Wellicht lees je de titel van dit stuk en denk je onmiddellijk dat ik het bij het verkeerde eind heb. Immers gemeente zijn is toch Gods werk! Hij heeft het Lichaam ingesteld en Christus is ons hoofd. Hij werkt erin en erdoor. Hoezo is het dan mensenwerk?

Ik kan alleen maar zeggen: gelijk heb je! De Gemeente van Christus in deze wereld is het wonderlijke werk van God. Al 2000 jaar verkondigt zij de dood van de Heer en zijn opstanding en is zij een licht voor de wereld. Als dat niet Gods werk is, dan weet ik het ook niet meer.
Maar... de gemeente is ook mensenwerk, want God kiest ervoor om zijn gemeente door mensen heen te bouwen. En dat is bijzonder en zegenrijk in zichzelf, maar ook best een uitdaging. Daar wil ik eerlijk over zijn. Onze kerken en gemeentes worden gerund, geleid en bemensd door mannen en vrouwen zoals jij en ik. Mensen die vol passie en inzet, gedreven door de Heer hun werk doen, maar die desalniettemin onvolmaakte mensen zijn en blijven. Daarom kan het voorkomen dat het soms fout gaat. Meestal, zo heb ik geleerd met de jaren, niet bewust. De meeste broeders en zusters in geloof willen het goede doen. Maar ja, het komt niet altijd zo uit de verf. Dan heb je een gesprek en dan zeg je net het verkeerde. Of je hebt een goed idee, maar je vergeet dat goed te communiceren. Of je maakt gezamenlijk een dienst en het komt dan toch niet uit de verf zoals je dat wel voor ogen had. Het mislukt.

Uiteraard mag je het daar over hebben met elkaar. Elkaar aanspreken op zaken die niet goed gaan hoort bij een geestelijk volwassen leven, alleen zo kun je groeien, evenzo het toegeven dat iets mislukt is en indien nodig daar ook vergeving voor vragen (en krijgen!). Maar laten we niet te hard oordelen. Ik merk dat we daar soms helaas wel een handje van hebben. Dan gaat iets niet goed, of er is iets aan te merken en dan sabelen we elkaar neer met een hardheid waarvan de wereld zonder God nog staan te kijken. Kijk fout is fout, maar heel veel wat niet goed gaat is niet kwaadaardig. Het is gewoon het menselijk falen uit menselijke onvolkomenheden. Het zijn mislukkingen en bij mislukkingen en miskleunen is liefde voor elkaar en werken aan verbetering vruchtbaarder dan harde veroordeling. Dat zet meer zoden aan de dijk dan met gestrekt been erin gaan.

Afgelopen zondag mocht ik preken in mijn eigen gemeente. Ik heb toen gesproken over het gevaar van dwalingen en misleidingen. Daarbij moest ik ook ingaan op moderne misleidingen en heb ik in de dienst ook man en paard genoemd. Dat heb ik niet gedaan omdat ik het nou zo fijn vond om te doen of omdat ik er blij van werd om anderen als dwaalleraren te bestempelen, maar omdat ik het gevoel had dat God me dit op het hart had gelegd om tot de gemeente te zeggen. Dat heb ik ook gedaan, maar als ik heel eerlijk ben, was dat niet leuk om te doen. Het was een zware preek om te houden.

Nu deel ik dit in dit blog, om daarmee te laten zien dat preken dus lang niet altijd makkelijk is. Het is misschien niet altijd makkelijk om te horen wat een prediker te zeggen heeft, maar het is ook lang niet altijd makkelijk om een preek te maken en te houden. Daar gaat soms veel strijd mee gepaard, ook voor prediker.

Toch wil ik altijd in gehoorzaamheid gaan en dat heb ik ook zondag gedaan. Ik ben blij dat de Heer mij zondag daarbij heeft laten zien dat het tot zegen is geweest. Van verschillende kanten is mij ter ore gekomen dat mensen die de preek gehoord hebben, erdoor gevoed zijn. Verscheidene broeders en zusters hebben aangegeven dat deze boodschap hen veel gedaan heeft ten goede. Dat ze dit nodig hadden. Dat is dan bijzonder en voor mij een versterking en een bemoediging van hen en door hen heen van mijn Heer, dat ik in deze altijd naar de stem van God moet durven luisteren.

Zijn wil is altijd de beste, niet altijd de makkelijkste. 

Het werk van voorganger is divers en rijk. Je bent bezig met besturen en leiding geven, luisteren, bemoedigen, cursussen geven, spreken, werkgroepen en commissies leiden, preken maken, diensten leiden en voorbereiden, mensen van Jezus vertellen, praktisch hulp bieden en ga zo maar door.
​
Maar er is nog een element van de bediening die misschien niet zo vaak benoemd wordt, maar wel van essentieel belang is. Ik heb het over het onderhouden van je geestelijk leven in je persoonlijke relatie met God. Dat is voor iedere christen uiteraard belangrijk, maar zeker voor voorgangers die de Gemeente van Christus dienen. Je kunt niet zonder.
Ik besteed hier dan ook veel tijd aan. Zo bid ik dagelijks en gebruik daarbij een gebedslijst met namen en andere zaken (bijvoorbeeld allerlei activiteiten die gaande zijn) om voor te bidden. Dagelijks bid ik daarnaast voor mijn gemeente en voor mijn stad. Ik lees in de Bijbel en zing en speel muziek voor mijn Heer. Daar besteed ik zoveel tijd aan, omdat ik zonder niet kan. Sterker nog, als ik er eens een keer niet aan toe kom, ga ik heel anders door mijn dag en in mijn dagelijkse bezigheden als voorganger. Ik ben afhankelijk van mijn Heer om mijn werk te doen en mijn bediening in te vullen. 

Zo is mijn tijd met God, mijn geestelijk leven, een rijke zegen. Voor mezelf, maar ook voor mijn gemeente en voor de mensen die ik als dominee mag ontmoeten. En aangezien dit blog gaat over het werk en leven als voorganger, wilde ik daar ook eens aandacht aan geven.