Preken

Afgelopen zondag mocht ik preken in mijn eigen gemeente. Ik heb toen gesproken over het gevaar van dwalingen en misleidingen. Daarbij moest ik ook ingaan op moderne misleidingen en heb ik in de dienst ook man en paard genoemd. Dat heb ik niet gedaan omdat ik het nou zo fijn vond om te doen of omdat ik er blij van werd om anderen als dwaalleraren te bestempelen, maar omdat ik het gevoel had dat God me dit op het hart had gelegd om tot de gemeente te zeggen. Dat heb ik ook gedaan, maar als ik heel eerlijk ben, was dat niet leuk om te doen. Het was een zware preek om te houden.

Nu deel ik dit in dit blog, om daarmee te laten zien dat preken dus lang niet altijd makkelijk is. Het is misschien niet altijd makkelijk om te horen wat een prediker te zeggen heeft, maar het is ook lang niet altijd makkelijk om een preek te maken en te houden. Daar gaat soms veel strijd mee gepaard, ook voor prediker.

Toch wil ik altijd in gehoorzaamheid gaan en dat heb ik ook zondag gedaan. Ik ben blij dat de Heer mij zondag daarbij heeft laten zien dat het tot zegen is geweest. Van verschillende kanten is mij ter ore gekomen dat mensen die de preek gehoord hebben, erdoor gevoed zijn. Verscheidene broeders en zusters hebben aangegeven dat deze boodschap hen veel gedaan heeft ten goede. Dat ze dit nodig hadden. Dat is dan bijzonder en voor mij een versterking en een bemoediging van hen en door hen heen van mijn Heer, dat ik in deze altijd naar de stem van God moet durven luisteren.

Zijn wil is altijd de beste, niet altijd de makkelijkste.