Van de week hoorde ik iemand zeggen dat hij de kerk zag als een voetbalstadion. Geloven was voor hem een individuele persoonlijke relatie met God en Jezus en op zondag ging je naar een kerk om dat geloof daar met elkaar te belijden. Als was je een supporter die in het stadion van je eigen cluppie samen met anderen je team aanmoedigt. 

Deze uitspraak zette mij aan het denken. Hij geeft, volgens mij, precies weer hoe in de kern veel christenen vandaag de dag tegen 'kerk zijn' aankijken. In essentie zegt deze uitspraak over de kerk als voetbalstadion namelijk dat je naar de kerk gaat om iets te halen, om iets te beleven.
Maar ik geloof niet dat dit is wat de Bijbel ons leert over de kerk.  

Wat wij meer en meer schijnen te vergeten is dat wij de Kerk zijn. Ik schrijf bewust Kerk met een hoofdletter, om daarmee aan te geven dat ik daarmee de wereldwijde gemeenschap van geloof in Christus bedoel (de ekklesia). De Bijbel is heel duidelijk: als je tot God komt en je de bekering en wedergeboorte van het geloof mag ontvangen, dan word je onderdeel van die Kerk, onderdeel van die Gemeente rondom en in Christus. Galaten 3 zegt dat je daarin geplaatst wordt: 'want door geloof en in Christus Jezus bent u allen kinderen van God. U allen die door de doop één met Christus bent  geworden.' Romeinen 8 (vers 14-17) leert ons in het Grieks dat we 'geadopteerd' zijn in het gezin van God, dat we kinderen van God zijn geworden en dus onderdeel zijn van Gods gezin van geloof. Efeze 2 zegt over deze nieuwe gemeenschap (bestaande uit Joden en niet-Joden): 'zo bracht hij vrede en verzoende hij door het kruis beide in één lichaam met God, door in zijn lichaam het vijandschap te doden.' 
Zonder deze blog-post in een Bijbelstudie te veranderen, wil ik er tot slot op wijzen dat Jezus al een gemeenschap om zich heen had toen hij op aarde zijn werk deed en dat God in de Heilige Geest kiest voor de Gemeente. Dat laatste leert ons al het Pinksterverhaal: als de Geest wordt uitgestort begint op die dag ook de Kerk van Christus met 3000 bekeerlingen. 

Dat alles maakt dat de Kerk, welke plaatselijke uiting je daarvan ook bezoekt, meer is dan alleen plek waar je wat haalt en beleeft. Het is de plek waar je hoort, omdat je er onderdeel van bent. Je bent immers een kind van God en dat betekent ook onderdeel van het gezin van broeders en zusters die de Kerk is. En daar in die Kerk beleef je jouw geloof, daar ontvang je voeding, onderwijs en leringen, daar ontmoet je God in de rituelen van doop en avondmaal. Jezus werkt door de Kerk in de wereld en in de maatschappij. Je daar aan onttrekken of het terugbrengen tot de plek waar je iets komt halen, is te mager. 

Wij zijn samen de Kerk. Dat moet centraal staan. De vorm kan daarbij variëren, veranderen en lokaal verschillen, dat maakt niet uit. Maar de Kerk van Christus is essentieel. En uiteraard, er is veel fout gegaan daar waar de Kerk van Christus verworden is tot een historische instituut, een menselijke instrument van macht en gezag. Er is misbruik geweest, zelfverrijking, vermenging met de wereld en ga zo maar door. Maar daarmee moeten we niet de Kerk afserveren en kleiner maken. We moeten de Kerk juist groter maken. Groter maken naar de essentie van wat het is: een gemeenschap van geloof waar God woont. Een tempel voor hem waar hij door werkt. Zijn lichaam dat zijn liefde verspreid en licht laat schijnen. 
Het is de uitdaging om dat vandaag de dag op een eigentijdse manier vorm te geven met elkaar. Wat een uitdaging!

​Vanaf de zijkant keek hij naar het water. De dominee wenkte hem om te komen.
‘Is het warm?’ Vroeg hij de koster naast hem.
‘Ja, ik heb vanmorgen voor de dienst de temperatuur gecheckt. Geniet ervan.’ Hij gaf hem een knipoog en glimlachte vriendelijk.
Marko stapte daarop voorzichtig het water in. Hij voelde hoe zijn blote voeten en daarna de onderkant van zijn doopjurk nat werden. Het water had inderdaad een aangename temperatuur. Nu zou het gebeuren: hij zou gedoopt worden. In zijn hoofd flitste alles wat de afgelopen maanden was gebeurd voorbij. Hoe hij op een avond Gods aanwezigheid had ervaren, toen hij voor de zoveelste keer God had gezocht in gebed. Hij was in de weken ervoor gaan bidden, zoals zijn oma hem dat geleerd had. Eerst was er niets gebeurd maar ineens, die avond, was dat anders geworden en liet God zich zien. Het was een fijne en heel bijzondere ervaring, maar hij wist tegelijkertijd niet wat hij ermee aan moest. Zoveel liefde en zoveel rust kende hij niet. Het voelde overweldigend.
Daarna was hij op zoek gegaan naar verklaringen en antwoorden. Via vrienden was hij in de kerk beland. In deze kerk waar hij nu werd gedoopt. Hij had zoveel geleerd en nog zoveel meer ontdekt en ervaren sindsdien. En nu zou dat allemaal samenkomen in de doop. Hij zou in het water ondergaan en daarin symbolisch begraven worden met Jezus; hij zou het oude leven zonder God achterlaten en zich overgeven. Als hij omhoogkwam uit het water, stond hij op tot een nieuw leven. Een nieuw leven met en een nieuw hart door de kracht van zijn Heer die als eerste uit de dood was opgestaan. Dat was ook zijn verlangen, want sinds Jezus zijn Heer was had er een ommekeer in zijn leven plaatsgevonden. Een verandering die vandaag uitgedrukt werd in deze publieke belijdenis van zijn geloof, in deze stap van gehoorzaamheid. Hij was zo blij dat hij een glimlach op zijn gezicht niet kon onderdrukken.
De dominee glimlachte vriendelijk terug naar hem. Terwijl Marko naast hem tot aan zijn middel in het water stond, sprak zijn voorganger de gemeente toe: ‘lieve mensen, wat wij vandaag gaan doen is iets dat gelovigen al eeuwen en eeuwen doen. De Bijbel leert het ons. Als je gelooft dat Jezus de Heer is en als je een persoonlijke relatie met hem hebt, mag je gedoopt worden op dat geloof. Daar worden we toe uitgenodigd. Marko heeft de waarheid van het geloof ontdekt en zet vandaag de stap die daarbij hoort. Hij legt daarmee het patroon van het nieuwe leven: het oude laat hij achter, want het nieuwe is gekomen.’
Daarna wenkte hij Marko. Die nam zijn plek in voor de voorganger, precies zoals ze hadden geoefend. Hij kruiste zijn handen voor zijn borst.
‘Marko van der Broek’, sprak de dominee, ‘op belijdenis van je geloof, dopen wij jou in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen.’
Daarna ging hij achterover. Terwijl het water zich sloot zong zijn hart. Toen hij helemaal onder was sprak hij vanuit zijn binnenste tot God en zei: ‘hier ben ik Heer. Ik geef mijn leven aan u.’ Hij voelde op dat moment Gods liefde hem raken. Hij voelde hoe Jezus naar hem toekwam en hem antwoordde. Diepe vreugde vulde zijn ziel. Daarna kwam hij alweer omhoog. Terwijl het water van hem afdroop en hij een hand over zijn gezicht haalde om zijn ogen watervrij te maken, sprak de dominee hem zacht toe: ‘gefeliciteerd mijn broeder.’
Toen begon de gemeente klappen. Iemand riep: ‘prijs de Heer.’ En Marko dacht: ‘amen.’ Het oude was voorbij, het nieuwe was begonnen.
 
Dit is een fictief verhaal. Elke overeenkomst met de werkelijkheid berust op mijn ervaringen als voorganger en louter toeval. 

Een keer per jaar hebben wij in onze gemeente een gedachtenisdienst waarin wij degene die ons ontvallen zijn willen gedenken. Dat is bij ons al jaren de laatste zondag van het jaar. Zondag a.s. is het dus weer zover. In die dienst die pastor Erry Fokkert en ik samen zullen doen, zullen we stilstaan bij 1 Kor. 15: 42-57 (zie 'de preek samengevat').
Daarbij laat ik het bovenstaande plaatje van een klaproos ook zien. De klaproos is het symbool van herdenken in Engeland. Het komt uit de Eerste Wereldoorlog en duidt op de veerkracht van het leven dat doorgaat voor hen die achterblijven. Het duidt voor mij ook op de christelijke boodschap dat de dood niet het laatste woord heeft, want deze bloem groeide als een van de eersten weer op de restanten van de slagvelden van de Grote Oorlog. Het was een teken van  het nieuw leven dat ook op die velden van de vernietiging duidelijk maakte: het leven overwint de dood. 

Dat is ook de boodschap die wij zondag met elkaar willen delen en die ik via deze weg ook met jou wil delen in deze laatste dagen van het jaar. Juist nu voor velen het gemis sterk is en welhaast tastbaar, mag je dit weten: de dood heeft niet het laatste woord. Christus heeft overwonnen en in hem hebben wij eeuwig leven en is het weerzien gegarandeerd. Dat is onze hoop, ook voor jou.

Ik wil jullie allemaal een heel gezegende kerstdagen en een gelukkig 2019 wensen. Ik hoop dat iedereen mag weten en ervaren dat Jezus voor jou gekomen is en dat hij iedere dag meer in je leven gaat betekenen ook in 2020.

Wat betreft de komende feestdagen ben je van harte welkom om onze gemeente te bezoeken. Je kunt op kerstavond (24 december) terecht in de kerstnachtdienst om 22:00 uur. Pastor Erry Fokkert hoopt dan te mogen voorgaan. Op kerstochtend (25 december) is er om 10:30 uur dienst en dit zal 'Kerst van en voor allen zijn.' Er zijn dan bijdragen van de kinderen, tieners, jong volwassenen en van de alleengaandengroep in onze gemeente. Ikzelf hoop in die dienst het Woord te mogen brengen. Beide diensten hebben als thema: 'Kerst is schitterend.' 

Dinsdag 31 december hebben wij om 19:00 uur een kleine samenkomst in ons kerkgebouw waarin we willen terugkijken naar het jaar dat is geweest en vooruit willen kijken naar het jaar dat gaat komen. Deze dienst maken we als gemeente samen mogelijk. Er is dan dus geen voorganger die de dienst leidt.

Wellicht zie ik jullie daar ergens!

Elke donderdag, tenminste wanneer er geen kringen samenkomen in onze gemeente, mag ik Bijbelstudie verzorgen. De afgelopen tijd zijn we intensief bezig geweest met een studie over de brief van Paulus aan de gemeente in Kolosse. Die Bijbelstudie is inmiddels afgerond, maar als je dat terug wil kijken kun je dat vinden op mijn Youtube-kanaal.

Check daar de afspeellijst 'Bijbelstudie Kolossenzen.'

Tijdens de laatste avond van deze studie, heb ik gevraagd waar de groep het over wilde hebben nu we klaar waren met de brief aan de Kolossenzen. De deelnemers gaven aan dat ze in het nieuwe jaar bezig wilden gaan met een van de kleine profeten, maar de laatste keer van 2019 wilden ze het hebben over Kerst en de Bijbel. Wat is het 'ware Kerstverhaal' en wat is er (later) bij verzonnen?

In een eenmalige studieavond ga ik daarop in. De avond behandelt allerlei wetenswaardigheden over Kerst en de geschiedenis ervan. Interesse om het te kijken? Klik dan hier. 

​Veel plezier!

Ieder jaar rond deze tijd krijg ik als voorganger vragen over het vieren van Kerst. Is het goed om Kerst te vieren? Of is het eigenlijk een goddeloze aangelegenheid waar wij als Bijbelgetrouwe christenen verre van moeten blijven?
De moeite zit hem daarbij in het feit dat de Bijbel niet spreekt over het feest van Kerstmis. Ook kende de vroegste kerk dit feest niet. Het is een uitvinding van later en daarbij is de viering van dit feest als christelijk feest rond de geboorte van Jezus, vermengd met allerlei voor-christelijke en heidense elementen. Is dat niet afgoderij?
Toch zijn er ook mensen die Kerstmis wel ten volle vieren. Zij erkennen meestal de bezwaren ook wel, maar, zo zeggen zij, de komst van onze Heer naar de wereld is toch best het vieren waard! En ja, dat is dan op een willekeurige datum, met allerlei willekeurige en niet per se Bijbelse of christelijke elementen, maar daar kun je toch doorheen kijken. Het gaat erom dat we mogen vieren dat God naar ons heeft omgezien en dat het licht voor de wereld, in de wereld is gekomen. Daarbij is het een kans om de boodschap van geloof aan mensen te vertellen die anders nooit in een kerk of geloofsgemeenschap komen.

Er is voor beide posities en meningen best wat te zeggen. Het is inderdaad waar dat Kerstmis, zoals wij dat vieren, een vermenging is van christelijke elementen met het voor-christelijke feest van de midwinter zonnewende. Het is geen Bijbels feest en komt daar ook niet voor. Als mensen daarom Kerstmis niet vieren is dat begrijpelijk.
​Anderszins is het eveneens waar dat de komst van Jezus naar de wereld een gebeurtenis is die in dankbaarheid het vieren waard is en dat juist dit feestmoment kansen biedt als het aankomt op de verkondiging. Als mensen daarom wel Kerstmis vieren is dat begrijpelijk.

Maar wat is dan wijsheid? 
Meestal verwijs ik in dit verband naar Romeinen 14. Daar wordt ingegaan op verschillen tussen gelovigen. Niet op de wezenlijke zaken, maar wel op zaken als eten en drinken en het vieren van feesten. In vers 5 & 6 aldaar staat dit: 'de een beschouwt bepaalde dagen als een feestdag, voor de ander zijn alle dagen gelijk. Laat iedereen zijn eigen overtuiging volgen. Wie een feestdag viert, doet dat om de Heer te eren; wie alles eet, doet dat om de Heer te eren, en hij dankt God voor zijn voedsel. Wie iets niet wil eten, laat het staan om de Heer te eren, en ook hij dankt God.'

Deze woorden zeggen veel. Daarom, als jij worstelt met de vraag wat je wel of niet kunt met Kerstmis, ga dan bij jezelf na: wat is mijn overtuiging? Kan ik, als ik het feest vier, God eren in dankbaarheid? Of eer ik God door het niet te vieren en ik dank hem daarvoor? Beantwoord die vraag eerlijk en laat dan vervolgens ieder zijn eigen hart en inzicht volgen. 

​

De gemeente van Jezus is een plaats waar alle kinderen van God een plekje hebben. Het functioneert in die zin echt als een gezin, als een familie van God. Dat is een Bijbelse waarheid, maar het mag ook in de praktijk gestalte krijgen. Zo mag er ruimte zijn voor de geloofsbeleving van jongeren, maar ook van de ouden van dagen in de samenkomsten. Er mogen activiteiten zijn voor kinderen, maar net zo goed ook voor gezinnen, voor alleengaanden, mannen, vrouwen, etc., etc.

Als voorganger word ik daarom ook altijd heel blij als ik die diversiteit van de gemeente mag zien. Ook in mijn eigen gemeente. Zo brengt het mij vreugde dat onze diensten altijd een mengeling zijn van modern en traditioneel. Wekelijks zingen we bijvoorbeeld de nieuwste Opwekkingen, maar ook oude nummers uit Johannes de Heer komen voorbij.
In het gemeentelijk leven komt deze rijkdom en diversiteit naar voren in een 'Eet Mee' - groep voor alleengaanden, een kindermiddag waar tientallen kinderen iedere 6 tot 8 weken samenkomen voor een programma speciaal voor hen, in jeugddiensten op zondagavond en aanstaande zondag bijvoorbeeld in de medewerking van het Christelijk Mannenkoor Appingedam in de ochtenddienst (komt allemaal om 9:30 uur naar onze kerk!!).

En nou kan het best zijn dat je dit leest en bij jezelf denkt: 'ja mooi hoor die verscheidenheid, maar van mij hoeft het niet.' Dat je denkt: 'ik heb niks met die nieuwerwetse liedjes en muziek.' Of misschien denk je: 'een mannenkoor, ik moet er niet aan denken.' 
Maar je kan ook anders kijken en blij zijn met de diversiteit in de gemeenschap van geloof waar je naar toe gaat. Of dat nu in Delfzijl is of elders, de rijkdom van een familie waarin jong en oud, arm en rijk, hoogopgeleid en nauwelijks opgeleid, man en vrouw of welk ander onderscheid dan ook, een plek heeft, is een getuigenis van de kracht van Gods familie!
Kijk, ook ik vind niet alles even leuk wat er te doen is en georganiseerd wordt, maar ik kan wel ontzettend genieten van anderen die de zegen en de vreugde ervaren van iets dat niet mijn smaak is. Dan kan ik oprecht dankbaar zijn voor dat wat God daarin geeft. En dat is ook gemeente zijn; ik ben blij voor en met mijn familieleden in geloof.

Ik hoop dan ook dat jij eveneens beseft hoe rijk Gods familie is en dat je met blijdschap en verdraagzaamheid die verscheidenheid die ons daarin gegeven wordt, koestert. Ga immers maar na hoe het zou zijn als een gemeente uit alleen maar kinderen zou bestaan, of alleen maar mannen. Dat zou een armoede zijn. Je zou dan niet meer spreken over een gezin of een familie van God. Nee, juist in de verscheidenheid van de leden, herken je het gezin.
​En zo draagt ook dat bij aan het grote doel: dat mensen God vinden en groeien in hun geloof en in hun relatie met de andere kinderen van God. Iets waar ik mij van harte voor in wil zetten en de Heer dagelijks voor kan en wil danken. 

In onze gemeente hebben we al een aantal jaren jeugddiensten. Dit zijn diensten die eens per zoveel weken gehouden worden door het seizoen heen speciaal voor jongeren (en zij die zich jong voelen, zeg maar). Ieder seizoen heeft zo'n serie diensten een terugkerend thema. Dit jaar is dat: Get in Shape!
​

​Zondag aanstaande is er weer zo'n samenkomst en zoals je hierboven kan zien mag ik daarin voorgaan. 

Deze jeugddiensten zijn heel bijzonder, omdat het een samenwerking is van verschillende christenen uit verschillende kerken, van verschillende leeftijden, uit verschillende plekken en met verschillende achtergronden. Ik vind het zeer inspirerend om te zien hoe zij samen werken en iedere keer weer een dienst als dit maken. Het is een getuigenis in zichzelf.
Ook vind ik het heel fijn dat ik het Woord mag brengen zondagavond. Ik ben, sinds ik in 2018 in het ziekenhuis heb gelegen, niet meer 's avonds voorgegaan. Het is voor mij dus extra spannend komende zondag om te ontdekken hoe het gaat. Toch ga ik in vertrouwen op de Heer. Hij zal mij leiden. 

Misschien kom ik je zondagavond tegen in ons kerkgebouw tijdens de dienst. Ik hoop het wel!
​We beginnen om 19:00 uur en ook jij bent van harte welkom.

Er zijn veel mooie kanten aan het werk van voorganger, maar doopdiensten mogen leiden en vooral het dopen zelf, vind ik echt heel fijn, mooi en speciaal. Daarom was het opnieuw weer heel bijzonder om 22 september br. Danny te mogen dopen in het midden van de gemeente. 

Als je er zelf bij bent geweest, dan weet je uit eigen ervaring hoe bijzonder en mooi de dienst was. Wellicht denk je er nog wel eens aan en wil je het wel eens terugzien. Of misschien ben je heel benieuwd hoe het was, zonder dat je het zelf meegemaakt hebt? 
Nou, dan kun je het terugkijken! Ik heb het filmpje van de doop geplaatst op mijn Youtube-kanaal de dominee spreekt. Klik op het logo om daarheen te gaan.
​

Soms is het fijn om er even een dagje tussenuit te gaan en even wat anders te zien en te horen. Een beetje bijtanken en inspiratie opdoen. Afgelopen vrijdag had ik zo'n dag. Ik ging met een broeder uit de gemeente naar de viering van honderd jaar Zoeklicht om daar naar de theoloog, voorganger en spreker John Piper te luisteren. Zelf vind ik dit een van de grote en meest inspirerende sprekers van onze tijd en ik had nog nooit het genoegen gehad om hem live te horen.

​
De kern van wat ​John Piper besprak was de fundamentele betekenis van de vreugde van het geloof. Hij stelde dat het kennen van de Heer tot zo'n grote vreugde in je leven mag leiden, dat het al het andere overstemt. Hoe mooi de rest ook, God, geloof en Christus zijn oneindig groter. 

Die gedachte zette aan het denken. Tenminste mij dan. Als ik heel eerlijk ben, moet ik namelijk bekennen dat ik de laatste weken merkte dat mijn aandacht en tijd meer en meer uitgingen naar allerlei zaken die niet altijd direct met mijn geloof en mijn relatie met mijn Heer, te maken hadden. Niet dat dit nou meteen zondige zaken betrof, maar wel dat het mij afleidde. Ik merkte dat in mijn persoonlijk (geloofs)leven en overdacht wat ik daar van vond. Toen ik vrijdagochtend de deur uitging op weg naar Apeldoorn, was mijn vraag dan ook of ik dit wel zo moest doen en of ik dit zo wilde? Was ik hier tevreden mee? Of moest het anders?
De toespraak van John Piper kwam daarom voor mij op het juiste moment. Het was op dat moment een bevestiging van waar ik zelf  al toe neigde en het heeft me geholpen om (opnieuw weer) keuzes te maken. Ik ben daar blij en dankbaar voor, want ik zie daarin de hand van mijn Heer. Het moest zo gaan, ik moest dit horen en was ik niet gegaan dan had ik dit nooit zo meegekregen.

En vanuit die gedachte, neem ik in dit blog de vrijmoedigheid om dat ook bij jullie neer te leggen. Soms is het goed om je uit te strekken naar ontspanning en even wat anders. Het is goed om bezig te zijn, vooral ook voor de Heer, maar juist in de momenten dat de boog niet zo gespannen staat, kan God soms tot ons spreken op een manier die we anders niet zouden ervaren. En dat is waardevol. 
Want hoeveel van ons zijn niet opgevoed met de gedachte dat je altijd bezig moet zijn, dat luiheid een ondeugd is. Zoals het oude spreekwoord zegt: 'ledigheid is des duivels oorkussen.' En dat is een waarheid, als je bijvoorbeeld alleen maar passief bent, of aards lui. In dat geval is dat inderdaad onwenselijk, maar... juist voor hen die in de dienst van de Heer staan is de ervaring van er even uit zijn, even bijtanken, heel belangrijk. ​