Schuldig zijn en je schuldig voelen.

Laatst kwam het, tijdens een cursus in de gemeente, op de vraag waarom je je toch zo schuldig kunt voelen naar God over je zonden, terwijl je wel een kind van hem bent. Ben je dan eigenlijk wel behouden? Immers als je schuld groot is, zoals dat in de Bijbel ook staat, en je ervaart dat zo, kun je daar dan wel zeker van zijn?

Al sprekend hierover kwamen we op het onderscheid tussen schuldig zijn en je schuldig voelen. De Bijbel is heel duidelijk en dat mogen we elkaar ook voorhouden: door het offer van Jezus worden onze zonden vergeven. De schuld die je had naar God word je niet meer aangerekend. Juridisch gezien heeft Jezus die schuld gedragen, de prijs erop, de straf ervoor betaald. Het is weg. We zijn verzoend met God en staan recht voor Hem in onze Heer Jezus, de Messias. 
Maar waarom dan toch nog dat schuldgevoel? Dat heeft alles te maken met het besef van Gods heiligheid en je eigen tekort. Je schuld is dan wel vergeven en je bent opnieuw geboren, maar de oude mens is er altijd. We zijn niet perfect en zondigen nog dagelijks. En als je liefde hebt voor God en Gods Geest je vult, dan kun je je daarover schuldig voelen. Want je wilt graag Gods wil doen en je hebt Hem toch zo lief! Het contrast kan dan soms zo groot zijn. 

Maar je hoeft nooit te twijfelen aan je behoud. Juist de overtuiging van je zondigheid is een duidelijk teken dat je van God houdt en dat de Geest in je werkt. Immers die Geest overtuigt van zonde, oordeel en gerechtigheid (Johannes 16: 7). Liefde voor God, maakt dat je zoveel meer wilt dan je soms kunt opbrengen. Maar God ziet ons in Christus aan en zijn offer is groot genoeg, zelfs voor onze zondige naturen. Ja, zijn genade is ons genoeg (2 Kor. 12: 9) en als wij onze zonden belijden dan zal hij, die trouw en rechtvaardig is, ons onze zonden vergeven en ons reinigen van alle kwaad (1 Johannes 1: 9).