Het leven een dominee

Als voorganger mag je met mensen meegaan in hun leven; in de mooie momenten, maar ook als het moeilijk is. Je bent bij geboortes, je bent bij sterfgevallen en alles daartussenin. Het diverse daarin is een onderdeel van het werk dat ik ontzettend waardeer. 

Maar het confronteert je ook soms rauw en direct met het leven in al zijn moeite. Vorige week bijvoorbeeld werd ik gebeld met bericht dat een broeder plotseling overleden was. Hij had nooit klachten, was altijd actief, blakend gezond zo leek. Hij had de auto schoongemaakt en was met de hond gaan lopen. Daarna voelde hij zich niet goed. Hij bleek een zware hartaanval te hebben met de dood tot gevolg. Zo opeens. Hij was 65 jaar en zomaar uit het niets stond de dood aan zijn deur. Hij laat een vrouw, twee dochters en drie kleinkinderen achter.
En dan vanmiddag toen ik, terwijl ik me voorbereidde op de uitvaart, werd gebeld door een zuster uit de gemeente. Het was een lieve vriendin in geloof met wie ik veel samenwerk. Ze vertelde dat haar dochter was gediagnosticeerd met acute leukemie. Ook van het ene op het andere moment. Halsoverkop werd de behandeling ingezet. Ze klonk verdrietig en zorgelijk. Ik had zo met haar te doen.

En dit zijn maar twee voorbeelden, maar ze tonen wel aan hoe broos het leven is en hoe dat leven opeens op de kop kan komen te staan. Het kan zomaar anders zijn. En wellicht sta jij daar niet bij stil als je jouw dagelijks leven leidt, maar het is wel waar. Vaak drukken we dit weg en zijn we er bang voor, maar als voorganger zie ik het om mij heen. Het gebeurt en het gebeurt steeds weer. Het is waar wat de Bijbel zegt dat wij slechts bloemen in het veld zijn die vandaag bloeien, maar morgen weg zijn genomen. 

Je zou je kunnen afvragen of je daar dan in je werk niet ontzettend depressief van wordt? Maar dat is niet zo. Het is wel eens verdrietig, want je huilt met de mensen en leeft met je broeders en zusters van wie je houdt, mee. Maar het is tegelijkertijd ook fijn om iets te kunnen betekenen voor mensen in nood en verdriet. Het is ontzettend fijn om het licht van God te kunnen brengen in troost, nabijheid en meeleven. Daarnaast wakkert het in mij de levenslust aan en de hoop van mijn geloof. Ik leef door mijn werk en roeping bewust met het tijdelijke, in de wetenschap dat ik het eeuwige voor me heb.
En via deze weg wil ik je oproepen dat ook serieus  te nemen. Leef je leven in vertrouwen op God en in de hoop van geloof en wees je bewust van de broosheid van het bestaan. Het kan zomaar over zijn. Dus leef niet zomaar voor de vuist weg. Doe niet zomaar wat. Leef bewust en waardevol. Waardevol als in leven op Gods weg, in liefde voor de mensen om je heen. Een oud lied zegt immers: 'dat wat gedaan wordt uit liefde tot Jezus dat houdt zijn waarde en zal blijven bestaan.'