De gemeenschap van de heiligen

Als wij zondags samenkomen om een dienst te hebben, dan zijn wij op dat moment (een stukje van) de Gemeente van Jezus. Er komen immers een aantal kinderen van God samen rond Christus om elkaar te ontmoeten, God te loven en eren, zijn woord  te openen, samen te bidden en Jezus centraal stellen in hun leven. Vaak wordt dat dan ook gezien als hét moment van gemeenschap van geloof, hét moment van de gemeenschap van de heiligen, om het eens met een mooie, Bijbelse uitdrukking te zeggen.

Maar de gemeenschap van de heiligen kun je op zoveel meer plaatsen ervaren, zo heb ik gemerkt in mijn leven als christen en voorganger. Niet dat ik daarmee iets wil afdoen aan de zondagse samenkomsten, maar de ervaring van de familie van God, de ervaring van de gemeenschap die je als broeders en zusters deelt, omdat je allemaal onderdeel bent van Gods gezin, die kun je op zoveel plekken krijgen.

Gisterenavond bijvoorbeeld waren er twee jonge mensen bij ons bezoek. Een stel. Zij had net een zendingsreis achter de rug waarin ze een jaar lang over de wereld had gezworven om dienend discipel te zijn voor allen die ze tegenkwam. Hij probeerde in zijn leven de Heer concreet centraal te stellen door minder te gaan werken, om zo tijd en energie te hebben om de Heer te dienen. Hij was actief in zendingsprojecten en straatevangelisatie.  
Samen aten we en spraken we over thema's als roeping, geloof, heiliging en de Grote Opdracht van Jezus om te getuigen en mensen tot leerlingen van hem te maken. En daarin ervoeren wij de gemeenschap van de heiligen; het fijne, gezegende samenzijn met broeders en zusters om Christus. 'En het is heel mooi,' zoals zij het zei, 'om dat te ervaren, want er zijn zoveel plekken in de wereld waar dat niet zo is.' Maar daar waar kinderen van God zijn, daar is het goed.