wie je bent en hoe jij in het leven staat als gelovige?

Ook dit jaar hebben wij in de stille week voorafgaand aan Goede Vrijdag samen met twee andere gemeentes onze passie-stonden: elke avond van deze week komen we samen om ons te bezinnen en stil te worden ter voorbereiding op Goede Vrijdag. Dat doen wij, als Christelijk Gereformeerde Kerk Delfzijl, als Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt en de Baptistengemeente al sinds 2009.

Je kan dus inmiddels spreken van een goede gewoonte. Een goede gewoonte die fijn is om ieder jaar inhoud te geven met elkaar. Juist als je een druk leven met allerlei verplichtingen hebt, dan vergeet je namelijk snel om tijd te nemen voor dit soort dingen. Maar als je iedere avond om 19:30 uur een half uur tot drie kwartier je met broeders en zusters kan bezinnen, is dat winst en wordt het iets heel natuurlijks dat het ritme van de dag ook ten positieve veranderd. 

Inmiddels hebben wij twee avonden gehad en komen we nog twee keer bij elkaar: woensdag,- en donderdagavond. Beide om 19:30 uur in het kerkgebouw van de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakte 'de Hoeksteen' in Delfzijl. 
Als je zelf in de gelegenheid bent om te komen, ben je van harte welkom. Je hoeft niet bij een van de organiserende kerken te horen; als jij ook de behoefte voelt om je te bezinnen en je te richten op de betekenis van het lijden van Jezus voor ons in deze stille week, ben je welkom om dat met broeders en zusters te doen.    

In deze veertigdagentijd lezen wij als gezin, voordat de dag begint, samen met elkaar het lijdensverhaal van Jezus uit de Bijbel. We praten daar dan even over en we bidden samen voor de dag.
Vanochtend lazen we van de verloochening van Jezus door Petrus. Het begint allemaal met de uitspraak van Jezus waarin hij aangeeft dat al zijn leerlingen hem in de steek zullen laten en dat dit  de vervulling zal zijn van een profetie uit het Oude Testament. Daarop claimt Petrus dat dit wellicht voor de rest geldt, maar niet voor hem: hij zal voor Jezus sterven! Waarna de onheilspellende en profetische woorden van Jezus klinken: 'nog voor de haan twee kraait, zul jij me drie keer verloochenen.'  

We kwamen daarover in gesprek en de vraag was: had Petrus dit nou ook anders kunnen aanpakken? Hij blies immers wel heel hoog van de toren dat hij het zelf wel even zou doen. Dat hij het beter wist dan de Heer.
Een van onze kinderen zei toen dat Petrus het wellicht anders had kunnen doen door, in plaats van zichzelf op de borst te slaan en op zijn eigen kunnen te vertrouwen, op de Heer te vertrouwen. In plaats van denken en roepen 'ik doe dat wel even,' had Petrus beter kunnen roepen: 'o Heer, help mij, ik heb u nodig.' 

En dat hebben we toen ook met elkaar gedaan. We zijn in gebed gegaan en hebben de Heer gevraagd of hij ons vandaag wil helpen. Dat we een dag mogen ingaan waarbij we niet op ons eigen kunnen zullen vertrouwen, maar dat we zullen bouwen op hem en zullen vertrouwen dat hij voor het ons kan doen. Juist ook als wij het zelf niet zouden kunnen. Dat is leven in geloof, dat is leven door Jezus.

Als je van nature niet gezegend bent met indrukwekkende spieren, dan kun je daaraan werken met zo'n ding als hierboven. Mocht je dat willen. Je pakt dan dit gewicht en tilt die op in een repeterende beweging. Bij voorkeur héél vaak. En als je dat dan over langere tijd heel trouw doet, dan ga je op een gegeven moment zien dat je spieren sterker en groter worden. 
Hoe dit werkt is eigenlijk best wel bijzonder. In je spieren zitten namelijk vezels die door de inspanning die je verricht kapot gaan (vandaar dat je ook spierpijn krijgt). Maar als deze herstellen en je belast ze weer, dan worden ze sterker. Dus door ze te gebruiken en onder druk te zetten, worden ze krachtig en ontwikkelen zich. 

En dat deed mij denken aan het geloof dat wij hebben, want als je gelooft werkt dat in de praktijk vaak net zo. Als je gelooft en je doet er verder niks mee, je gebruikt het niet, je belast het niet, dan ontwikkelt het zich ook niet. Maar als je het inzet dan wordt het sterker. Ja, soms loop je dan tegen de lamp. Soms faal je en soms scheurt er zelfs wat, omdat je zelf de boel in de soep laat lopen of omdat anderen het naar jou toe niet goed doen. En toch moet je dan doorgaan, want door dit soort van tegenslagen wordt je geloof sterker.

​Zie het als een uitdaging om de weg van geloof actief te gaan, zodat je geestelijk 'spierballen' kunt kweken. 

Voorganger zijn betekent lijnen uitzetten in je gemeente, zodat de gemeente die je dient ook goed kan functioneren in haar opdracht om plaatselijk een stukje Lichaam van de Heer te zijn. Dat is onderdeel van je werk en je bediening. Persoonlijk ervaar ik dat ook zo: God vraagt dat van mij in mijn roeping. Het is immers de opdracht van een voorganger om te zorgen dat de gemeente waarin gediend wordt, haar opdracht kan vormgeven en haar werk kan doen. Je kunt niet alles zelf en dat moet je ook niet willen: de gemeente is de plek waar Christus woont en werkt en zeker wij als baptisten staan daarin voor het priesterschap van alle gelovigen.

Ik neem dit deel van mijn bediening dan ook heel serieus. Ik ben absoluut geen voorganger die wat dat betreft alle touwtjes in handen wil houden; ik geloof in de kracht van de gemeenschap van geloof. Ik ben ervan overtuigd dat de gemeente op zichzelf moet kunnen functioneren en daarbij niet afhankelijk moet zijn van één iemand, dan wel een klein groepje personen. De structuren moeten zo zijn dat men het samen kan doen.
Dat is een voortdurende uitdaging, want daar ben je nooit mee klaar: steeds weer is het nodig om daar naar te kijken. Immers tijden veranderen, mensen veranderen, de samenstelling van de gemeente verandert, de omstandigheden veranderen en wat gevraagd wordt verandert. En heb je het een staan, dan dient het ander zich weer aan. Zo gaat dat.

Deze week is een week waarin dit  heel duidelijk naar voren komt. Ik heb bijvoorbeeld een vergadering over hoe we het evangelisatie-werk van onze gemeente willen vormgeven in onze omgeving, heel concreet toegespitst op een groot evenement voor de zomer aan. Ook heb ik een overleg ter voorbereiding op een ochtend over de structuur van de gemeente in onderling pastoraat en het omzien naar elkaar, alsmede de structuren in het raadswerk. En to slot ben ik deze week bezig, samen met anderen, om lijnen uit te zetten voor de komende Paasdagen in een nieuwe interkerkelijke activiteit. 

Lijnen uitzetten, zodat de gemeente kan functioneren dus. Het is een onderdeel van mijn werk dat ik persoonlijk heel leuk vind om te doen. Het is creatief, het is visionair  en dat is iets dat goed bij mij past. Daarbij heb ik gemerkt: als je dit goed weet vorm te geven, dan komt de gemeente tot bloei en leidt het tot geestelijke groei en verdieping in je eigen stukje van het Lichaam van de Heer. En dat is misschien nog wel het mooiste om te mogen zien gebeuren. 

In een eerder blog schreef ik dat we gingen beginnen met een nieuwe Alpha-cursus in samenwerking met de Baptistengemeente Appingedam. Afgelopen woensdag was het zover en zijn we van start gegaan. 
Nou heb ik al vele Alpha-cursussen gegeven, maar het valt me iedere keer weer op hoe snel mensen zichzelf durven openen en we de diepte ingaan. Natuurlijk, er zijn altijd mensen die eerst  de kat uit de boom kijken, maar ook deze keer was het vrijwel meteen raak en gingen we direct de diepte in. 

Het thema van ons eerste groepsgesprek was namelijk: als je het moeilijk hebt, zou je zo graag meer ervaren dat God er was. Je hebt het dan immers zo ontzettend nodig, maar dan lijkt het soms wel dat hij ver weg is. Een herkenbare ervaring voor velen, denk ik. Een ervaring die we ook al in de Bijbel tegenkomen. 
En toch, toch is God er wel. Een lied dat veel voor mij betekent zegt het zo: 'what's true in the light is still true in the dark' (wat waar is in het licht, is ook waar in de duisternis). Daar mogen we ons aan vasthouden, ook als het moeilijk is. 
Want bij tijden lijkt God te zwijgen. Soms omdat we niet genoeg ruimte in ons hebben om ons naar hem uit te strekken en ons voor hem open te stellen. Ik zie dat als voorganger vaker, zeker als er heftige en intense emoties zijn van verdriet en strijd; dan is er geen ruimte in je hoofd en hart hiervoor. Je zit simpelweg te vol. Daarnaast moeten we ook bekennen dat ons leven soms vol is van zaken die niets met God te maken hebben. Dan is ons hart te veel gericht op al het andere. Ook dan kun je God niet ontmoeten, omdat al dat andere de dingen van geloof overschreeuwt. Het is dan zaak stil te worden en onze prioriteiten (weer) bij te stellen. Tot slot is het zo dat er ziektebeelden zijn (een ernstige depressie bijvoorbeeld) waardoor het, door het ziektebeeld en/of door de medicatie die gebruikt wordt, onmogelijk is om een Godservaring te hebben. Dan moet je daarin berusten.

Maar besef wel dat ons geloof meer is dan ons gevoel. Als we alleen afhankelijk zijn van onze ervaring van God om ons geloof diepte, inhoud en betekenis te geven, dan hebben een schraal geloof. Ons gevoel is immers veranderlijk en bedrieglijk. God en ons geloof zijn veel groter dan dat. Wij geloven immers met heel ons wezen: niet alleen ons gevoel, maar ook ons verstand en onze ziel, ja met alles wat we zijn. 

Soms is geloven volharden en doorgaan in vertrouwen. Ook dat kan ik uit eigen ervaring beamen, net als vele anderen. Maar: 'zalig zij die niet zien en toch geloven.'
Dus houd vol, God laat je niet los. Er komt een andere tijd. Hij komt, ook naar jou!

Maandagavond is de vaste gebedsavond van onze gemeente. We komen dan samen om te bidden en te danken. Een vast een onderdeel van dit gebedsmoment is de voorbede. We doen voorbeden voor mensen, situaties en zaken die spelen in onze gemeente en plaats. Sowieso bidden we altijd voor zieken en de mensen die het acuut moeilijk hebben, maar we bidden ook voor onze plek Delfzijl, voor ingang voor het evangelie, voor een vurige, betrokken en meelevende gemeente en ga zo maar door.

Meestal zijn degenen waarvoor wij bidden niet aanwezig hierbij. Gisteren echter wel. Er was een broeder gekomen die diep in de moeilijkheden zat en die in zijn uitzichtloze situatie van ons gebed had gevraagd. En ik moet zeggen: dat was toch wel heel bijzonder. Als voorganger bid je natuurlijk veel een op een met mensen heel persoonlijk in hun eigen omstandigheden, maar voor de groep van maandagavond was dit als groep voor het eerst.
Het was fijn en heel bijzonder om samen met elkaar te bidden voor uitkomst en voor leiding en zo heel concreet om deze broeder heen te kunnen staan in gebed. Om samen met hem voor God te komen en te vragen om Gods aanwezigheid en kracht in het leven van deze broeder. Ook mochten we met hem en elkaar delen wat God voor ons persoonlijk in ons leven heeft gedaan en hoe hij er altijd voor ons is geweest in moeiten. Daarmee mochten we elkaar bemoedigen.

Wat God verder gaat doen en welke weg deze broeder moet gaan, weten we niet. Wat we wel weten is dat met God de weg goed zal uitkomen en dat God ons nooit zal loslaten. Dat geeft troost, kracht en rust. We lazen gisterenavond in dit verband Psalm 57. Dat is een Psalm van vertrouwen, waarin vers 8 staat: 'mijn hart is gerust, o God, mijn hart is gerust, ik wil voor u zingen en spelen.' En dat kan David zeggen, omdat hij Gods goedheid en trouw kent, ziet en ervaart. Heel concreet in zijn leven steeds maar weer. En dat geldt ook voor ons. Wat er ook gebeurt en waar we ook voor komen te staan; God voorziet en laat niet los. Er is hoop en licht, zelfs als er naar de mens gesproken geen hoop meer is. God is sterker dan lijden, dood en tegenslag en niets kan ons scheiden van de liefde van Christus. 

Op dit moment is er het Vakantie Bijbelfeest in onze gemeente. Toen ik vorig jaar begon met dit blog was dat een van de eerste grote evenementen die ik hier beschreven heb. Dat is alweer een jaar geleden. 

Ik heb dit jaar het blog zien groeien en heb met al die mensen mogen delen van mijn leven als voorganger. Ik vind het geweldig om dat te kunnen doen en zo te laten zien hoe groot onze Heer is.
Dat blijkt ook deze week weer in het Vakantie Bijbelfeest voor de kinderen van de basisschoolleeftijd. Het is ieder jaar weer bijzonder om te zien dat kinderen van onze eigen gemeente, maar ook van andere kerken en zelfs van buiten de kerken komen voor deze week. Daarin zien we de hand van de Heer. Wij mogen al die kinderen vertellen van de Heer en zijn liefde en daardoor bereiken we ook de ouders. We hebben in de loop van de jaren in onze gemeente al een paar gezinnen mogen verwelkomen, die via deze Bijbelweken bij ons zijn binnengekomen en de Heer hebben leren kennen.
De groep van vrijwilligers die dit elk jaar vormgeeft en mogelijk maakt is dan ook groot en dat doet mijn hart als voorganger van de gemeente goed. Het is geweldig om te zien dat je gemeente hiervoor gaat staan en het mogelijk maakt ieder jaar weer. Ik hoor ook dat de mensen zelf het geweldig leuk en fijn vinden om op deze manier met elkaar te werken in de wijngaard. Zo wordt ook de onderlinge band versterkt. 

Het is dus weer een zegen om te mogen doen!