Psalm 49

Thuis las ik Psalm 49 en die Psalm raakte mij. Wij zijn met elkaar immers zo volop en druk bezig met het leven en de jacht naar onze doelen daarin, dat we soms vergeten dat we sterfelijk zijn. Ik zie dat om mij heen; mensen leven alsof er nooit een einde zal zijn. Men leeft vanuit de gedachte dat het nog wel even voort zal gaan: de mythe van onsterfelijkheid, zo las ik ooit ergens.

Maar onsterfelijk zijn we niet. Ikzelf weet dat maar al te goed als voorganger. Het leven kan zo van het een op het andere moment totaal anders worden. Ik heb het vaak gezien. En dan is al je gezwoeg hier, uiteindelijk zinloos. De dood maakt een einde en na verloop van tijd zal niemand meer aan je denken of herinneren wie je was. 

En dat klinkt dan misschien erg negatief en sommigen zullen misschien denken: 'dat is wel heel duister en zwartgallig...' Maar zo bedoel ik het niet. Want, dat zegt ook Psalm 49, wees je hiervan van bewust en leef je leven dan zoals dat bedoeld is, gericht op de juiste dingen. Vers 16 zegt het allemaal: 'maar mij zal God vrijkopen uit de macht van het dodenrijk, mij zal hij wegnemen.' 

Dat is onze hoop en troost, dat is wat werkelijk overblijft voor de eeuwigheid. We mogen hier op aarde ons leven leiden: 60 jaar, 70, misschien als we heel sterk zijn, 80 of 90 jaar. Maar dan is het voorbij. En niets kunnen we meenemen. Maar God is machtig en Jezus heeft de weg gebaand. In hem hebben wij eeuwig leven en zijn wij vrijgekocht door het bloed van het Lam. Wij hebben hoop, zelfs over de grenzen van de dood heen. 

Dat weten geeft mij troost en rust. Prijs de Heer!