Als voorganger hoor ik bovenstaande uitspraak van tijd tot tijd wel eens voorbij komen. Dan zeggen mensen mij dat een bepaalde preek of een bepaald iets dat ik in een preek heb gezegd, wel speciaal voor hen alleen bestemd leek. Zo ervoeren ze dat. Iemand zei ooit letterlijk tegen mij: 'hoe kan het nou dat je dat weet? Ik heb je dat niet verteld, maar het is net alsof je er van de week bij bent geweest toen ik daarmee bezig was.' 

Voor mij als voorganger is dat altijd een hele bijzondere, maar ook een beetje een ongemakkelijke ervaring. Ongemakkelijk omdat het al snel voelt als vleierij. En voordat je het weet denk je dan bij jezelf: 'dat kan ik dan toch maar mooi.' Of: 'dat heb ik dan maar mooi gedaan.' Wat dat betreft is ook voor een voorganger niets menselijks hem vreemd. Maar dat wil je niet! Dus probeer je daarvoor te waken, omdat je heel goed beseft, dat dit niet het werk van jou is, maar dat het Gods werk is. 
En dat maakt het dan ook bijzonder, want als je dát beseft, dan raakt dat. Dat God dat kennelijk door jou en jouw woorden heen, zijn werk wil doen. Ik word daar nog iedere keer stil van. Immers: wie ben ik? Ik ben maar een mens en als mens dan ook nog eens een heel doorsnee exemplaar. Ik ben niet bijzonder. En toch, toch kiest God ervoor om door mij heen zijn werk te doen. Om mensen in het hart aan te raken en aan te spreken. 

En het mooie is, dat is niet alleen voor voorgangers weggelegd. Integendeel, de Bijbel leert dat wij allemaal mogen staan voor ons geloof, dat we dat geloof mogen uitdragen en dat God daar dan wat mee kan en zal doen. Dat is de kracht van Gods Geest die in ons is. 1 Petrus 2: 9 zegt het zo: 'maar u bent een uitverkoren geslacht, een koninkrijk van priesters, een heilige natie, een volk dat God zich verworven heeft om de grote daden te verkondigen van hem die u uit de duisternis heeft geroepen naar zijn wonderbaarlijke licht.'
Besef je dat? Jij bent een uit een koninkrijk van priesters, je bent een van een heilige natie, geroepen, ja zelfs uitverkoren, om Gods grote daden te verkondigen. En God, God zal dat met zijn zegen achtervolgen. Hij zal het doen!

Gisterenavond was de eerste Next Gen-jeugddienst van het seizoen in onze gemeente. Dit jaar is het thema 'At the movies' en wordt er aan de hand van filmtitels nagedacht over het geloof in Jezus. 
Dat klinkt misschien wat vaag, maar dat is het niet. Gisterenavond bijvoorbeeld ging het over 'Back to the future' en het idee was dat als je (weer) een echte, hoopvolle en mooie toekomst voor je wilt hebben, je bij Jezus moet zijn. Daar is leven, daar is hoop, daar is uitzicht.

Charles Campell was de spreker van de avond en hij legde de jongeren uit dat als je die toekomst wilt, dat het dan aankomt op geloof. Op keuzes maken en staan waarvoor je staat. Wees zout en licht! 
En dat is een boodschap die voor ons allemaal geldt in de Heer. Wij mogen zout en licht zijn. Dat leert Jezus al in Matteüs 5. Dan maken wij  het verschil. 

Het is daarbij voor mij als voorganger heel mooi om te zien dat er een groep van broeders en zusters is, die heel veel liefde hebben voor dit project en voor het uitdragen van het evangelie van Jezus aan jongeren. Zij dragen dit werk en weten daarbij mensen te enthousiasmeren. Niet in de laatste plaats jongeren zelf, die ook meewerken aan deze diensten. Het is geweldig om dat in je gemeente te zien.
Ik vind het bijzonder en waardeer dat ook héél erg, juist omdat je zo vaak hoort en merkt dat mensen in gemeentes passief zijn en niet van de plaats willen komen om dingen te doen voor Gods Koninkrijk. Voor deze broeders en zusters geldt dat in ieder geval niet! Zij zijn ooit klein begonnen vanuit een simpel idee (zie ook het stuk 'Ga doen!' hieronder), maar inmiddels is het een hele operatie met decor, zangers en muzikanten van 5 kerken en gemeentes, licht en geluid en alles wat daarbij hoort. Ik zie dit als een grote zegen van de Heer en ben onze God daar heel dankbaar voor. En ik zie uit naar de volgende dienst op 28 januari om 19:00 uur in ons kerkgebouw. 

Afgelopen zondag hadden wij de doopdienst van br. Ben en zr. Adi Klein en dat was opnieuw weer een heel bijzonder moment. Op mijn youtube-kanaal heb ik een filmpje van dit geweldige gebeuren geplaatst. Als je die wilt bekijken, klik dan hier.

Thema van de dienst was: 'Kom en volg mij.' Ben je geïnteresseerd in de preek over dit thema aan de hand van de roeping van Mozes (Exodus 3 & 4) en de roeping van de eerste discipelen (Markus 1), dan kun je hier deze preek (na)luisteren. ​​

Jakobus 5: 7 begint met twee woorden die een opdracht vormen: 'heb geduld.' Geduld hebben is echter lang niet altijd makkelijk. Vanavond hadden wij het daar in de gemeente met een aantal broeders en zusters over. Geduld in het lijden en in de moeilijkheden, omdat je weet dat er ooit een keer komt. Of zoals een broeder het zei: 'de hoop van de toekomst laat me wel over de bergen heen kijken als het moeilijk is. Dat ik weet dat achter die bergen zich Gods horizon bevindt.' 

Geduld in deze zin heeft alles te maken met overgave en vertrouwen, met hoop, maar ook met de Heilige Geest. Geduld is immers een van de vruchten uit Galaten 5: 22. Geduld naar elkaar, geduld naar onszelf, geduld in ons leven en geduldig wachten op de terugkomst van Jezus. Wat er ook gebeurt. Net als al die grote geloofsmannen en vrouwen die ons zijn voorgegaan. 'Wees net zo geduldig en houd moed, want de Heer zal spoedig komen,' zegt Jakobus 5: 8. 

Vanochtend was ik aanwezig op een ochtend over jeugd,- en jongerenwerk, georganiseerd door de kerken van Delfzijl en de burgerlijke gemeente Delfzijl. Ik mocht daar, namens de Baptistengemeente, een presentatie geven over ons kinder,- en jeugdwerk.

Ik heb daar vanochtend natuurlijk veel verteld (als je de kans krijgt, moet je hem nemen!), maar een ding wil ik er daarvan hier uitlichten en wel het principe van zien en doen. Het belang hiervan hebben wij als gemeente namelijk de laatste tijd weer opnieuw ontdekt. Met zien en doen bedoelen we dat als er een behoefte wordt gezien en er is een idee om daar wat mee te doen, dat we dat dan willen stimuleren en willen gaan uitvoeren. We werken daarbij van klein naar groot.

Dat is voor ons een omdraaiing van wat we gewend zijn: we zijn vaak in gemeentes en kerken immers bezig vanuit de consolidatie. We denken eerst na over wat we hebben en veranderingen gaan langzaam. We zijn daar ook vaak wat huiverig voor, dus willen we er eerst eens uitgebreid over praten, etc., etc. Daarnaast is de trend van de laatste jaren geweest om vanuit grote visies te denken in kerken. Het adagium was: bedenk eerst een overkoepelend idee en ga dat dan uitwerken in de delen. 
Wíj kiezen juist weer steeds meer voor de omgekeerde weg. Door het klein te houden en door te gaan ondernemen, ontstaat er namelijk iets dat de moeite waard is, zo hebben wij ontdekt. Zo is bij ons de diaconie op  deze manier nieuw leven in geblazen, zijn initiatieven als de 'eet-mee' ontstaan (een maaltijd-project voor alleenstaanden door alleenstaanden) en zijn de jongerendiensten in onze gemeente op deze manier begonnen (de eerstvolgende 26 november).

Je mag dat, zoals dat vanochtend in het brede overleg werd genoemd, ook de participatie-samenleving in de gemeente noemen, maar waar het om gaat is dat we mensen zelf de ruimte geven om te doen. We begeleiden en stimuleren en dat werkt.
En dat is dan ook wat ik via dit medium wil meegeven: denk ook in jouw gemeente na over het doen vanuit behoefte. Zie wat er is, maak het niet te groot, maar speel daar heel concreet op in. Werkt het? Bouw het dan uit! Werkt het niet? Geen nood, dan probeer je wat anders. 

Veel zegen!

Naar aanleiding van het stuk van gisteren een mooi Engels lied van the Rend Collective, dat gaat over Jezus als onze Redder (Rescuer).

Sowieso mooie muziek en zeer de moeite waard trouwens.
​

Laatst kwam het, tijdens een cursus in de gemeente, op de vraag waarom je je toch zo schuldig kunt voelen naar God over je zonden, terwijl je wel een kind van hem bent. Ben je dan eigenlijk wel behouden? Immers als je schuld groot is, zoals dat in de Bijbel ook staat, en je ervaart dat zo, kun je daar dan wel zeker van zijn?

Al sprekend hierover kwamen we op het onderscheid tussen schuldig zijn en je schuldig voelen. De Bijbel is heel duidelijk en dat mogen we elkaar ook voorhouden: door het offer van Jezus worden onze zonden vergeven. De schuld die je had naar God word je niet meer aangerekend. Juridisch gezien heeft Jezus die schuld gedragen, de prijs erop, de straf ervoor betaald. Het is weg. We zijn verzoend met God en staan recht voor Hem in onze Heer Jezus, de Messias. 
Maar waarom dan toch nog dat schuldgevoel? Dat heeft alles te maken met het besef van Gods heiligheid en je eigen tekort. Je schuld is dan wel vergeven en je bent opnieuw geboren, maar de oude mens is er altijd. We zijn niet perfect en zondigen nog dagelijks. En als je liefde hebt voor God en Gods Geest je vult, dan kun je je daarover schuldig voelen. Want je wilt graag Gods wil doen en je hebt Hem toch zo lief! Het contrast kan dan soms zo groot zijn. 

Maar je hoeft nooit te twijfelen aan je behoud. Juist de overtuiging van je zondigheid is een duidelijk teken dat je van God houdt en dat de Geest in je werkt. Immers die Geest overtuigt van zonde, oordeel en gerechtigheid (Johannes 16: 7). Liefde voor God, maakt dat je zoveel meer wilt dan je soms kunt opbrengen. Maar God ziet ons in Christus aan en zijn offer is groot genoeg, zelfs voor onze zondige naturen. Ja, zijn genade is ons genoeg (2 Kor. 12: 9) en als wij onze zonden belijden dan zal hij, die trouw en rechtvaardig is, ons onze zonden vergeven en ons reinigen van alle kwaad (1 Johannes 1: 9).