Thuis las ik Psalm 49 en die Psalm raakte mij. Wij zijn met elkaar immers zo volop en druk bezig met het leven en de jacht naar onze doelen daarin, dat we soms vergeten dat we sterfelijk zijn. Ik zie dat om mij heen; mensen leven alsof er nooit een einde zal zijn. Men leeft vanuit de gedachte dat het nog wel even voort zal gaan: de mythe van onsterfelijkheid, zo las ik ooit ergens.

Maar onsterfelijk zijn we niet. Ikzelf weet dat maar al te goed als voorganger. Het leven kan zo van het een op het andere moment totaal anders worden. Ik heb het vaak gezien. En dan is al je gezwoeg hier, uiteindelijk zinloos. De dood maakt een einde en na verloop van tijd zal niemand meer aan je denken of herinneren wie je was. 

En dat klinkt dan misschien erg negatief en sommigen zullen misschien denken: 'dat is wel heel duister en zwartgallig...' Maar zo bedoel ik het niet. Want, dat zegt ook Psalm 49, wees je hiervan van bewust en leef je leven dan zoals dat bedoeld is, gericht op de juiste dingen. Vers 16 zegt het allemaal: 'maar mij zal God vrijkopen uit de macht van het dodenrijk, mij zal hij wegnemen.' 

Dat is onze hoop en troost, dat is wat werkelijk overblijft voor de eeuwigheid. We mogen hier op aarde ons leven leiden: 60 jaar, 70, misschien als we heel sterk zijn, 80 of 90 jaar. Maar dan is het voorbij. En niets kunnen we meenemen. Maar God is machtig en Jezus heeft de weg gebaand. In hem hebben wij eeuwig leven en zijn wij vrijgekocht door het bloed van het Lam. Wij hebben hoop, zelfs over de grenzen van de dood heen. 

Dat weten geeft mij troost en rust. Prijs de Heer!

Wat mij opvalt in het Nieuwe Testament is dat er zo vaak gesproken wordt over het belang van onophoudelijk bidden. Steeds weer lees je dat we moeten blijven bidden, dat we voortdurend moeten bidden, dat we moeten bidden zonder ophouden. 

Dit kun je natuurlijk letterlijk zien in dat je altijd en steeds in gebed moet zijn, maar er zit ook een laag in die meer wijst in de richting van discipline en volharding. Standvastigheid. Dat je in je gebedsleven op vaste tijden bidt en God zoekt. Dat je daar regelmaat in hebt en dat 'zonder ophouden' volhoudt. Ook als het aankomt op gebedspunten waarbij het lijkt alsof je geen uitkomst krijgt.

En dat is misschien niet de meest glamoureuze vorm van gebed, maar wel belangrijk. Zo trainen we ons, zo onderhouden we die relatie met God en groeien we uiteindelijk in ons geloof.

In de moderne psychologie, vooral binnen coaching en dergelijke, is een richting die zich bezig houdt met waarden. Waarden die de drijfveren in je leven zijn. Als je er op googled zie je al snel lijstjes met waarden voorbij komen. Het kennen van je drijfveren is belangrijk, omdat dit je bepaalt bij het waarom van de dingen die jij doet. Dat is het idee. 

En op zich is dat nog niet zo'n gek idee; veel van wat wij doen is gedreven door datgene dat wij belangrijk vinden in het leven, dat voor ons het leven tot het leven maakt. Als ik voor mezelf kijk, dan kan ik dat zeker zeggen dat ik een paar van deze drijfveren heb. Drijfveren die voor mij ook richting aan mijn leven hebben gegeven.
Ook de Bijbel ziet dit in de mens. Dat zie je heel goed als je kijkt naar het begrip bekering. In het Nieuwe Testament worden daarvoor verschillende termen gebruikt, maar een daarvan heeft alles hiermee te maken. Het stelt de vraag: waar ben jij in je leven op gericht? Wat drijft jou? Is dat geld en goed? Zaken als materialisme en hebzucht? Of is dat wellicht macht, eer van mensen? Seks, drugs, drank? De aandacht van de andere sekse? Erkenning? Een goede reputatie? Nou ja, ik kan wel doorgaan.
Bekering is namelijk dat jij de stand van een leven zonder God, afdraait van al deze drijfveren en 'afgoden.' Bekering is niet langer leven voor jezelf of welke andere drijfveer dan ook, het is je leven richten op God. Zijn eer, zijn wil, zijn liefde, zijn doel zijn belangrijk. Je wilt het doen voor hem, door hem en tot hem. De rest van je drijfveren zijn daaraan ondergeschikt.

Die stand van ons leven, gericht op God en de verlossing van Christus, is een constante uitdaging en een constante proces van groei. Dat merk ik in mijn eigen leven ook, want hoe vaak en snel schuifelen mijn voeten toch weer een beetje op en pas ik mijn stand iets aan, gericht op wat anders. Toch wil ik God de eer geven en hem het belangrijkste in mijn leven maken en houden. Ik hoop jij ook!

In september van dit jaar willen wij in onze gemeente weer een nieuwe Alpha-cursus gaan geven. Als Alpha-team lijkt ons dat geweldig, nu de lopende Alpha op zijn eind loopt.

Alpha is een kennismakingscursus over het christelijk geloof. In een open sfeer kun je ontdekken wat het betekent een christen te zijn. De cursus is verdeeld in verschillende lessen met verschillende onderwerpen als:
- is er meer?
- hoe kun je geloven?
- waarom stierf Jezus?

Iedere samenkomst ontmoeten we elkaar in een ongedwongen sfeer, waarna er een korte inleiding op het onderwerp gegeven wordt en we met elkaar in gesprek gaan. De cursus bestaat uit 15 lessen en wordt in overleg met de deelnemende groep gegeven.
 
Deze cursus is voor iedereen!!

Wil je meedoen of iemand uitnodigen om mee te doen? Schroom niet je aan te melden. Dat kan op: alpha.delfzijl@gmail.com
Maar je kan je ook aanmelden bij mij in de kerk op zondag of op het mailadres dat je op deze site vindt: domineeroelofham@gmail.com

Kijk ook eens op de website van de Baptistengemeente Delfzijl: www.baptisten-delfzijl.nl

Psalm 133 vers 1 zegt: 'hoe goed is het, hoe heerlijk, als broeders bijeen te wonen!'

De waarheid van deze woorden wordt voor mij keer op keer bevestigd; steeds weer maak ik dingen mee die mij doen inzien dat dit geen loze kreet is. Gisteravond bijvoorbeeld. We waren met een aantal broeders en zusters samen en we praatten met elkaar over hoe God in ons leven er is geweest en wat dat te betekenen heeft gehad. We deelden verhalen van Gods trouw in lijden en moeite. Niet dat God de moeite wegnam of zorgde dat die ons bespaard bleef, maar wel dat hij er met ons in stond en dat hij zijn machtige hand steeds weer toonde. In natuurgeweld, in ziekte in het gezin, in verlies en gemis van geliefden, en ga zo maar door. En zo mochten we elkaar bemoedigen, mochten we samen de Heer daarvoor danken en elkaar daarin opbouwen. 

Toen ik thuis was moest ik denken aan de woorden van Psalm 133, aan hoe goed het is om dit te hebben. En hoe verschrikkelijk moeilijk het wordt als je dat niet hebt, of je jezelf daaraan onttrekt als kind van God. Als je het alleen doet. Wat hebben wij elkaar nodig!
God is goed dat hij in zijn wijsheid dit zo voor ons bedacht en gegeven heeft. Dat hij dit al van te voren in zijn almacht wist en daarom het plan smeedde van zijn Gemeente. Zijn kinderen hebben elkaar nodig, we mogen en moeten gemeente en gemeenschap  zijn.

Prijs de Heer, voor mijn broeders en zusters!

Gelovigen zijn net mensen. Ze zien, net als iedereen, vaak sneller het negatieve dan het positieve. Zeker als het aankomt op de broeders en zusters waarmee ze optrekken en de plek waar ze hun geestelijk thuis hebben, de plaatselijke gemeente. Het is immers veel makkelijker om te zien waar het niet goed gaat en waar anderen (naar jou toe) tekort zijn geschoten, dan om te zien wat wel goed gaat en daar waardering voor te hebben. Zo is de mens nu eenmaal.

En toch is dat laatste wel ontzettend belangrijk voor ons christenen. Het Nieuwe Testament laat niet voor niets steeds weer zien dat we dankbaar mogen en zelfs moeten zijn, voor wat ons gegeven is in onze broeders en zusters én onze gemeenten. Dankbaarheid die, zo leert datzelfde Nieuwe Testament, in ons gebed geuit mag worden (kijk maar eens in Filippenzen 1 of de openingshoofdstukken van de beide Tessalonicenzen-brieven).
Dit is met die reden van het grootste belang, omdat wijzelf daardoor anders worden. Je gaat namelijk anders tegen je gemeente en de mensen daarin aankijken als je God voor hen dankt in je dagelijks gebed. Je leert kijken met ogen van liefde en niet met ogen van oordeel en negativiteit. Vervolgens ga je dat ook uitdragen en vormgeven in de praktijk en dat werkt door in de levens van broeders en zusters om je heen. Zo werkt het positief en gaat er zegen vanuit: voor jezelf, maar ook voor de ander en jouw gemeente.

Daarom, stel jezelf eens de vraag: ben jij dankbaar voor je gemeente en je broeders en zusters? Uit jij die dankbaarheid in gebed naar je Heer? En vraag je daarbij bewust af: wat en hoe werkt dit uit, welk effect heeft dit in de praktijk van mijn leven en in dat van mijn broeder of zuster en mijn gemeente?

Dat dankbaarheid tot zegen mag zijn!