De triestheid van een kast

Delfzijl is geen rijke plek, dat is geen geheim. Er zijn veel armen in ons stadje. We hebben hele wijken met hoge percentages problematische schulden. Ja, er zijn zelfs mensen die echte honger hebben. Dat weet je, zeker ook als je er woont. En toch... toch raakt het je iedere keer als je er soms op zo een schrijnende wijze mee geconfronteerd wordt.

Sinds een week of wat hebben wij een kastje bij onze kerk staan waarin we voedsel en hygiëne-producten plaatsen voor mensen die dat nodig hebben. We dachten dat er behoefte aan zou kunnen zijn en omdat Deborah en ik als voorgangersechtpaar naast de kerk wonen zouden wij het kastje beheren.
​

Wat we precies konden verwachtten toen het kastje ingericht er stond wisten we niet, maar het blijkt in de praktijk dat we dagelijks de kast moeten bijvullen. Soms zelfs meerdere keren op een dag. We hadden toen we startten een behoorlijke voorraad spullen waarvan we dachten dat we er zeker een paar weken mee vooruit zouden kunnen, maar dat blijkt nu al na een week op te zijn. Vooral producten als groenteconserven, pasta en houdbare melk vinden gretig aftrek. Gangbare basisdingen die in ieder huishouden gebruikt worden. Het stemt tot nadenken.

Kennelijk is de nood hoog. En dat in een land als Nederland. Het maakt me verdrietig als ik eerlijk ben. Tegelijkertijd ben ik dankbaar dat wij als kerk dit kunnen doen voor onze medemensen en plaatsgenoten, maar liever nog had ik gezien dat het compleet overbodig zou zijn geweest. Zo overbodig dat we na een maand of wat het kastje maar weer weg hadden gehaald omdat er toch geen gebruik van gemaakt werd. Helaas is dat niet het geval. Hier ligt een uitdaging in een rijk land als de onze. Schande dat dit moet en dat een kast met voedsel en tandpasta, maandverband en scheermesjes voorziet in de nood van mensen, schande dat wij dit als 17e grootste economie van circa 200 landen in deze wereld kennen.