Bid en dank voor je gemeente.

Als je de brieven van Paulus in het Nieuwe Testament leest dan valt op dat Paulus vaak expliciet vermeldt dat hij bidt en dankt voor de gemeente aan wie de betreffende brief gericht is.
Maandagavond op het gebedsmoment van onze gemeente, hadden wij het daarover. 'Opvallend eigenlijk,' zo vond de een. 'Paulus moet daar wel tijd voor hebben gemaakt als je ziet hoeveel gemeentes hij gediend heeft in zijn leven,' zo merkte iemand anders op.

Toch was Paulus ondanks zijn drukke leven, een biddende gelovige die bad voor de Gemeente in al zijn lokale verschijningsvormen en die voor die gemeentes dankte. En dat mag ons tot voorbeeld strekken, want bidden wij voor onze gemeente? En danken wij voor haar? En als we bidden, wat bidden we dan? Dan dat die ene broeder of zuster toch maar tot inzicht mag komen dat hij of zij niet op de goede weg is ten opzichte van jou? Of dat de gemeente toch maar meer mag gaan lijken op hoe jij de gemeente zou willen zien?
Lees dan maar eens Efeze 1 waar je vindt dat Paulus, nadat hij verteld heeft dat hij voor de gemeente bidt en dankt, de wens uitspreekt dat de gemeente een geest van inzicht mag hebben in wat God hen geopenbaard heeft, gevolgd door de wens dat ze het licht van de hoop van het geloof in zich mogen hebben. Dát is zijn wens en zijn gebed voor de gemeente. 

Tijdens het gebedsmoment hebben we hierbij stilgestaan en dat was waardevol. Zo waardevol dat ik dit via deze weg ook met jou en u wil delen. Want dat we bidden voor onze gemeente, dat zal vast, maar nogmaals: wat bidden we dan en hoe bidden we?
Ik hoop dat we, net als Paulus, durven te bidden voor onszelf en onze broeders en zusters, dat wij de geopenbaarde Christus in ons leven centraal zullen hebben staan en zullen groeien door inzicht in de kennis van hem en dat we durven bidden dat we de hoop van het eeuwige leven en Gods grote kracht nu, mogen blijven zien als een licht in ons bestaan. Wat een gemeente zullen we zijn als we dat gezamenlijk met elkaar en voor elkaar zullen doen.