Afgelopen zondag hadden wij de doopdienst  van br. Laurens. Hij mocht de Heer leren kennen in zijn leven en wilde na lang zoeken nu de weg gaan van geloof en doop. 
​
Het was een hele mooi dienst met een hele goede sfeer. Het evangelie van Jezus en de oproep om te kiezen en ziende te worden (zie preek samengevat), klonk met kracht. Er werd met passie en vreugde gezongen voor de Heer en we mochten samen de kracht en genade van Jezus en zijn Heilige Geest ervaren. 

In de geschiedenis van de kerk is de tijd waarin we nu zitten van oudsher een  tijd van vasten. De veertigdagentijd voorafgaand aan Goede Vrijdag en Pasen, is immers een tijd van bezinning en dus van vasten voor de gelovigen van de eeuwen. In de Katholieke Kerk is het vasten zelfs tot op de vandaag een vast onderdeel van het kerkelijk jaar, dat volgt op carnaval. 

Toch is voor veel evangelische christenen het vasten een onderwerp dat ver van ons afstaat. Dat terwijl het een normaal onderdeel is van het christelijke leven. Een onderdeel dat altijd een plek heeft gehad in de gemeente van Jezus Christus en dat helemaal teruggaat op de vroege kerk en de allereerste christenen en gemeentes. Ja, zelfs Jezus vastte (zie bijvoorbeeld Matteüs 4). Het mag dan ook niet verbazen dat Jezus in de Bergrede spreekt over vasten en hoe dat te doen (zie Matteüs 6). Voor een volgeling van hem hoort dat erbij, net zo goed als bidden en het geven van aalmoezen. En toch leeft het bij velen niet. 

Dat is deels, denk ik, omdat men niet weet wat vasten is. Veel christenen denken dat vasten vooral gaat om het niet eten en het jezelf allerlei dingen ontzeggen. En wie doet dat nou? Maar vasten draait niet om het ontzeggen, het draait om het richten op God. Op het verstaan van zijn stem. Ons leven is zo druk en vol, dat we vaak geen tijd nemen om naar God te luisteren. Er is van alles in ons leven dat om het hardst schreeuwt om onze aandacht en daarmee wordt de stem van God vaak naar de achtergrond gedrukt. Juist vasten kan weer ruimte creëren om te luisteren en ons te richten op God. Dat is de waarde van vasten, ook voor ons als moderne mensen en moderne christenen.
En vasten hoeft ook niet per se met niet eten. Je kan ook vasten door bijvoorbeeld je telefoon een week of wat aan de kant te leggen en je in plaats daarvan op God te richten. Of je kan de luxe in je leven inperken en soberder gaan leven en zo meer aandacht en tijd nemen voor God. Er zijn mogelijkheden te over.

Zo vasten kan, weet ik uit eigen ervaring, heel waardevol zijn, zeker als je een vastentijd ingaat met een vraag, of een onderwerp waar je je op wil focussen. Dan kan een periode van vasten antwoorden en inzichten geven en zo zegenrijk en vruchtbaar zijn voor je eigen geloof. Daarbij maakt het dan niet uit hoelang je vast. Ook dat is heel flexibel in te vullen. De een vast een vaste periode in het jaar, een ander meerdere kortere momenten in een maand. Dat is aan een ieder om zelf te beslissen.

Het voornaamste is dat wij vasten en dat we weer gaan beseffen hoe belangrijk het is in een christenleven om dat te doen. Dat we naast bidden en geven ook op dit punt bezig gaan met de opdrachten van God uit zijn Bijbel. Want vasten is een normaal onderdeel van het christelijk leven en de veertigdagentijd is bij uitstek de tijd om daar werk van te maken.

​Succes!

 Gisterenavond op de discipelschapstraining die ik in mijn gemeente te Delfzijl geef, ging het over het geven van aalmoezen aan de hand van Matteüs 6: 1-4. Best een spannend onderwerp voor ons als Nederlandse christenen, die net als iedereen in dit land niet graag over onze financiën praten. Toch gingen we de uitdaging aan en we ontdekten dat Jezus ons leert dat het ook bij het geven van materiële gaven gaat om het hart en de intentie. Geven doe je niet voor jezelf, niet voor de eer van de medemens, niet voor de bühne, maar uit liefde voor God en je naaste.

Daarbij bespraken we ook wat normaal was om te geven en wat wij vonden van gemeentes en kerken die hun leden daarbij een norm opleggen van tienden of andere richtbedragen en percentages. Bij onze groep, een groep van echte baptisten, was daar niet veel animo voor. Een baptist is immers vrij om zelf voor God keuzes te maken en de gemeente heeft daar niets over te zeggen, zo was de mening. 
Toch waren alle deelnemers zich er wel van bewust dat gelovig zijn en onderdeel uitmaken van een gemeenschap, verantwoordelijkheid vraagt. Ook op het financiële en materiële vlak. Daarbij sprak vooral de verdeelsleutel aan van tweederde van je wat voor God apart stelt, voor jouw religieuze gemeenschap en eenderde voor het overige aan goede doelen die je steunt (zoals je ook vindt beschreven in Deutronomium 14). 
Sommigen probeerden daarbij hun tienden te geven, anderen gaven dat niet, zij kozen voor een andere hoeveelheid. En weer anderen gaven van wat ze hadden, ook als is dat niet veel. 

En dit is natuurlijk geweldig om te horen!

Toch blijkt in de praktijk dat veel kerken, zendelingen, goede doelen en mensen in nood, niet voldoende geholpen en ondersteund worden in het materiële. Er zijn vaak te weinig inkomsten om goed te doen. Lang niet iedereen die gelooft gaat met deze zaken zo serieus en verantwoordelijk om, als de groep christenen op de training. 
Eén opmerking was daarbij gisterenavond van groot belang. Een van de deelnemers sprak namelijk over offerbereidheid: is datgene dat wij weggeven voor God en zijn werk, iets dat dankbaar voortkomt uit offerbereidheid, of is het een moetje? Iets dat je doet als er nog eens wat overblijft aan het einde van de maand? Iets wat je doet als het echt niet anders kan, maar liever niet zou doen? Het vermoeden was dat er velen zijn bij wie deze offerbereidheid ver te zoeken is. Soms uit onwetendheid, maar soms ook uit onwelwillendheid. 

Deze opmerking rond offerbereidheid is mij bijgebleven. Het is iets dat me vandaag heeft bezig gehouden. Hoe zit dit? Bij mezelf, maar ook bij mijn gemeenteleden? Hoe zit dat bij jou en u die dit op dit moment leest? Kijk, aan ons is niet het oordeel over elkaar in deze, maar jij kunt wel zelf in de spiegel kijken en je de vraag stellen: hoe groot is mijn offerbereidheid? 

Een aantal keren per jaar ga ik uit spreken in andere gemeentes. Zondag aanstaande, 12 maart, bijvoorbeeld, mag ik naar baptistengemeente Emmen 'de Bron.' Dit is een gemeente waar ik al heel wat jaartjes eens in de zoveel tijd kom, maar de laatste keer is alweer een tijd geleden, dus ik zie er naar uit om daar zondag naar toe te gaan.

Het op deze manier uit spreken gaan als voorganger is een leuk onderdeel van mijn werk. Vooral omdat je dan over de grenzen van je eigen gemeente kijkt en dan merkt dat overal in dit land er kinderen van God zijn die samen op hun manier het Lichaam van Jezus vormgeven in hun eigen gemeente. En dat doet goed.
Temeer daar veel christenen, zeker baptisten, vaak de neiging hebben om naar binnen te kijken. Om zogezegd navel te staren en vooral te kijken naar de eigen broeders en zusters en of men het goed heeft met elkaar. Met de rest, met de andere christenen en gemeentes, bemoeien we ons niet. Maar de Gemeente van Jezus is veel groter dan alleen je eigen kerk. Die kerk is de plek waar je de directe gemeenschap van de heiligen beleeft, maar daarbuiten is er zoveel meer. En dat ervaren is een positief iets, want je merkt dan: we zijn niet alleen, we horen bij de wereldwijde Kerk van alle eeuwen!

Ik heb dan ook gemerkt dat er verrijking is in het ontmoeten van christenen elders en in het samen met elkaar Jezus ontmoeten in de diensten. Niet alleen in de verschillende vormen en uitingen (hé, doen ze dat daar zo!), maar ook in het ervaren van de familieband. Want dat zijn wij: een familie, het gezin van God. En ik vind het een wonder van God dat als je ergens anders een kerk binnenkomt, je dat ook ervaart. Christenen hebben iets, delen iets: het kindschap van Gods familie in Jezus, het burgerschap van het hemelse Koninkrijk en dat herken je in elkaar.

Ik zou daarom iedereen willen uitnodigen om ook zelf, zo af en toe, eens bij de buren te gaan kijken. Als je op vakantie bent bijvoorbeeld is het een goede en leuke gewoonte. Maar ook als je eens keer een zondag elders moet zijn kan het leuk zijn een dienst aldaar te bezoeken. Het verrijkt en kan een verdieping zijn voor je geloof. En wie weet ontdek je nog eens wat nieuws dat zo inspirerend is dat je het meeneemt naar je eigen gemeente of kerk.