Als voorganger mag je met mensen meegaan in hun leven; in de mooie momenten, maar ook als het moeilijk is. Je bent bij geboortes, je bent bij sterfgevallen en alles daartussenin. Het diverse daarin is een onderdeel van het werk dat ik ontzettend waardeer. 

Maar het confronteert je ook soms rauw en direct met het leven in al zijn moeite. Vorige week bijvoorbeeld werd ik gebeld met bericht dat een broeder plotseling overleden was. Hij had nooit klachten, was altijd actief, blakend gezond zo leek. Hij had de auto schoongemaakt en was met de hond gaan lopen. Daarna voelde hij zich niet goed. Hij bleek een zware hartaanval te hebben met de dood tot gevolg. Zo opeens. Hij was 65 jaar en zomaar uit het niets stond de dood aan zijn deur. Hij laat een vrouw, twee dochters en drie kleinkinderen achter.
En dan vanmiddag toen ik, terwijl ik me voorbereidde op de uitvaart, werd gebeld door een zuster uit de gemeente. Het was een lieve vriendin in geloof met wie ik veel samenwerk. Ze vertelde dat haar dochter was gediagnosticeerd met acute leukemie. Ook van het ene op het andere moment. Halsoverkop werd de behandeling ingezet. Ze klonk verdrietig en zorgelijk. Ik had zo met haar te doen.

En dit zijn maar twee voorbeelden, maar ze tonen wel aan hoe broos het leven is en hoe dat leven opeens op de kop kan komen te staan. Het kan zomaar anders zijn. En wellicht sta jij daar niet bij stil als je jouw dagelijks leven leidt, maar het is wel waar. Vaak drukken we dit weg en zijn we er bang voor, maar als voorganger zie ik het om mij heen. Het gebeurt en het gebeurt steeds weer. Het is waar wat de Bijbel zegt dat wij slechts bloemen in het veld zijn die vandaag bloeien, maar morgen weg zijn genomen. 

Je zou je kunnen afvragen of je daar dan in je werk niet ontzettend depressief van wordt? Maar dat is niet zo. Het is wel eens verdrietig, want je huilt met de mensen en leeft met je broeders en zusters van wie je houdt, mee. Maar het is tegelijkertijd ook fijn om iets te kunnen betekenen voor mensen in nood en verdriet. Het is ontzettend fijn om het licht van God te kunnen brengen in troost, nabijheid en meeleven. Daarnaast wakkert het in mij de levenslust aan en de hoop van mijn geloof. Ik leef door mijn werk en roeping bewust met het tijdelijke, in de wetenschap dat ik het eeuwige voor me heb.
En via deze weg wil ik je oproepen dat ook serieus  te nemen. Leef je leven in vertrouwen op God en in de hoop van geloof en wees je bewust van de broosheid van het bestaan. Het kan zomaar over zijn. Dus leef niet zomaar voor de vuist weg. Doe niet zomaar wat. Leef bewust en waardevol. Waardevol als in leven op Gods weg, in liefde voor de mensen om je heen. Een oud lied zegt immers: 'dat wat gedaan wordt uit liefde tot Jezus dat houdt zijn waarde en zal blijven bestaan.' 

 

Deze week was de Week van Gebed. Vier dagen waren we bij elkaar in onze eigen gemeente om te spreken met elkaar en samen te bidden. Het was een hele mooie week, ondanks dat de bezoekersaantallen beter hadden gekund.

We spraken met elkaar over zaken waar we het normaal in onze gemeente niet zo vaak over hebben: mensenhandel, hoe we omgaan met onze wereld, wat we zelf doen aan het onrecht om ons heen is, dat soort zaken. Het was, zoals een van de aanwezigen vanavond zei, een eye-opener. 
Daarnaast hadden we gebedsmomenten, waarin we samen ons verbonden wisten in de Heer. Het was heel fijn om dat te hebben en te delen. Maar tegelijkertijd ook bij tijd en wijle verdrietig. Zeker omdat we zo graag die geweldig fijne en waardevolle avonden zouden hebben willen delen met anderen. Maar zij lieten het afweten. Wij hebben gevoel dat ze echt wat gemist hebben.

Wij die er wel waren hebben de zegen van de Heer ervaren en groei in ons geloof gekregen. We hopen dat we dat kunnen uitdragen naar anderen, dat God zich ontfermt over ons en vanuit zijn genade zichzelf openbaart aan de mensen die we missen in onze gemeente.

Morgen is de gezamenlijke gebedsdienst van de kerken van Delfzijl ter afsluiting van de Week van Gebed. Daar zullen we samen met broeders en zusters uit de andere Delfzielster kerken samenkomen om te bidden. Wil je daar ook bij zijn? Dat kan vrijdagavond 19:30 uur in het gebouw van de Rooms Katholieke Kerk in Delfzijl. 

Mijn vrouw is een fan van het tv-programma 'De slimste mens.' Ikzelf houd niet zo van tv, laat staan van spelshows, maar ja, je krijgt wel eens wat mee. Zo zat ik laatst in de woonkamer achter de computer te werken, terwijl mijn vrouw naar het bovengenoemde programma zat te kijken. Ik schonk er niet veel aandacht aan, totdat ik het 'orakel' van deze show, meneer Maarten van Rossem, hoorde reageren  op een vraag over de 'pil van Drion.' Hij uitte de volgende woorden: 'op dit punt wordt een overgrote meerderheid van de Nederlandse bevolking nog steeds gegijzeld door een kleine christelijke minderheid, die vindt dat je zo ellendig mogelijk moet sterven (De slimste mens 22 januari 2018, 11:48-12:00).'  

Die opmerking deed mij opkijken van mijn beeldscherm. Zei hij dat nou echt? Hoe kan een geleerd iemand als hij zo'n zin uitspreken. Een zin waarin letterlijk elk woord onwaar is? Want dat is wel hoe het is met deze uitspraak. 
Neem nou als eerste het 'gijzelen van de bevolking door een kleine christelijke minderheid.' De laatste keer dat in ons land de discussie over het 'vrijwillige levenseinde' (zoals dat wordt genoemd) werd gevoerd, was toen minister Edith Schipper aan het einde van de vorige kabinetsperiode die discussie aanzwengelde. Zij was, als goed liberaal, van mening dat het mogelijk zou moeten zijn dat mensen, mits ze dat zelf en bij hun volle verstand aangaven, hun leven zouden moeten kunnen beëindigen. Ook als er geen sprake was van uitzichtloos en ondragelijk lijden, zoals dat nu in de wetgeving staat vermeld. Hulp bij zelfdoding op verzoek dus. 
De reactie die daarop kwam was niet onverdeeld positief. Velen in de samenleving, niet alleen christenen, waren hier niet gecharmeerd van. De commissie die onderzoek heeft gedaan naar de huidige wetgeving rond euthanasie, de commissie 'Voltooid leven,' was om te beginnen geen voorstander. Zij stelden dat een uitbreiding van de wetgeving 'onnodig' en 'onwenselijk' was. Deze commissie is een van overheidswege ingestelde commissie en heeft geen kerkelijke of godsdienstige bindingen. 
Verder waren er een heel aantal maatschappelijke organisaties die een andere koers voorstelden. Zij kwamen met het manifest 'waardig ouder worden,' waarin zij pleiten voor meer aandacht voor onze ouderen en hen die levensmoe zijn. Terecht stelden zij: de kwaliteit van leven moet worden verbeterd. In plaats van dat we ouderen afschrijven en hun helpen een einde aan hun leven te maken, moeten we er gezamenlijk naar streven hun leven de moeite waard te maken. Dit manifest wordt gesteund door ouderenbonden, omroep MAX, niet-christelijke partijen als de SP en PVV, het Nederlands instituut voor Psychologen, de Nederlandse vereniging voor klinische geriatrie, Humanitas, en vele anderen.  Niet enkel en alleen 'een klein christelijke minderheid.' Tel daarbij op dat ook verschillende filosofen en denkers grote vraagtekens hadden, omdat zij terecht wezen op de verbindingen die er tussen mensen zijn en dat een verzoek tot beëindiging van het leven daar niet los van kan worden gezien, en het beeld van slechts 'een kleine christelijke minderheid' verdampt als sneeuw voor de zon. Bovendien, zo vroegen vele christelijke én niet-christelijke mensen zich af, wat zou dit voor signaal uitzenden naar de samenleving en onze ouderen zelf? Zouden zij zich niet heel gauw bezwaard gaan voelen over hun leven en hun zijn, omdat zij zichzelf als een last voor de samenleving gaan zien en/of menen dat de samenleving hen zo ziet?
Ik vraag  me daarom eerder af of het niet dichterbij de waarheid ligt dat een kleine liberale elite dit de overgrote meerderheid van de rest van Nederland wil opdringen? Hoe dan ook: het is sowieso niet enkel 'een klein christelijke minderheid' die de samenleving 'gijzelt.' Onze regering heeft in zijn geheel een bepaalde positie ingenomen inzake deze dingen, niet alleen het CDA en Christenunie.

Daarnaast ken ik geen christen die tegen het op verzoek beëindigen van een mensenleven is, omdat die van mening is dat je 'zo ellendig mogelijk moet sterven.' Christenen zijn hierop tegen, omdat wij ieder mensenleven waardevol vinden en van mening zijn dat geen mensenleven zo mag worden weggegooid en beëindigd; niet voor de geboorte, maar ook niet bij het einde van het leven. Wij gaan voor iedereen, ongeacht zijn of haar omstandigheid. Dat is onze visie op het leven: wij achten de waarde van het leven heel hoog. Ja, het leven kun je zelfs als heilig zien in deze zin. En ja, wat blijft daar van over als je tot dit soort stappen overgaan? Wat is dan nog de waarde van een mensenleven? Het nut dat iemand nog heeft, wat die nog kan, wat die bijdraagt, hoeveel die kost? Ieder mens en ieder leven is waardevol in zichzelf en verdient daarom bescherming.
Bovendien zijn christenen er ook van doordrongen dat mensen nooit in isolement leven en dat je nooit een verzoek tot een beëindiging van het leven, in isolement kunt bezien. Juist omdat wij geloven in de waarde en de kracht van gemeenschappen als kerk, familie en gezin, erkennen wij dit. Helaas wordt dat in het voorstel tot een vrijwillig levenseinde op verzoek, compleet genegeerd en verwaarloosd en viert het individualisme daarin hoogtij.
Ook geloven wij als christenen dat mensen feilbaar, zondig en beperkt zijn. Daarom zijn wij ons ervan bewust dat het voor ons mensen onmogelijk is om een evenwichtig oordeel te geven over de doodswens van een ander. De feilbaarheid van de mens zal zeker ook hier op dit vlak blijken. Hoe goed ook onze 'screening,' fouten zullen gemaakt worden (bewust of onbewust). En hoe kunnen we daar als gemeenschap verantwoordelijkheid voor nemen? Een fout op dit vlak is immers niet terug te draaien en zorgt voor onherstelbare schade. En ja, wie is dan verantwoordelijk? Degene die het beoordeeld heeft? De staat? De nabestaanden? Wie het ook is, degene die dood is, komt er niet mee terug.
Het doet al met al in geen velden of wegen recht aan deze christelijke argumenten en de genuanceerde visie die daaruit komt, om dit weg te zetten als een soort christelijk fetisjisme voor dood en lijden. Er is geen christen die zo denkt. Werkelijk niet. Niet in theorie en niet in praktijk. Ik kom als voorganger bijvoorbeeld bij vele stervende gelovige mensen en bij vrijwel iedereen is palliatieve zorg, medicatie die sedeert, die pijn en strijd onderdrukt, heel normaal. En ook dat plaats deze opmerking in het licht van wat het is: complete onzin.

Tot slot nog wat anders: als het gaat over tegenstand tegen het zogenaamde vrijwillige levenseinde, staan wij als christenen niet alleen op het religieuze erf. Ook vele moslims zijn hier tegen op hun eigen (religieuze) gronden. Ik vraag mij af meneer van Rossem het lef zou hebben om hetzelfde over hen te zeggen en zich daarin evenzo ongenuanceerd uit te laten over deze religie? Of is hij dan bang om uitgemaakt te worden voor islamofoob? Wellicht vreest hij voor zijn leven en veiligheid en zegt hij daarom maar niets? Het is wel heel makkelijk om de christenen te pakken en om zo eens te laten zien hoe stoer je wel niet bent. Zij keren je de andere wang toe. Maar wat als het moeilijk wordt en gevaarlijk? 
Begrijp me goed, ik heb er ten volle begrip voor dat je zwijgt uit lafheid, of omdat je het dat niet waard vindt om je leven ervoor in de waagschaal te stellen. Daar is niets mis mee en dat is een gerechte keuze, maar wees dan ook consequent en probeer niet quasi dapper en stoer te zijn in het christen-bashen, als er helemaal geen consequenties zijn en je er zo mee weg kunt komen. Wat voor waarde heeft het dan? Scoren? Een lach uitlokken? Of is het een uiting van een sowieso aanwezige, diepgewortelde haat tegen christenen, de kerk, God, Jezus en zijn evangelie? Hoe dan ook: je zet jezelf danig voor schut en geloofwaardiger wordt je er ook niet op.

Op mijn youtube-kanaal is een nieuw interview geplaatst voor het getuigenis-project. Dit keer het interview met Agnes Willems die in 2017 11 maanden op zendingsreis is geweest. Zij vertelt van haar geloof en haar Heer.

Wil je zelf ook je getuigenis geven voor dit project? Dat kan. Nieuwe aanmeldingen zijn zeer welkom. Meld je aan via: domineeroelofham@gmail.com

Ga rechtstreeks naar het interview via deze link. 

Op de website cip.nl is een kort artikel van mij geplaatst over het thema de ware leer. Ik reageer daarmee op een ander artikel dat beweert dat dé ware leer niet bestaat. 

Mocht je het willen lezen, klik dan hier.

Een onderdeel van het getuigenis van zij die Christus volgen, is dat je de waarheid uitdraagt en vormgeeft. Waarheid als in de waarheid van God, de waarheid van Jezus en de waarheid van zijn evangelie. Dat je kortom gestalte geeft aan alles wat God aan ons geopenbaard heeft in zijn Zoon door zijn woord. 
Daarin hebben wij wat te zeggen aan de wereld. Er is lang geloofd en verteld dat dit niet zo is. Hoe vaak is immers niet gezegd dat de kerk en het geloof niets meer heeft in te brengen voor de moderne tijd? Wat kan dat geloof daar nog voor zinnigs over zeggen? Het is achterhaald; het gaat over een cultuur van langgeleden hier ver vandaan, daar hebben wij als moderne mensen niets mee.

Toch is dat niet waar. Totaal niet. De waarheid die God ons openbaart is eeuwig en is relevant voor alle mensen van alle tijden. Dat wordt mij steeds weer en meer duidelijk. Neem nou alleen al deze week toen ik in twee totaal verschillende contexten in gesprek kwam over eenzaamheid, saamhorigheid en gemeenschapszin.
Aan het begin van de week vertelde een broeder van de gemeente dat iemand  hem, enigszins jaloers, had toevertrouwd dat het toch wel erg leuk bij ons moest zijn, want als hij langsfietste op zondagochtend dan stonden er altijd mensen bij de kerk. Al was het dan al bijna 12:00 uur. Kennelijk wilden ze niet weg en bleven ze maar plakken. Zo goed was dus het contact naar zijn idee. Hij zag de waarheid van de gemeenschap van geloof voor zijn ogen gebeuren. De gemeenschap die wij ervaren als wij samenkomen en waar we behoefte aan hebben om die te delen in de gemeente. De gemeenschap die zegen brengt en ons hart verkwikt. Het doet ons goed elkaar te zien en we houden door zo te doen ook anderen iets voor. Mensen zien dat, terwijl zij het missen en misschien ook wel graag zouden hebben. Daarin getuigen wij van de waarheid van ons geloof.
Het tweede gesprek was later in de week. Iemand vertelde over de wens om sociale cohesie in dorpen, wijken en steden te stimuleren door sociale netwerken te bouwen en hij zei daarbij letterlijk: 'net zoals in de kerken nu nog gebeurt.' Opnieuw een treffend voorbeeld van de waarheid van geloof die wij vormgeven en uitdragen. Wij hebben vanuit de Bijbel geleerd dat wij leven in een geloofsgemeenschap, die naar elkaar omziet en die om elkaar geeft. We kennen de waarheid en het belang daarvan. De maatschappij heeft dat veel minder en dus is daar veel eenzaamheid en leegte als gevolg daarvan. Door te leven in lijn met de Bijbel hebben wij daarmee een woord voor de wereld en verkondigen we de eeuwige waarheid van het geloof. Mensen zien wat dat betekent.

Uiteindelijk is dit alles evangeliseren. Soms confronterend, soms inspirerend, soms jaloersmakend, soms aanstootgevend, maar altijd uitnodigend. Uitnodigend aan anderen om ook mee te doen in het vormgeven van de waarheid. 

Vandaag deel ik geen diepe gedachten over het leven als voorganger of over het samen gemeente zijn. Ook deel ik niet van bijzondere gebeurtenissen die mij overkomen zijn in mijn werk.
​Vandaag deel ik met jullie een lied. Een lied dat mij heel erg raakt en opbouwt en mij wijst op waarom ik mag doen wat ik doe en hoe groot mijn Heer en zijn verlossing eigenlijk is. Het is een gebed waarin verlangen zit naar de Heer om te doen wat hij vraagt, zodat je een instrument van hem kan zijn. 

Geniet van het lied.

Het is iedere keer weer bijzonder om in de Bijbel te lezen van Gods grote plan met de wereld in Jezus zijn Zoon. Niet alleen in het Nieuwe Testament, in de evangeliën en de brieven, maar ook in Oude Testament en dan met name in de profetieën die je daar kunt vinden. Hoeveel ik ook van de Bijbel weet en hoe lang ik ook met de Heer onderweg ben, ik kom steeds opnieuw weer onder indruk van de grootsheid van God en zijn plan daarin. Een plan dat naar voren komt in verzen, passages en profetieën die honderden jaren voor de komst van Jezus geschreven zijn, maar die al profetisch vooruitzien op hem en die ook allemaal in hem in vervulling zijn gegaan. 
Ik heb het nooit zelf allemaal uitgezocht, maar anderen hebben mij geleerd dat Jezus meer dan 300 van dit soort Oudtestamentische profetieën vervult! En dat vind ik zó bijzonder. 

Vanochtend bijvoorbeeld las ik Psalm 45, waar in vers 7 & 8 staat: 'uw troon is voor eeuwig en altijd, o god, de scepter van het recht is uw koningsscepter, u hebt gerechtigheid lief en haat het kwaad. Daarom heeft God, uw God, u gezalfd met vreugdeolie, als geen van uw gelijken.' 
Oudtestamentici zullen wellicht wijzen op het feit dat dit een koningspsalm is die de positie van de koning van Israël als gezalfde van God omschrijft in de tijd van het Oude Testament en dat dit in die zin niet over Jezus gaat. Maar voor mij zegt dit zoveel meer. Voor mij spreekt dit vers over de ware Koning van Israël, Jezus Christus. Degene die hier immers aangesproken wordt, wordt niet voor niks God genoemd. Hier in de NBV, is dat woord God vertaald met een kleine letter in plaats van een hoofdletter, maar dat doet in mijn ogen geen recht aan wat hier profetisch staat. Ik snap deze vertaalkeuze wel, want het is een liefdeslied voor de aardse koningen van toen, maar je moet weten dat in de oorspronkelijk tekst geen hoofdletters te vinden zijn. Dus wat hier vertaald is met 'god,' is een interpretatie. Een interpretatie die begrijpelijk is als je uitgaat van een aardse koning, maar niet als je uitgaat van Christus. Hij die de Koning is van Israël en van de wereld 'voor eeuwig en altijd.' Hij die door God gezalfd is als geen ander en waarvan er geen tweede is geweest zoals hij! 

En als ik dat dan lees, word ik stil. Zo groot is Gods plan, dat al in deze psalm, die zo oud is, zo'n verwijzing te vinden is naar onze Heer Jezus, de Koning en Messias!

En misschien denk je nu bij jezelf: 'lees je er nu niet teveel in, Roelof? Zoek je nu niet te ver naar dingen?' Nou, dat denk ik niet, want ik bevind mij in deze in goed gezelschap. Paulus de apostel namelijk, haalt in Hebreeën 1 ditzelfde vers aan als hij spreekt over Jezus en hoe bijzonder hij is. In vers 8 & 9 staat daar: 'maar tegen de Zoon zegt hij: 'God, uw troon houdt stand in alle eeuwigheid, en de scepter van het recht is de scepter van uw koningschap. Gerechtigheid hebt u lief gehad en onrecht gehaat: daarom, God, heeft uw God u gezalfd met vreugdeolie, als geen van uw gelijken.' Een citaat van vers 7 & 8 uit deze psalm.

Kortom: Jezus is Koning voor altijd! Hij is de Koning van mijn leven, de Koning van zijn volk, de Koning van de schepping en ik hoop ook van u en jou.

Onder het kopje artikelen heb ik een nieuw artikel geplaatst met de titel: uiteindelijk gaat iedereen naar de hemel? - Een korte behandeling van het universalisme. 

Het artikel gaat over wat in de theologie het universalisme wordt genoemd. Wat zijn de uitgangspunten van deze leer, die ook bekend staat als de leer van de alverzoening? Is dit een houdbare positie of ziet het de zaken niet in het juiste licht?

Ga direct naar dit artikel via deze link.

Als voorganger heb je de taak om het woord van God, zoals dat in de Bijbel wordt geopenbaard, door te geven en uit te leggen. Daarvoor ben je geroepen. Dat is je opdracht. 
Toch is dat niet altijd makkelijk. Niet zozeer voor mij, want ik neem voor mezelf die opdracht erg serieus, maar soms wel voor je gemeente en jouw toehoorders in die gemeente. Want niet alles wat je verkondigt is even makkelijk te verteren voor iedereen. 

Ikzelf word daar wel eens op aangesproken. Dan komen er mensen naar mij toe die mij te direct vinden en te uitgesproken: 'het kan toch ook wel een beetje minder.' Dat heeft deels te maken met mijn stijl, dat besef ik, maar als ik dat hoor dan vraag ik me vaak wel af of men voor zichzelf wel eens echt de Bijbel gelezen heeft. Immers, als je mij al radicaal vindt, dan moet je eens lezen wat bijvoorbeeld Jezus zelf zegt!

Jezus schuwt de directe en radicale aanpak namelijk niet. Hij zegt: 'wie mij volgt, maar niet breekt met zijn vader en moeder en vrouw en kinderen en broers en zusters, ja zelfs met zijn eigen leven, kan niet mijn leerling zijn (Lukas 14: 26).'  En: 'jullie hebben gehoord dat er gezegd werd: 'pleeg geen overspel.' En ik zeg zelfs: iedereen die naar een vrouw kijkt en haar begeert, heeft in zijn hart al overspel met haar gepleegd (Matteüs 5: 28).' Of denk aan Johannes 14, waar Jezus in vers 12 zegt: 'wie op mij vertrouwt zal hetzelfde doen als ik, en zelfs meer dan dat, ik ga immers naar de Vader.' En zo kan ik doorgaan. Jezus was veel radicaler dan wij. 

En vanuit die overtuiging wil ik dan ook radicaal voor hem en zijn evangelie gaan. Wil ik mijzelf volledig geven aan de Heer der Heren, Jezus mijn verlosser. In die radicaliteit wil ik zijn woord brengen en mijn leven in zijn dienst leven. En dat probeer ik iedere zondag weer; ik probeer zijn woorden te laten spreken. 
Ik bid vrijwel dagelijks dat ik de kracht mag vinden om, door Gods Geest, te blijven bij dat radicale en directe woord. Ik bid dat voor mijzelf, maar ook voor mijn collega-voorgangers en ik bid dat dit in jou en jouw geloof en leven ook werkelijkheid zal zijn. Maar ik wil jou ook vragen of jij daar zelf net zo voor wilt bidden. Juist voor degenen die bij jou in de gemeente of kerk het woord brengen. Dat ook dat radicaal en direct steeds weer mag gaan over Jezus, God en zijn evangelie, want allen die hem dienen en volgen, hebben dat gebed nodig!