Soms word ik geraakt als ik met mijn broeders en zusters zing tot eer van God, want wat kan het mooi zijn om samen te zingen voor je Heer en Heiland. Maar soms maakt me dat zingen tegelijkertijd ook verdrietig en sip. Er zijn namelijk momenten dat we met elkaar grote en geweldige woorden zingen; woorden van vertrouwen en overgave, woorden van geloof en hoop. Het is dan heel bijzonder om te zien dat mensen dat zingen, helemaal als mensen op dat moment met heel hun hart en vanuit hun gevoel zingen. Het raakt hen dan zo diep dat ze vol overtuiging de woorden ten hemel opzenden in hun lied. Dat zie je.
'Maar,' zul je dan zeggen, 'waarom word je dan sip?' Nou, omdat ik mij dan afvraag of al die mensen beseffen wat ze zingen? 

Neem nou bijvoorbeeld dit stukje tekst van een bekend Engels lied:

You call me out upon the waters
The great unknown where feet may fail
And there I find You in the mystery
In oceans deep
My faith will stand

And I will call upon Your name
And keep my eyes above the waves
When oceans rise
My soul will rest in Your embrace
For I am Yours and You are mine

Dit lied, dat ook in het Nederlands vertaald is (Opwekking 789), is een lied met hele grote woorden van geloof. Je zingt feitelijk immers dat het niet uitmaakt wat er komt en wat God vraagt (call me out upon the waters, the great unknown), maar dat je in vertrouwen/geloof (faith) je weg gaat en je blik in alles op God houdt, want dan is het goed (my soul will rest in your embrace).
En zo zijn er zoveel van dit soort liederen. Ook bij het lied uit Johannes de Heer dat zegt 'ik geef mezelf aan u volkomen, ik leg mijn al aan Jezus' voet,' klinken dit soort grote woorden. Of denk aan: 'Heer, ga uw gang, breek mij maar en neem. Gij zijt de Maker ik ben slechts leem. Vorm bestaan geheel naar uw wil...' 

En dat is allemaal geweldig om te zingen, maar begrijp je ook wat je uitzingt? En belangrijker, zie je dit ook terug in je leven? Wat betekenen dit soort teksten bijvoorbeeld als God vraagt om te volgen in het water van de doop? Ga je dan ook in vertrouwen, ook al heb je angsten, bedenkingen, tegenwerpingen, belemmeringen in jezelf? Wat betekenen dit soort grote woorden in je dagelijks leven, als je in het nauw gedreven wordt en belachelijk gemaakt om je geloof? Sta je dan ook openlijk voor je overtuigingen in het volle vertrouwen dat God sterker is dan dat? Wat betekent dat wat je zingt, als God je roept en de gemeente je vraagt om iets te doen in de wijngaard van de Heer? Nou ja, zo kan ik doorgaan.
 
Helaas heb ik vaak gezien als voorganger dat mensen als het erop aan komt, van al die, op het moment van zingen, ervaren gevoelens en emoties in de praktijk niet veel terecht brengen. Dat geldt niet voor iedereen, dat weet ik, maar... er blijft soms maar zo weinig van dit alles over als we uitgezongen zijn. Dan zijn het slechts oppervlakkige emoties geweest en is er geen diepgang.  
En dat is de reden dat ik tijdens het zingen van dit soort liederen soms verdrietig en sip word, want ik zie dit gebeuren en ik zou het zo graag anders willen.  

Daarom de oproep: durf te staan voor wat je zingt. Zing niet zomaar wat, omdat de muziek in jou gevoelens en emoties wakker maakt en raakt. Zing vanuit je hart, zeker, maar volg ook je hart in het doen van wat je zingt. Geloven is immers vormgeven aan wat van binnen zit. Het is meer dan een gevoel. Het is - mede vanuit gevoelens - het geloof leven en doen (zie maar eens Jakobus 2).

Afgelopen zondag mochten we de doopdienst van br. Bert Struik met elkaar beleven. Het was een groot feest en een bijzonder moment waarop deze broeder zichzelf volledig overgaf aan de Heer in het water van de doop. 

Iemand dopen is voor een voorganger sowieso iedere keer speciaal. Doopdiensten zijn, zo zeg ik wel eens, de krenten uit de pap in mijn werk. Het is geweldig om dan in dienst van de Heer te staan en een vrolijke samenkomst als deze te mogen leiden, terwijl je de kans krijgt om het evangelie van Jezus te vertellen aan mensen die in de regel dit misschien niet zo vaak horen. Daarnaast is de doop zelf een krachtig getuigenis dat mensen oproept en aanspreekt om hun relatie met Jezus serieus te nemen, ook in de consequenties voor hoe je je leven leeft in gehoorzaamheid aan die Heer. 

Al met al dus een geweldig moment, waarvan je hier op de site het doopfilmpje kunt kijken. Wil je een uitgebreider verslag van de dienst (doop, maar ook getuigenis van Bert en het kindermoment), klik dan door naar mijn youtube-kanaal. Dat kan hier.

In een liedje dat op dit moment op mijn telefoon in mijn favorietenlijst staat, zingt de zanger de tekst: 'I watched my dreams get broken.' In het Nederlands: 'ik heb mijn dromen gebroken zien worden.'

En helaas is dat een waarheid van het leven voor velen van ons. Soms immers maak je je dromen waar, maar in vrijwel ieder leven komen ook momenten dat je dromen moet laten gaan, omdat  ze kapot gaan en gebroken worden. Bijvoorbeeld omdat de materiële omstandigheden van je leven zo veranderen dat je niet meer in staat bent om een bepaalde droom te verwezenlijken. Of omdat je plotseling ziek wordt en je niet meer kunt wat je daarvoor nog wel kon en nog zo graag zou willen. Of omdat mensen die een rol spelen in jouw dromen, je ontvallen. 

Dat kan dan ontzettend moeilijk zijn. Ikzelf weet dat ook uit mijn eigen leven, want ik heb net zo goed dromen moeten laten varen door de jaren heen. Daarnaast is dit ook een thema waar je als voorganger in je werk vaak mee in aanraking komt. Ik praat namelijk veel met mensen die door zulke fases van loslaten in het leven gaan; fases van afscheid nemen van het oude en je weg zoeken in het nieuwe. En de een gaat daar wat makkelijker en luchtiger mee om dan de ander. De een kan de bakens verzetten, accepteren wat er veranderd is, terwijl de ander moeite heeft om de nieuwe werkelijkheid onder ogen te zien. Belangrijk is dan, zo heb ik geleerd als voorganger, om in dit soort situaties te luisteren, begrip te tonen en hulp te bieden als je dat kunt door toch op een lichtpunt te wijzen, door toch de bakens te richten op wat niet veranderd in ons geloof. 

Want dat mogen wij als gelovigen doen. Dat is een van de vele mooie voorrechten en voordelen van geloven en gelovig zijn. Wij hebben immers altijd hoop. In het lied waarmee ik dit stukje begon zingt de zanger het zo: 'in you I hope again.' In het Nederlands: 'in u hoop ik weer.'
En ook dat is waar. Wij hebben hoop en die hoop wordt bewaard bij God in de hemel en niets hier op aarde kan die aantasten. Er is altijd uitzicht en gaan er ergens deuren dicht dan opent God anderen. Dat heb ik in mijn eigen leven ervaren en dat heb ik gezien in mensen met wie ik als voorganger mocht optrekken. Bij ziektes waarin mensen niet veel meer konden en waar zelfs dat weinige dat nog wel ging, snel minder werd bijvoorbeeld. Daar heb ik mogen zien hoe God kwam en het geloof verdiepte op een manier die iemand nog niet ervaren had. Ik heb het gezien bij het verlies van mogelijkheden en plotselinge handicaps. Ik heb gehoord van broeders en zusters dat ze dan kracht vonden om door te gaan in de zekerheid en wetenschap dat er een andere, nieuwe dag zou komen. Dat zelfs dit een tijdelijke weg was. Want dat had God gezegd en daar komt hij niet op terug. Dat wisten ze in hun hart.

En zo zou ik door kunnen gaan. Het leven is soms het loslaten van dromen, het leven is soms zien hoe je dromen gebroken worden. Dat is moeilijk en dat is een weg die mensen moeten gaan, maar lieve lezer van dit stuk, wij hebben hoop en mogen door alles heen hoop vinden. Ook voor jou zal de Heer de weg door dit alles banen! Want 'Hij op de troon zat zei: 'alles maak ik nieuw.' - Openbaring 21: 5
​

Toen ik nog naar de middelbare school ging waren er wel eens momenten dat ik in de problemen raakte. Bijvoorbeeld omdat ik te laat op school kwam 's ochtends of omdat ik mijn huiswerk niet af had. Vaak probeerde je dan met een smoesje er toch mee weg te komen. Iedereen kent ze wel: 'de brug was open,' 'mijn hond heeft mijn huiswerk opgegeten,' dat soort dingen.
 
Best wel grappig eigenlijk als je erover nadenkt zoveel jaar later. Immers iedere leraar, iedere conciërge had natuurlijk al lang en breed door dat je smoezen liep te bedenken, omdat je niet  wilde toegeven dat je gewoon te laat van huis was gegaan en je geen zin had en het je niets kon schelen dat school al begonnen was. Of omdat je toch moeilijk kon zeggen dat je liever voor de tv had gehangen of videogames had gespeeld de avond ervoor, dan dat je huiswerk had gemaakt. Dus verzon je de wereld aan excuses en smoesjes. De een nog creatiever dan de ander. Er was op onze school zelfs een bord waarop de meest creatieve bedenksel werden gehangen ter inspiratie en vermaak.

Toch lijkt er soms niets veranderd, ook niet als je ouder wordt, want we vertellen elkaar nog steeds allerlei smoesjes en excuses. Als we gevraagd worden voor iets dat we niet leuk vinden, dan kunnen we die dag toevallig niet en hebben we 'helaas' een andere verplichting. Als we een klusje moeten doen om het huis dat al tijden van ons verwacht wordt, maar niet gebeurt, dan ben je 'te moe,' of heb je 'nog genoeg andere dingen te doen,' en ga zo maar door. En als onze ouderling of dominee ons aanspreekt op ons toch wel karige kerkbezoek, of op het achterblijven van de bijdrage voor de gemeente, dan hebben we het zo druk met ons werk, dan zijn we het vergeten, etc., etc. 
En natuurlijk hebben we dat van elkaar door en weten we van elkaar echt wel dat het smoezen zijn, maar we laten het er maar bij, want je kan een ander toch niet zomaar uitmaken voor een leugenaar. 

En dat mensen elkaar, ook als christenen, soms van alles op de mouw spelden is tot daaraan toe. Het is niet goed, laat dat duidelijk zijn, en het zou niet moeten. Het is immers een vorm van oneerlijkheid en dat is in de Bijbel niet voor niets een zonde. Maar oké... dat is dan wat we elkaar aan doen. Veel kwalijker wordt het  als we God zelf proberen voor de gek te houden. 
Ik heb namelijk het gevoel wel eens dat mensen dat doen en dat baart mij zorgen. Want ook ik krijg als voorganger, wel eens een smoesje gepresenteerd als ik iemand in geloof ergens op aanspreek. En meestal heb ik dan wel door dat mensen mij een smoesje vertellen over waarom ze doen wat ze doen of juist niet doen wat ze zouden moeten doen. Ook al denken ze zelf dat ik niks doorheb. Maar dat kan ik dan hebben, want wie ben ik? Ik maak me dan echter tegelijkertijd wel oprecht zorgen over hoe deze mensen met God daarover praten. Wat zullen ze dan tegen hem zeggen? 

Als ze bijvoorbeeld in Bijbel lezen dat ze gedoopt moeten worden, maar weigeren die weg te gaan. Als ze lezen dat ze in de Gemeente van Jezus horen en daar verwacht worden, maar daar in de praktijk niets van bakken. Als ze ontdekken dat je met blijmoedigheid mag geven van wat je hebt voor God, terwijl ze niets of nauwelijks iets af kunnen staan voor een ander uit gierigheid. Als ze leven in lauwheid in geloof, terwijl Jezus zegt in de Bijbel dat hij de lauwen zal uitspugen. Als ze lezen over de opdracht elkaar te vergeven, zoals je zelf vergeven bent, maar in hun hart mensen dingen blijven nadragen, zelfs broeders en zusters. Als ze kortom keuzes maken en levens leiden die niet in overeenstemming zijn met Gods wil, maar ze daar niet mee breken of niet daaraan werken. 
Zeggen ze dan ook tegen God zelf: 'ja, Heer, u weet toch dat ik..., dat begrijpt u toch wel?' Of: 'ja dat kan wel zo zijn, maar...' Komen ze dan ook met allerlei smoesjes naar God waarin ze het kromme recht proberen te praten? Dat baart mij zorgen, want God is wel God. Hij is heilig en verheven. Hij kijkt dwars door ons heen in ons hart. De schijn hoeven we niet op te houden. Sterker nog, hypocrisie en schijnheiligheid, is een doorn in het oog van God. Het is niet voor niets dat Jezus de schriftgeleerden juist dit steeds weer verwijt. God is zo groot en wij moeten ontzag en respect voor hem hebben. De oude vertaling van 'vreze des Heren,' is zo gek nog niet wat dat betreft. 

Laten we God daarom niet voor de gek houden met onze excuses en smoezen. Laten we eerlijk belijden als het niet goed is in ons hart en de Geest van onze Heer ons dat duidelijk maakt. Laten we bereid zijn om daar naar te luisteren, om te veranderen en om eerlijk naar onszelf te kijken. Dat we belijden voor God hoe het werkelijk zit. Niet mooi weer spelen of God met onze excuses en ons gedraai om de tuin te willen leiden. Daar is God te hoog verheven voor. Zijn heiligheid verdraagt dat niet. Laten we naderen tot hem met ontzag en hem ook in ons falen de eer geven die hem toekomt door ons tekorten te erkennen, die te belijden én ons in te zetten om te veranderen door de genade van Jezus en met de kracht van Gods Geest.

Onderstaande tekst is een stuk dat ik geschreven heb voor het kerkblad van mijn gemeente. 


‘Het is niet jullie zaak om te weten wat de Vader in zijn macht heeft vastgesteld over de tijd en het ogenblik waarop deze gebeurtenissen zullen plaatsvinden.’
                                                                                                Handelingen 1: 7
 
Als ik dit opschrijf is het 25 september en hebben wij het weekend van de 23e september achter de rug. 23 september 2017 was een datum met een belangrijke betekenis voor sommigen. Er waren namelijk gelovigen die hadden ontdekt dat er op die dag iets bijzonder stond te gebeuren aan de sterrenhemel. In het sterrenbeeld maagd zou er een bijzondere samenkomst zijn van verschillende planeten op deze dag en dat zou de profetische vervulling zijn van wat in Openbaring 12 staat geschreven over een vrouw met de maan onder haar voeten, bekleed met de zon en 12 sterren op haar hoofd, die zwanger is en die een kind baart. ‘Een zoon, die alle volken met een ijzeren herdersstaf zal hoeden,’ zoals vers 5 aldaar vermeldt. Dit zagen zij in vervulling gaan op 23 september aan de hemel in de samenloop van een aantal astronomische fenomenen.
Er zou dus iets gaan gebeuren! De een had het over de opname van de Gemeente. Een ander over een grote ramp die dag zich zou voltrekken over de wereld en er gingen nog meer van dit soort voorspellingen rond.
Maar ja, zoals dat gaat met dit soort ‘inzichten’: 23 september kwam en ging, maar er gebeurde helemaal niets van dit alles.
 
De reden nu dat ik hier in ‘Even voor anker’ daar aandacht aan besteed, is omdat dit niet de eerste keer is. Er zijn allerlei gemeenschappen en figuren geweest die meenden te kunnen voorspellen en te kunnen voorzien wanneer de laatste dingen zouden plaatsvinden. Van de Jehova’s in de 19e eeuw, tot schrijvers als Hall Lindsey in de 20e, tot vandaag de dag in de 21e eeuw met een voorspeling als deze van 23 september. En deze laatste mislukte voorspelling zal helaas niet de laatste in de rij zijn.
Het probleem is echter dat al deze mensen en gemeenschappen menen wijzer te kunnen zijn dan Jezus zelf. Bovendien lezen ze daarbij de Bijbel niet goed. Nou zou dit nog tot daaraan toe zijn als het niet ook voor veel onrust zorgde bij andere gelovigen. Dit soort voorspellingen raakt mensen en brengt soms onnodig verwarring. Zo heb ik ook in onze gemeente bijvoorbeeld, een aantal vragen gehad over de 23e september en hoe ik daarover dacht?
 
Daarom wil ik hier nogmaals benadrukken dat het niet goed is om ons hiermee in te laten. Jezus zelf weet niet eens de dag of het uur, zo leert Hij ons, dat is voorbehouden aan de Vader (Matteüs 24:36). Het is hoogmoed en zelfoverschatting om te denken dat wij het wel zouden kunnen doorgronden. Zelfs de eerste discipelen die Jezus ernaar vroegen, vlak voor zijn hemelvaart in Handelingen 1, krijgen dit, getuige ook bovenstaande tekst, te horen. Het is niet onze zaak.
Daarom, wat mensen ook roepen, wat gemeenschappen ook voor zogenaamde wijsheid en inzicht aan de dag leggen, laat het van je afglijden als water op gladde steen. Het is onzin, het is stemmingmakerij, sensatiezucht en misschien wel misleiding. Mensen houden zichzelf voor de gek als ze menen dit te kunnen weten. Laat het in de handen van de Heer. Leef je leven, elke dag, in de verwachting van zijn komst en de hoop de daaruit spreekt, maar laat het bij de Vader wanneer dat zal zijn.

Op mijn youtube-kanaal, 'de dominee spreekt,' is een nieuw interview toegevoegd van Lian Visser in het kader van het getuigenisproject. Zij vertelt van haar leven met God en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Het is een bijzonder verhaal, vooral het einde; God heeft iets heel moois in het leven gedaan.

Ga rechtstreeks naar het interview via deze link.
Veel kijkplezier!