Gemeente zijn draait net zo vaak om de kleine dingen als om de grote. Elkaar zien en even aandacht hebben voor de ander bijvoorbeeld. Ik moet eerlijk toegeven dat dit voor mij van nature niet mijn sterkste punt is, maar de Heer kan wonderen verrichten en laat mij hierin iedere keer weer groeien. Sociale media zijn daarbij voor mij een uitkomst. Ik zie daar dingen voorbij komen van wat mensen doen en meemaken en kan er dan voor bidden, maar ook op inspringen als ik ze zie.

Neem nou gisteren bij de koffie na de dienst. 

​'Hé, hoi, hoe was je reis naar Bulgarije?'
Hé, hoe bevalt dat nou je gepensioneerde leven?'
'Ik zag je nog bij dat concert. Wat een mooie foto.'

En weet je wat je dan als reactie krijgt? Een grote glimlach. Het is misschien niets groots, maar men wordt gezien. En waar in deze maatschappij is dat nog? De gemeente wordt wat dat betreft steeds unieker. 
Daarom, broeder en zuster, neem tijd om even de ander te zien, al is het maar in iets kleins.

Eenzaamheid is een toenemend probleem in Nederland. Veel ouderen, maar ook veel jongeren ervaren eenzaamheid. Ik was daarover in gesprek met een groep van ouderen en ik vroeg hen: 'Zijn jullie wel eens eenzaam?'
Ik keek de groep rond en zag mensen hun hoofd ontkennend schudden. 
Eén zuster nam het woord. 'Ik ben eigenlijk niet eenzaam,' zei ze. 'Ja, ik heb wel eens een baaldag. Dan wil het niet en dan loop ik mij tegen alles te verzetten. Ouder worden en zijn is niet altijd makkelijk. Maar eenzaamheid ken ik niet. Kijk, ik ben dan wel alleengaand, maar ik kan altijd mensen bellen en zoek ook anderen op. Dat is de kracht van gemeente zijn, van christen zijn. Wij zijn wat dat betreft echt bevoorrecht, hoor. Bovendien is God altijd bij mij.'
Opnieuw liet ik mijn blik over de aanwezigen gaan. Nu zag ik ze instemmend knikken. 'Is er iemand die het daar niet mee eens is? Die zegt: 'Ik ken wel eenzaamheid?' zo vroeg ik.
'Nee,' klonk het zacht her en der uit de groep. Wat die ene zuster zei was voor iedereen heel herkenbaar.  Bijzonder, hè!

Kijk, christen zijn is iets waarop wordt afgegeven. Christen zijn wordt door velen als moeilijk gezien, als een beperking voor het leven in vrijheid, maar uit dit soort van getuigenissen blijkt dat dit niet zo is. Christen zijn is het mooiste en het rijkste dat er is. Jezus kennen, verlost zijn, God Vader mogen noemen en zijn Geest in ons, het is wonder van onbegrijpelijke proporties. En dan krijgen we ook nog zoveel moois daarbij gegeven: een gemeenschap van geloof, hoop ondanks omstandigheden, een fundament in je leven waarop je kan terugvallen, Gods Woord vol mooie lessen, waardevolle onderwijzingen, beloften en troost en ga zo maar door. 

God is goed voor zijn kinderen! De waarheid daarvan mocht ik in dit bovenstaande voorbeeld terugzien. 

Dit seizoen zijn we gestart met een nieuw Alpha-team. Door Corona hadden we al een tijdje geen Alpha gehad, maar nu zijn we weer begonnen en zoals gezegd dus met een nieuw team. We zijn met z'n drieën. Twee zusters en ik, zei de gek.

Het bijzondere aan dit team is dat we allemaal 'gebroken' zijn. Alledrie kampen we met chronische ziekten en werkt ons lichaam niet mee. Allemaal op andere terreinen en allemaal in ons eigen strijd, maar toch hebben we alledrie te strijden. Gisteren hadden we een tussentijds evaluatie van de lopende cursus en daar kwam dit ter sprake. Een van de zusters deelde dat ze het zo ontzettend bijzonder vond dat wij als team zo gebruikt worden. Dat je ook met je gebrokenheid niet door God wordt afgeschreven. Dat er niet voor iedereen genezing is, maar dat God daar doorheen kijkt.

En dat raakte me. Ook ik ken de worsteling van gebroken zijn, maar ook ik zie hoe God me in mijn gebrokenheid gebruikt. Ik ben beperkt in wat ik kan, ik moet doseren, veel rusten, regelmatig leven en matig. Kortom anders dan anderen. Ik leef eigenlijk niet alsof ik 45 ben, maar eerder 85. Veel kan niet meer. En toch is God er nog en wil Hij mij gebruiken. En dat is dus niet alleen mijn ervaring, maar ook die van anderen die ziek zijn en lijden.
Ik zat daar thuisgekomen nog verder over na te denken. Ik begon op te sommen en toen kwam ik uiteindelijk op een hele lange lijst van mensen die allemaal ziek zijn, die allemaal chronisch lijden, die allemaal kwalen meedragen en die in de gemeente door God worden gebruikt tot zegen. Bij ons in onze gemeenschap in de raad, in de diaconie, in het pastoraat, in de muziek, in het kinderwerk en ga zo maar door.

En in dit blogje wil ik je bemoedigen met die gedachte. Voor God ben je nooit afgeschreven. Wat de maatschappij ook zegt, wat je baas ook zegt: jij bent waardevol en God wil jou gebruiken. Sterker nog, Hij kan juist door jouw gebrokenheid mooie dingen doen. Hij kan het laten meewerken ten goede (Rom. 8: 28). Dat merk ik in mijn eigen leven. Dat leven heeft door mijn ziekte wendingen genomen die ik niet voor mogelijk had gehouden en die nu ook niet hadden plaatsgevonden als ik gezond was gebleven, maar dat zie ik dus ook breder in het Koninkrijk bij zovele anderen.

Prijs de Heer, voor zulk een genade!

Het is verleidelijk en makkelijk om alleen te spreken over de grote successen van ons geloof en onze wandel met God. Wanneer de zegen van de Heer op ons rust en we de zegen van Hem op ons werk mogen zien, dan mogen mensen dat weten, dan delen we dat graag met anderen, want dat is het beeld dat we wel willen uitstralen. 

Maar het leven in dienst van de Heer is lang niet altijd makkelijk. Dat hoeven we niet onder stoelen of banken te steken. Sterker nog, dat moet we niet doen, omdat het anders afbreuk doet. Als ik namelijk alleen maar deel van alles wat goed gaat en van hoe mooi het is om Christus te dienen, dan kan een ander die strijd ervaart in zijn of haar weg met de Heer daardoor ontmoedigd worden. Of - nog erger - denken dat hij of zij iets verkeerd doet. Dat er iets niet deugt aan zijn of haar geloof. Immers anders zou de Heer dat toch ook zegenen met succes en resultaat?

Dan doen we de waarheid geweld aan. Ik geloof dat we daarom naast elkaar mogen staan staan op de bergen én in de dalen. We mogen delen van geluk, maar ook van verdriet, van succes, maar ook van falen. Zo kunnen we elkaar bemoedigen en opbouwen, zo kunnen we ook naar elkaar toe getuigen van hoe God nooit loslaat wat Hij begon en dat na falen ook weer een nieuwe kans, een nieuwe weg gevonden kan worden.

In dat kader wil ik iets met jullie delen. Gisteren stonden wij weer op straat in Delfzijl om het evangelie van Jezus te delen met mensen. We stonden er met het doel om de liefde van God te laten zien. En God bracht mensen naar ons. Toch was delen niet eenvoudig. We merkten de weerstand. Mensen wilden het niet horen, sloten zichzelf op, of liepen weg zo gauw we bij een kopje koffie in gesprek kwamen over Gods liefde. Ik zei dat ook tegen mijn vrouw Deborah: hoe ik het gevoel had dat we door zware, harde grond aan het ploegen waren, dat we niet veel ruimte hadden of ingang. Zij beaamde dat. Toen ik thuis was, was ik dan ook helemaal gesloopt en totaal op. 

En toch - ik zat daar vanochtend vroeg nog even op te reflecteren terwijl ik God zocht - toch denk ik dat God wel zijn weg gaat. Wij moeten simpelweg blijven volgen. Ook in ons falen, ook in onze strijd en moeite, kan God werken. Ik moet vaak denken aan een uitspraak van een broeder die ik jaren geleden hoorde zeggen: 'God kan met een kromme stok een rechte slag maken.' En zo is het. Als wij gehoorzaam doorgaan en ons willen laten gebruiken kan Hij door ons heen meer dan wij denken. Ook door weerstand, ook door vijandigheid, ook door geestelijke strijd en zelfs door ons falen heen. Ik bid dan ook dat wij in alle gebrekkigheid en strijd een zegen hebben mogen zijn gisteren, in de wetenschap dat Hij ermee zal doen wat Hij doen wil. Niets houdt Hem tegen!

Dat geeft mij rust, maar dat mag ook jullie rust geven. Je hoeft niet altijd te schitteren, niet altijd de zegen rijkelijk te zien of te ervaren of van je werk te zien druppen. Ook in ons falen en door onze strijd kan God werken. Als wij ons maar willen laten gebruiken en ons in gehoorzaamheid aan Hem willen overgeven. Wat een fijne gedachte.

Ja, ik weet dat het technisch gesproken niets te maken heeft met mijn werk als voorganger, maar ik ben er wel heel erg trots op en daarom wil ik het toch noemen: mijn nieuwe boek komt eraan en de opmaak is klaar!

​Hier komt die:

Check voor meer informatie mijn andere site: www. iedermansondergang.com

Even delen.

Ik geloof en ervaar als voorganger dat de wereld om ons heen in hoog tempo haar verdraagzaamheid voor bijbelgetrouwe christenen aan het verliezen is. Je mag tegenwoordig alles zijn, zo lijkt het wel, behalve dat. En heel eerlijk, dat benauwd wel eens. Ik heb in 2018 ‘Iedermans Ondergang’ geschreven waarin ik de vraag stelde: wat doe jij als het moeilijk wordt in je geloof? Toen was dat een vraag die voor mijn gevoel zuiver hypothetisch was. Een vraag om ons aan het denken te zetten over de waarde van ons geloof. En hoe lang is dat nou geleden? Nog maar vier jaar en toch krijg ik steeds meer het gevoel dat het een vraag is die meer en meer voor deze tijd geldt, die heel actief ook aan ons wordt gesteld door de wereld om ons heen. 

Ik probeer in dit alles met moed en vertrouwen te gaan. Vertrouwen in de Heer, zijn evangelie en zijn kracht. In de overtuiging dat Jezus Verlosser en Heer is, de Zoon van God. Dat zijn goede boodschap een reddende kracht van God is voor iedereen die in Hem wil geloven. Dat de Bijbel waar is en dat ik daaruit wil leven. Maar soms maak ik me desondanks zorgen. Zorgen om de toekomst, zorgen om mijn kinderen (die beide God volgen, waar ik de Heer zo dankbaar voor ben, maar die dat in deze wereld en tijd doen) en zorgen om wat ons als gelovigen in Nederland te wachten staat de komende tijd. 

Hoe mooi is het dan dat je mag beseffen dat we onderdeel zijn van iets dat veel groter is dan onszelf. Ik had zo’n momentje toen ik voor studie in Gods Woord het commentaar van Swete uit de kast pakte over Openbaring. Ik sloeg het boek open en zag op de eerste bladzijde met potlood de letters ‘J. J. De Heer’ staan. Ik werd even stil. Ik heb dit commentaar namelijk gekregen van een oud-voorganger die ook ooit directeur is geweest van Het Zoeklicht. Zou dit commentaar dan nog van Johannes de Heer zijn geweest? Het zou kunnen. Swete schreef zijn commentaar aan het begin van de twintigste eeuw, het boek dat ik heb is een druk van 1908 en broeder De Heer (wellicht Johannes) heeft het ooit voor 25 gulden bij Broese gekocht zo staat te lezen op dezelfde bladzijde. 
Hoe dan ook, het commentaar deed me beseffen dat we inderdaad onderdeel uitmaken van iets groters. Dat ik als voorganger, maar wij allemaal als christenen, staan op de schouders van reuzen van de eeuwen her, van de Kerk van alle tijden. En die kerk werd met haar leden ook belachelijk gemaakt, bespot, beschimpt en soms zelfs vervolgd en verdrukt. Maar de Heer was haar kracht en Heer. Hij heeft haar bewaard en zelfs laten bloeien!

En vandaag staan wij aan het front en mogen wij de strijd voor het evangelie voeren, totdat wij door Hem worden thuisgehaald. De omstandigheden waarin we dit doen zijn niet aan ons om te bepalen. Wij mogen simpelweg in vertrouwen gaan, in de wetenschap dat ons niets vreemds overkomt. Wij gaan de weg van Christus die lijdend door de wereld ging, om haar te laten zien dat God van hen houdt en hen wil redden, net als allen voor ons. Wat een voorrecht eigenlijk en wat geweldig dat die Jezus leeft, dat Hij ons bemoedigt en nabij is.

Soms mag je een knipoogje van God krijgen. Even delen zeg maar.
​