Als gemeente zijn wij niet in staat om bij elkaar te komen nu de maatregelen voor de bestrijding van Corona dat niet mogelijk maken tot 1 juni. Dat is ontzettend jammer. Velen van ons missen de gemeenschap van geloof, het elkaar ontmoeten, het van mens tot mens kunnen spreken als ook de diensten en andere geestelijke activiteiten die daarbij horen. Ikzelf ervaar dat net zo. 

Toch is er nog wel gemeenschap; we zijn opgesloten, maar niet alleen en dat doet mij als voorganger van de gemeente heel goed. Ik merk namelijk dat mensen naar elkaar omzien en dat er onderling veel gebeld en geholpen wordt. Veel daarvan gebeurt spontaan, maar we hebben er ook structuur aan gegeven. Zo hebben we 'belcirkels' opgesteld waarbij een aantal broeders en zusters een aantal anderen met enige regelmaat bij langs bellen om bij te praten, te luisteren en te kijken of er eventueel bij iets geholpen kan worden.
Dit in combinatie met de diensten die we online uitzenden maakt dat we gemeenschap zijn, ook al is dat anders dan gebruikelijk. Er wordt volop voor elkaar gebeden, er wordt onderling geappt, gefacetimed en gebeld, er zijn gezinnen waarbij de kinderen tekeningen maken voor anderen, er worden kaarten verstuurd ter bemoediging en wanneer iemand ziek is worden er boodschappen gedaan. Gemeente van Christus zijn gaat ook nu door.

En ja, dan zou je het liefst elkaar zien en op zondag en doordeweeks in allerlei activiteiten bij elkaar willen komen, maar als dat niet kan dan is dit een hele zegen.
Als voorganger doet het mij oprecht goed om 'mijn' gemeenschap dit te zien doen. Ik ben er dankbaar voor, ik bid dat het doorgang mag vinden en dat iedereen bereikt mag worden en niemand vergeten (want ook wij zijn niet perfect). 

Wat ik dus eigenlijk maar wil zeggen: de Gemeente is niet weg als zij niet kan samenkomen. De Gemeente van Jezus leeft! Ook in Corona-tijd. Prijs de Heer daarvoor! 

Als ik dit schrijf zit ik alleen in een stille kamer. Ik heb net mijn ontbijt genuttigd terwijl de zon opkomt. Buiten is de hemel strakblauw, er is geen wolkje te bekennen. Normaliter vind ik deze tijd van het jaar heerlijk; zo tegen het einde van maart snak ik naar de eerste echte voorjaarszon na de duisternis van de winter. Dit jaar is dat echter anders.
Mooi weer betekent namelijk, zo zie ik overal, dat mensen er op uit gaan ook nu het Corona-virus door de wereld en ons land waart. Ik zie de foto's en beelden voorbijkomen van drukke stranden, parken en bouwmarkten. Van social distancing en jezelf zoveel mogelijk isoleren is bij degenen die dit doen geen sprake. Nu het vandaag weer mooi weer lijkt te worden, vrees ik voor een herhaling van gisteren.

En let wel, ik schrijf heel bewust dat ik hiervoor vrees, want dit gedrag brengt niets goeds. Ik snap ook werkelijk niet waarom mensen dit doen. Is het omdat je niet binnen kunt zitten en het vervelend vindt dat jij even niet naar buiten kunt? Dan kan je toch ook in je tuin of op je balkon gaan zitten met een kop thee of koffie. Of is het omdat jij je kop in het zand steekt en jezelf vertelt: 'het valt wel mee'?

Jezus zei: 'Heb je naaste lief als jezelf en God boven alles.' Ook zei hij: 'Niemand heeft groter liefde dan dat hij zijn leven opoffert voor een ander.' Hij voegde in zijn bestaan de daad bij het woord: hij was er voor anderen, cijferde zichzelf weg en gaf letterlijk zijn leven aan het kruis voor het kwaad van jou en mij. 
Nu wordt er van ons gevraagd om ons te houden aan een paar toch niet al te ingewikkelde voorschriften om zo onze zwakken en ouderen te beschermen. Er wordt gevraagd dat jij dat offer wilt brengen voor je naaste. En wat doen wij, wat doe jij als christen?

Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die wel anders zijn en doen. Ons gezin behoort tot de risicogroep en wij krijgen regelmatig telefoontjes en kaarten van mensen die vragen hoe het gaat en of we hulp nodig hebben. Ontzettend lief en een duidelijk teken van naastenliefde. Ook hebben wij een lieve vriendin die voor ons boodschappen doet en naar de apotheek gaat. Dat doet mij geloven dat we dit kunnen volbrengen en dat we dit samen kunnen oplossen als we dit willen. Er is nog liefde voor de naaste en velen willen het offer wel brengen. 

Ik hoop jij ook.

Onthoud dat als jij je isoleert en houdt aan wat wordt voorgeschreven je daarmee kan voorkomen dat verderop in de keten van besmetting iemand op de IC komt te liggen. Onthoud dat jij, door je te houden aan de voorschriften ervoor kan zorgen dat onze ziekenhuizen het aan kunnen. Onthoud dat je misschien wel het leven redt van iemand die niet ziek wordt, omdat jij het offer brengt. Misschien wel dat van je oma of opa, je vader of moeder, je broer of zus. Misschien wel dat van mij, want ook ik hoor bij de risicogroep.

Echte naastenliefde is op dit moment social distancing, zoals van ons gevraagd wordt, want naastenliefde wordt in onze tijd gemeten in meters en de ultieme vorm daarvan is minimaal anderhalve meter.

​

Het Corona-virus trekt over de wereld en over ons land. Het maakt mensen, misschien ook wel jou, bang en onzeker en het heeft grote gevolgen voor ons allemaal. Gisteren, 12 maart, werden er ook in ons land verstrekkende maatregelen getroffen om dit virus te bestrijden. Er werd een oproep gedaan om daar als burgers van dit land aan mee te werken, zodat we samen dit probleem op kunnen pakken. 

Maar hoe ga je daar als christen mee om?

Dat is een belangrijke vraag. Ikzelf ben bijvoorbeeld al heel wat onzinnige teksten tegengekomen op vooral Amerikaanse sites en kanalen die spreken over Gods bescherming tegen ziekte: als God jouw God is, dan zal je deze plaag niet treffen. Soms wordt zelfs onderbouwd met Bijbelteksten. Dit is uiteraard, althans dat is mijn mening, grote onzin. Het is ook niet Bijbels. Zonder al te diep daarop in te gaan noem ik enkel Timoteüs met zijn maagproblemen, Paulus met zijn doorn in het vlees, Job die ziek werd, David die aan het einde van zijn leven gezondheidsproblemen kreeg in zijn ouderdom als gevolg van de aftakeling die daarbij hoorde, etc. Ook kinderen van God worden ziek.
Aan de andere kant hoeven we ook niet bang te zijn om het bang zijn. We mogen als christenen vertrouwen op God. Wanhoop en overdreven angst is niet nodig. God is en blijft soeverein, ook als Corona over de wereld gaat en ons landje treft.

Maar wat is dan wijsheid?

Nou ben ik maar één mens, maar ik zou een voorstel willen doen en wel dit: vertrouw op God, maar blijf verstandig nadenken en handelen. Leef vanuit de vrede van het geloof en het vertrouwen dat God jou in zijn hand houdt ook nu in deze crisis, maar ga tegelijkertijd met verstand te werk. Zoek het niet op en neem geen onnodige risico's. Ik hoorde iemand Maarten Luther citeren die over de besmettelijke en ernstige ziektes van zijn tijd zei dat hij God bad om bescherming voor de gelovigen, maar tegelijkertijd verstandig bleef handelen. Hij bracht zichzelf niet onnodig in gevaar, hielp waar kon en was verstandig, zodat ook anderen niet onbedoeld door hem besmet zouden kunnen worden. 

Daarom kies ik ervoor om rustig en verstandig te blijven en na te denken vanuit de kennis die wij hebben. Dat is ook de houding van onze gemeente. Wij kiezen ervoor om samen te staan voor het welzijn van elkaar en de samenleving en om daarin ons aandeel te nemen. Dat heeft verstrekkende gevolgen, maar God zal ons niet loslaten. Wij vertrouwen op hem.

Vandaag mocht ik een uur lang in gesprek met Eunice Nahuis voor het programma 'Brandstof' over het onderwerp van vasten in de veertigdagentijd waarin wij leven.

Afgelopen donderdag werd ik zomaar uit het niets gebeld door Eunice Nahuis. Voor degenen die haar niet kennen: zij is de presentatrice van het programma 'Brandstof' op Groot Nieuws Radio. Ze had een blog van mij gelezen op deze website met de titel 'Vasten en de veertigdagentijd' en wilde mij uitnodigen om daarover te komen praten in haar programma. Ze wilde namelijk een programma maken over vasten in de veertigdagentijd en vond wat ik had geschreven een waardevolle bijdrage.
Gelukkig had ik de mogelijkheid om te kunnen komen en op dit moment werkt mijn gezondheid zo mee dat ook die geen belemmering vormt, dus... ik ga morgen naar Veenendaal om daar te spreken over vasten. 

Nou, ben ik geen expert in vasten en ik vast sinds ik ziek ben ook niet meer door middel van niet eten. Dat kan en mag ik niet meer. Gelukkig kan het ook anders. Vasten is naar mijn idee in essentie namelijk dat een gelovige zich (tijdelijk) afkeert van de wereld om zich te richten op God. Je geeft iets van je aardse leven op en richt je in plaats daarvan op je hemelse Vader. 
Voor mij krijgt dat niet langer meer vorm in het niet eten, maar sinds dat niet meer gaat geef ik dit  vorm in het opgeven van allerlei andere aardse plezierigheden. Een van de belangrijkste van deze plezierigheden is mijn digitale leven. Mensen die mij persoonlijk kennen weten dit ook van mij: ik ben een nogal groot liefhebber van de digitale wereld en breng daar veel tijd door. Het is een van mijn favoriete vrijetijdsbestedingen. Maar twee keer per jaar (gemiddeld) neem ik een stap terug om mij te bezinnen. Ik beperk me dan tot het uiterst noodzakelijke in het digitale en laat de rest liggen. In de tijd die vrijkomt richt ik mij nadrukkelijk op God. 
Ergens in de veertigdagentijd doe ik dat door meestal een dag of tien voor Goede Vrijdag gas terug te nemen en me meer en nadrukkelijker te focussen op het lijden van de Heer. Ik lees een theologisch boek, maak veel muziek rond dit thema voor God en bid en lees in de Bijbel de lijdensverhalen. Ik breng tijd door met mijn Heer. Dat is een verrijking voor mijn persoonlijk geloof; de betekenis van de verlossing van het kruis wordt ieder jaar daarin voor mij weer heel bijzonder actueel en relevant. 

En misschien is dit wel een inspiratie voor jou, zo dat ook jij op een of andere manier in deze tijd gaat vasten en je gaat richten op God door het aardse op te geven. Ik weet dat het niet direct iets is dat bij ons evangelische christenen hoog in het vaandel staat, maar toch hoop ik het wel. Ik geloof namelijk dat vasten een normaal onderdeel is van het christelijke leven. Het hoort bij je reguliere omgang met God en is te vergelijken met dagelijks bidden, aalmoezen geven, naar de gemeente gaan, Bijbellezen, etc. Kijk bijvoorbeeld maar eens in Matteüs 6 en laat je inspireren door wat Jezus daar in de Bergrede leert. 

​O, en luister morgen natuurlijk. Naast mij zijn er anderen die over het onderwerp komen praten en dat kan alleen maar verrijkend zijn. Ik zie er in ieder geval naar uit!