Gelovig zijn betekent ook onderdeel zijn van de familie, het gezin van God. We noemen elkaar immers niet voor niks 'broeders en zusters' en God 'Vader'. Zoals het al in Efeze 2 staat geschreven: 'Zo bent u dus geen vreemdelingen of gasten meer, maar burgers, net als de heiligen en huisgenoten van God.' Huisgenoten, gezinsgenoten, familieleden van God, dat zijn wij.

De afgelopen tijd mocht ik dat ook weer zien. Als gemeente te Delfzijl mochten we samenwerken als familie in het dienen van God en de stad. We werkten in diaconale en evangeliserende activiteiten als eenheid, we maakten samen diensten waarin Jezus geëerd werd als Heer en Koning van ons leven en waarin de goede boodschap van redding klonk, we deelden van de nood, maar ook van de vreugde in onze levens. Zo waren we en zijn we familie van de Heer. Dat is waardevol. Zeker als je - zoals veel voorgangersgezinnen - je geboortegrond verlaat en rondtrekt door het land naar vreemde oorden. Dan helemaal krijgt dit waarde en diepte. Dan krijgt het echt betekenis dat we Gods familie zijn, als je biologische familie niet zomaar om de hoek woont.

Niet dat het trouwens altijd koek en ei is, want dat is ook weer niet zo. Net als in iedere familie en in ieder gezin is er ook bij ons wel eens onenigheid en gaan er wel eens onderling dingen fout. Ook dat herken ik als praktische realiteit in mijn eigen leven. Ik schiet te kort, anderen naar mij en wij naar elkaar. Er is wel eens ergernis, er is wel eens boosheid en frustratie. Dat is ook niet erg, zolang we daar op een christelijke manier mee omgaan, zolang we ook daarin de gezindheid van Christus laten zien.
De Bijbel is daarin heel reëel. In Efeze 4: 3 lezen we: 'Span u in om door de samenbindende kracht van de vrede de eenheid te bewaren die de Geest u geeft...' Span u in, dat betekent dat het niet vanzelf gaat. Hiervoor in vers 2 heeft Paulus het zelfs over 'verdraag elkaar uit liefde'... En inderdaad, soms moeten wij elkaar verdragen in liefde.
En als er echt wat is, spreek het dan uit, vergeef waar nodig, belijd je fouten waar dat kan en ga weer met elkaar verder in en uit de liefde voor Christus. Ook dat is familie zijn. Jezus zegt in Matteüs 6: 14 & 15: 'Want als jullie anderen hun misstappen vergeven, zal jullie hemelse Vader ook jullie vergeven. Maar als je anderen niet vergeeft, zal jullie Vader jullie je misstappen evenmin vergeven.' 
Dat is geen goedkope genade, maar een duurbetaalde geloofswaarheid, betaald met het bloed van Jezus. Zo leven in vergeving naar elkaar begint bij het delen, uitspreken, belijden en bekeren, maar dan ook weer verder gaan en vergeven.

En dat is iets dat wij allemaal moeten leren in het gezin van God, ook ik. Want soms zijn we degene die om vergeving moet vragen, die moet belijden en moet keren, en soms moeten wij vergeving schenken en niet langer vasthouden waar de pijn ligt. Zo zijn wij het gezin van onze Heer. Is dat altijd makkelijk? Nee, zeker niet. Maar het is een opdracht, want wij zijn Gods familie.

Vandaag in het nieuws: de ontkerkelijking van Nederland zet door, met name onder katholieken. De trend die al jaren gaande is zet door zo concludeert een groot onderzoek: tegenwoordig zegt 6 op 10 Nederlanders zich niet meer verbonden te voelen met een religieus genootschap of beweging (zie bijvoorbeeld https://nos.nl/artikel/2457344-ontkerkelijking-zet-door-bijna-zes-op-tien-nederlanders-niet-religieus).

En als ik dat lees, dan komen bij mij twee gevoelens boven. Ten eerste word ik op een bepaalde manier verdrietig, want ik weet hoe belangrijk, waardevol en fijn het hebben van een geloofsgemeenschap is. Ik zie ook het belang ervan, een belang dat tevens in het Nieuwe Testament wordt benadrukt en meegegeven. Mensen doen dat dus niet meer en daarmee doen ze zichzelf, maar ook God en zijn wil voor ons tekort. Als ze al gelovig zijn, want dat zijn er ook niet zo veel meer tegenwoordig.
Ik schrijf daar wel heel bewust bij dat ik 'op een bepaalde manier' verdrietig word, want het verbaast me tegelijkertijd ook weer niet wat ik lees. Ik zie het zelf ook al tijden om mij heen: de kerken lopen leeg. Zeker sinds Corona gaat het hard op dit vlak. Het is dus geen verrassing wat geconcludeerd wordt. En dat brengt mij bij het tweede gevoel: passie. Want wat ik bij mezelf merk is dat het mij niet uit het veld slaat. Ooit was dat misschien wel, maar nu niet meer. Ja, ik word er nog steeds 'op een bepaalde manier' verdrietig van, maar ik wanhoop niet en laat de moed niet zinken. Integendeel! Ik word juist alleen maar standvastiger en voel dat de passie om er wel wat te maken met de mensen die net als ik nog gaan voor geloof, gemeenschap en elkaar. 
Ik zie in deze maatschappelijke tendens de vervulling van de profetische woorden van de Bijbel die ons waarschuwen voor de grote afval (2 Tess. 2), die waarschuwen voor toenemende lauwheid aan het einde van de tijd (Openbaring 3) en voor het verkillen van de liefde (Matteüs 24). Ben ik dan fatalistisch? Nee, integendeel zoals ik al schreef. Ik geloof dat het een teken van de tijd is, maar ook dat de rest van de Gemeente die wel overblijft des te feller zal schijnen in het duister. Dat zie ik evenzo als de leegloop en ik niet alleen.

Gisteren bijvoorbeeld had ik een gesprek met iemand die veel interkerkelijk actief is in Nederland. Hij zei letterlijk dat hij en anderen in zijn organisatie zagen dat mensen steeds makkelijker in elkaar Christus erkennen, als het wedergeboren kinderen van God zijn die Hem echt willen dienen en volgen. De oude en scherpe grenzen tussen kerken, plaatsen en denominaties lijken steeds vager te worden en er steeds minder toe te doen. Het is alsof God zijn Gemeente samenvoegt om in wat gaat komen samen te staan. En vreemd genoeg merk ik dat ook in onze eigen gemeente in Delfzijl. Is het daarmee altijd peis en vree bij ons? Nee. Gaat alles altijd goed? Ook niet. Maar er is een besef dat zegt: wij hebben een woord voor de wereld, nu meer dan ooit. Wij mogen het licht laten schijnen, juist in de tegenwoordige duisternis. Wat hebben wij anders immers dan Jezus alleen? Wat kunnen we anders dan Jezus naam belijden als de enige die redt en zijn licht verspreiden in deze steeds goddelozere omgeving?

Er leeft een behoefte bij de kinderen van God. Ik proef dat. Mensen willen Gods rijke Woord dagelijks naar recht en waarheid tot zich nemen, verkondigd met leven, passie en echtheid. Dáár verlangen ze naar: naar de getrouwe verkondiging van wat de Bijbel al eeuwen aan waarheden van God leert.

Persoonlijk vind ik dat heel opvallend, want we leven in een tijd dat we juist meer informatie tot onze beschikking hebben dan ooit tevoren. Je hoeft maar een keer of wat op je muis te klikken of je kunt luisteren naar talloze preken van predikers uit de hele wereld. Je kunt lezen tot je een ons weegt over elk denkbaar onderwerp in de theologie in boeken, online artikelen en ga zo maar door. En wil je zondags eens wat anders, dan zijn er kerken van allerlei soort en maat waar je zo binnen kan lopen en met open armen ontvangen wordt. De wereld ligt aan onze voeten, ook de geloofswereld.
​Maar het helpt mensen dus niet. Het verwart en het stelt ook vaak teleur, want er is heel veel kaf onder het koren. Eigenlijk is deze overdaad vaak een leegte die ons aanstaart, hoe paradoxaal dat ook klinkt. Het is de overdaad van nietszeggendheid die ook door de maatschappij wordt gevoed, want niets is meer waar en alles mag er zijn. Wat goed voelt is doorslaggevend en de rest doet er niet toe. Over grote waarheden spreken we niet meer.

Dit staat echter zo haaks op wat gelovigen diep van binnen ervaren. Dit staat zo haaks op waar mensen behoefte aan hebben in hun gang met God door Christus en met behulp van de Heilige Geest. Men wil juist duidelijkheid op basis van Gods Woord. Men smacht naar iemand die hen vanuit passie, met kennis en trouw aan dat Woord vertelt hoe het zit. 
Laatst zei iemand tegen mij: 'Ik ben zo blij met het vaste voedsel dat ik krijg. Ik ben op zoveel plekken geweest en heb zoveel gezocht. Meestal vond ik op die plekken echter niet meer dan drupjes van de eerste melk zo her en der wat rondgestrooid, maar ik heb behoefte aan meer.' En hij is niet de enige.

Daarom dit blogje om je dit mee te geven. Want ook jij kunt zo'n licht van echtheid, leven en trouw zijn. Wees dat maar in je eigen omgeving door God en zijn Woord totaal centraal te stellen. Laat het klinken in je dagelijks bestaan. Wees zo getuige van Hem die onze Heer is. Dat is zo nodig. Hier is zo'n behoefte aan. En ja, je zult dan ook tegenstand en vijandschap ondervinden, maar dat hoort erbij. Daar waar Gods wil en waarheid naar eer en geweten recht wordt verkondigd daar roept het reacties op, omdat het over de harten van mensen gaat, over hun diepste beweegredenen en zielenroerselen. Maar het is niet alleen maar negatief, juist niet, want mensen hebben geestelijk verlangen en dorst naar deze Goddelijke waarheid en zullen dat in jou herkennen. Wij mogen daarvan getuigen in onze eigen omgeving. Het is mijn gebed dat iedere Nederlander iemand in zijn of haar omgeving heeft waar men dit leven, die waarheid, echtheid en trouw aan God en zijn Woord mag kunnen zien.

Als jullie mijn blogs met enige regelmaat lezen, dan weten jullie hoe bijzonder ik het vind dat wij als christenen van vandaag onderdeel uitmaken van die lange stoet van gelovigen die dwars door de geschiedenis heen al 2000 jaar in deze wereld achter Jezus aangaat. Er zijn er voor ons miljoenen geweest die hun geloof hebben doorgegeven en uitgeleefd en na ons zullen er ook weer mensen komen die deze weg zullen gaan. Dit zal zo doorgaan tot de grote dag dat Jezus ons thuishaalt en de eeuwigheid aanbreekt. Ik vind dat groots.

In dat kader vind ik het zo bijzonder dat we dit jaar in onze gemeente te Delfzijl een stagiair hebben. Hij is een tweedejaars theologie en loopt dit jaar mee in onze gemeente. Hij heeft een roeping ervaren en wil met heel zijn hart zijn Heer volgen. 
En dat doet me denken aan mijn eigen weg. Ik zie mezelf nog zo voor het eerst over de drempel van het Baptistenseminarium stappen in het statige Bosch en Duin. Wat was ik zoekende en wat vond ik het spannend. Maar wat gaf de Heer mij rust en vrede en wat heeft Hij de weg op een bijzondere manier geleid daarna.

Nu ben ik een kleine 25 jaar verder en mag ik volgend jaar 18 jaar voorganger zijn. Ik ben niet meer de nieuwe generatie. En dan komt er zo'n jonge hond binnen van 22 jaar en dan denk ik: prijs de Heer, dat Hij ook vandaag doorgaat. Ik word er blij en ik hoop van harte dat dit kleine stukje tekst jou net zo bemoedigt.
​Als iets duidelijk is dan is het dit: God gaat door, door de jaren heen en niets houdt Hem tegen. Zijn plan zal voltooid worden. In het groot, op wereldschaal, maar dat geldt evenzo in jouw eigen persoonlijke leven. Alle lof aan onze grote God!

​
PS mocht je geïnteresseerd zijn in wie deze stagiair dan precies is? Kijk dan op het YouTube-kanaal van onze gemeente (zoek op 'Baptisten Havenlicht Delfzijl' en je vindt het), daar stelt hij zich voor.

Gemeente zijn is samen optrekken en het leven delen. Het is gezamenlijk achter onze Heer Jezus aan. Dit samen volgen doen we in voor- en tegenspoed, op zowel momenten van vreugde als van verdriet. Nog maar een paar weken geleden hadden we als gemeenschap een enorm vreugdevol moment in de doop van twee jonge zusters. Maar het verdriet mag er ook zijn, want ook dan willen we om elkaar heen staan. 

Daarom hebben wij bijvoorbeeld één keer per jaar onze gedachtenisdienst. We staan dan heel nadrukkelijk stil bij de broeders en zusters die niet meer onder ons zijn. We noemen hen bij naam en gedenken hen en in hen gedenken we allen die we missen. 
Het is altijd een emotioneel en soms heftig moment om mee te maken, maar het is ook ontzettend dierbaar en kostbaar om daarin op deze manier te delen en gemeente van Jezus te zijn.

Als voorganger raakt het me ook ieder jaar weer. Het doet me dan goed om te zien dat we als gemeenschap in deze dienst aanwezig zijn en elkaar tot steun zijn. Het doet me goed om mensen te mogen bemoedigen en troosten en ze te mogen sterken in hun geloof. Dat is een van de meest dankbare onderdelen van mijn werk. Gisteren betekende dit dat ik de preek heb gedaan (zie 'de preek samengevat') en de dienst heb geleid en dat mijn collega in Delfzijl ds. Erry Fokkert, het gedachtenismoment zelf heeft gedaan. Dat moment kun je hieronder terug zien.