Een christelijk sausje...

Vanmiddag zat ik in de auto te luisteren naar Groot Nieuws Radio. De presentator besprak een item over keurmerken op biologische producten en hoe daarmee gesjoemeld werd. Er werd vervolgens een mevrouw geïnterviewd die als deskundige de zaak kwam toelichten. Ik luisterde met een half oor terwijl ik wat suffend het enigszins monotone landschap aan mij voorbij liet gaan. De expert in kwestie gebruikte veel woorden en was vooral bezig om clichématig wat puntjes te maken over biologisch en gezond leven. Op een gegeven moment vertelde ze, haast terloops, dat het een opdracht was om als christen voor je lichaam te zorgen.

En toen ze dat zei, werd ik uit mijn suffende toestand getrokken. Ik begreep namelijk niet wat ze met deze opmerking bedoelde en probeerde het te vatten. Hoe ik het echter ook probeerde: ik kwam er niet uit. Met mijn medepassagier sprak ik hierover, maar ook hij wist er geen chocola van te maken.
Ik dacht vervolgens in stilte na. Had ik ergens in Gods Woord een gebod gemist? Stond het misschien in de Thora, ergens verstopt tussen de seksuele reinheidsvoorschriften en de beschrijvingen van de rituelen in de tabernakel en had ik er overheen gelezen de laatste keer dat ik er mee bezig was? Was het te vinden in een voor mij onbekende profetie in het Oude Testament? Stond het beschreven in een opdracht van Jezus in de Bergrede, die me even ontschoten was? Was het een verborgen allegorie uit Openbaring? 

Terwijl de expert doorkeuvelde bespeurde ik in mijzelf een steeds groter wordende ergernis, want hier werd achteloos iets gezegd dat kant noch wal raakte. Bijbels gezien is er, voor zover ik weet, geen opdracht als deze te vinden. Wat is volgens de Bijbel wel onze opdracht? God volgen en het evangelie van Jezus geloven, aannemen en uitdragen. Paulus zei het zo: 'oefen jezelf in een vroom leven. De oefening van het lichaam heeft wel enig nut, maar het nut van een vroom leven is grenzeloos, omdat het een belofte inhoudt voor dit leven en het leven dat komen zal.'

Let wel, ik zeg niet dat je niet voor jezelf mag zorgen, maar ik heb wel moeite met de moderne christelijke en met name evangelische tendens om allerlei maatschappelijke en wereldse trends een christelijk sausje te geven en zo de wereld van geloof binnen te brengen. Goed voor jezelf zorgen is immers meer en meer de nieuwe quasi-religie aan het worden in de wereld. Op sociale media en dergelijke gaat het om verantwoord eten, veel sporten, hardbody's kweken, mindfull leven, yoga, om in je kracht te staan en kijk mij eens gezond zijn. Ben je te dik? Dan ben je lui en zorg je niet goed voor jezelf. Ben je psychisch niet in evenwicht? Dan moet je mediteren, mindfullness in je leven toepassen, yoga beoefenen, dan moet je beter aarden en ga zo maar door. Je bent immers verantwoordelijk voor je eigen gezondheid en ook jouw leven en jouw fysiek zijn maakbaar. 

En dat wordt dan zo maar gekopieerd naar de kerk en het geloof. Maar iets met een geestelijk en christelijk sausje overgieten maakt het nog niet tot christelijk. Bovendien leidt het af van waar het werkelijk om gaat en maakt het ons heel snel wereldgelijkvormig. En je ziet het op zoveel vlakken terugkomen. Het magisch positief denken van de new-age bijvoorbeeld wordt breed geïmporteerd (denk maar aan slogans als 'kracht in je denken' en 'de kracht van positieve gedachten,' die door grote kerken en predikers worden uitgedragen). De gedachte van de maakbaarheid van geluk in het leven vinden we ook in onze christelijke wereld meer en meer terug (denk aan het welvaartsevangelie dat zegt: als je genoeg gelooft, komt de voorspoed naar je toe). Steeds weer duiken dit soort moderne trends op in de christelijke wereld, omdat iemand meent dat er een christelijk sausje overheen kan worden gegooid en dan is het opeens ook iets van ons. Dan is het ook onze plicht en opdracht, zoals op de radio gezegd werd, 'om voor ons lichaam te zorgen.' 

Ik zou er echter voor willen pleiten om vooral  zicht houden op de dingen die er werkelijk toe doen volgens Gods woord, de Bijbel, en ons niet te laten afleiden door al het andere. Wij zijn  op weg naar een eeuwig toekomst en hebben een nieuw leven door Jezus Christus onze Heer. We hebben hoop in hem en mogen dat uitdragen en vormgeven. En een mooi of gezond lichaam? Het is tijdelijk en vergankelijk. Hoe hard je ook je best doet, het gaat op een gegeven stuk en achteruit. Onvermijdelijk. Ooit maakt het zelfs plaats voor het eeuwige en dat is Bijbels gezien veel belangrijker.
Feitelijk houd ik hier een pleidooi voor gerichtheid op de hoofdzaken, zoals de Bijbel ze ons leert. Het moet niet gaan om bijzaken, het moet niet gaan om het importeren van werelds gedachtengoed, maar om God en wat hij vraagt. Dat is het belangrijkste, de rest is kaf onder het koren. Het is als een zuchtje wind dat je voelt, het kietelt even, maar het is daarna voor altijd verdwenen. Het is niet blijvend. Wat wel blijvend is, is wat God ons voorhoudt. Ik weet wel waar ik mee bezig wil zijn.