Toen ik in 2005 mijn loopbaan als voorganger begon, droomde ik er wel eens over hoe het zou zijn om je eigen kinderen te dopen. Elke doopdienst - en ik heb er tientallen mogen doen - is weer bijzonder, maar je eigen kind leek me toch wel heel speciaal. Vandaag, zondag 21 november, was het zover: ik mocht mijn eigen zoon Simon dopen.

Ik ben dan ook een dankbare dominee en vader. Dat ik hem mocht dopen, maar nog meer dat hij zelf de weg van Jezus opgaat en kiest voor Hem, die ook voor mij zo belangrijk is. Hij kent Jezus als zijn Heer en Heiland. Wat kan een ouder zich nog meer wensen.
​

Corona doet veel met ons. Je ziet dat overal om je heen: mensen krijgen steeds kortere lontjes, de verdraagzaamheid neemt steeds verder af, we komen steeds meer tegenover elkaar te staan. De rek is eruit.

Ik merk dat ook in de gemeente. De laatste tijd valt het mij bijvoorbeeld op dat mensen meer spreken over 'jullie' en minder over 'wij'. 'Jullie moeten zorgen dat...' Of: 'Jullie doen dat niet goed, want...' En: 'Wat jullie nu willen, dat...'
Jullie is een woord waarmee je jezelf buiten de groep plaatst. Je legt de verantwoordelijkheid bij de ander en plaats jezelf tegenover de ander. Eigenlijk is jullie daarmee een woord dat niet past bij gemeente en gelovig zijn. Wij zijn het lichaam van Christus, leert immers Gods Woord. Wij vormen een tempel van God. Wij zijn de levende stenen. Wij zijn het priesterschap van God. Niet ik en jullie. 

Dit denken in jullie tegenover ik sluipt er ongemerkt steeds meer in. Het is volgens mij een teken van onze tijd. Het is gevolg van uitputting, zorgen, frustratie en verdriet. Alleszins begrijpelijk in het licht van wat ons steeds maar weer over het hoofd waait. Het is echter niet geestelijk. 
Ik hoop en bid dan ook vurig elke dag weer dat wij als gelovigen, gemeentes en kerken, zullen blijven zien op 'wij' en zullen blijven geloven in elkaar en de gemeenschap van Christus. Jullie tegenover ik zorgt voor verdeeldheid, tweespalt en vijandschap. Allemaal zaken die gemeentes kapot maken en die niet passen bij een leven door de Geest. Het zijn de vruchten van een leven zonder God. Naast een uiting van onze eigen frustratie, zie ik deze tendens dan ook zeker als een aanval van het kwaad. De duivel is altijd aan het werk om de gemeente kapot te maken. Dat probeert hij ook via Corona en de verdeeldheid van ik en jullie is daar onderdeel van. 

Laten we sterk blijven in onze geestelijke strijd. Het komt aan op standvastigheid en volharding in liefde voor God en elkaar. Strek je daar naar uit en geloof in ons, wij en samen. Laten we het woord 'jullie' maar zo min mogelijk gebruiken.

Gisteren had ik mijn collega aan de lijn met wie ik mijn bediening in de gemeente samen vervul. We spraken de planning van onze gemeente door tot het einde van dit jaar. Onze conclusie was dat de gemeentelijke agenda vol zit!
Dat is natuurlijk een hele rijke zegen, na alles wat we hebben meegemaakt de laatste anderhalf jaar met Corona, de maatregelen en ga zo maar door. Het allermooiste is dat we heel veel positieve en goede dingen op de agenda hebben staan. Zo hebben we in november de oogstdankdienst (14 november) waarbij we attenties gaan brengen naar ouderen, zieken en mensen in de verzorgingstehuizen in Delfzijl. We hebben de 21e een doopdienst (van mijn eigen zoon Simon!) waar we met elkaar - en ik als vader in het bijzonder - enorm naar uitkijk. Dan zijn er nog twee avondmaalsvieringen, werken we aan nog een doopdienst in december. En dan mogen we ook nog 28 november een aantal nieuwe raadsleden en diaconessen inzegenen én twee kinderen opdragen! En zelfs dat is nog niet alles, want in december willen we ook onze gedachtenisdienst houden waarin we stil willen staan bij hen die ons dit jaar ontvallen zijn, naast uiteraard de kerstdagen die eraan komen (wanneer we kansen krijgen van God om mensen in de kerk van het evangelie te vertellen, die anders niet komen). Wat een tijd die voor ons ligt!

Het is kortom druk, maar wel drukte waar ik me graag samen met mijn collega in onderdompel. Het is een rijke zegen om dit te kunnen en mogen. Een zegen waarvan ik hoop dat er het met elkaar kunnen delen en genieten. Want het toont voor mij en ons dat God ons niet loslaat. Hij gaat door met onze gemeente en zal blijven werken. Zolang we Hem op de troon zetten van ons (gemeentelijk) leven.