Kaf en koren

Een veel gebruikte en bekende tekst uit het Nieuwe Testament is de uitspraak van Jezus zelf over kaf en koren dat gescheiden wordt (Lukas 3: 17, Matteüs 3: 12).

Als ik om mij heen kijk naar de tijd en wereld waarin wij leven, zie ik dat steeds meer. Aan de ene kant worden de kinderen van God die echt naar Hem willen luisteren en Hem willen volgen krachtiger en gedrevener. Hun liefde voor de Heer en voor de verloren wereld lijkt toe te nemen. Ook de grenzen tussen de verschillende kerken worden onder kinderen van God in deze groep minder belangrijk. Ze vervagen, want we herkennen in elkaar Christus en de liefde van onze gezamenlijke God. Dat vind ik niet alleen zelf, maar dat hoor ik van broeders en zusters om mij heen meer en meer.

Aan de andere kant zijn er tegenwoordig ook mensen die afhaken. Dat is al een tijd aan de gang, maar deze tendens zet zich steeds sneller door. Het gaat dan over mensen die het zo wel best vinden, mensen die gevangen raken in de verleidingen van de wereld, mensen die claimen dat ze zo ontzettend groeien in geloof en dicht bij God zijn, maar tegelijkertijd de Bijbel en wat God daarin vraagt aan hun laars lappen. Een onmogelijkheid in mijn ogen, want liefde voor God en Hem werkelijk willen volgen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden: verlossing, redding en genade maken dat je ook wil doen wat God zegt. Dat kan niet anders. Wat erin zit door wedergeboorte, komt eruit, zeg maar. Dit is geen last en moeite, maar vreugd en passie. Wat dat betreft ben ik heel eenvoudig in mijn geloof: mensen kunnen van alles roepen, maar hun daden spreken luider dan hun woorden.
​
De scheiding nu tussen deze groepen wordt groter en scherper in onze dagen. Het contrast tekent zich meer en meer af. Aan de ene kant de mensen die radicaal voor hun geloof willen staan in overgave aan God, de Bijbel en wat het evangelie vraagt en aan de andere de wereld die God niet kent en hen die hun vruchten als koren dreigen te verliezen en een eigen 'christendom' bedenken waar ze zich goed bij voelen en dichtbij de Heer.

Ik zou heel graag willen dat het anders zou gaan, maar dat gaat op dit moment niet zo. Ik blijf dagelijks bidden voor het behoud van mensen voor de goede weg van God, maar het lijkt niet tegen te houden zijn. Mensen doen wat ze willen doen en de verleidingen zijn zo ontzettend krachtig in onze tijd. Misschien is het iets van het huidige tijdsgewricht en het oordeel dat God zo over de wereld laat komen te beginnen bij zijn huis? Misschien is het een uiting van wat Jezus zegt in dat de liefde zal verkillen? Misschien leven we in de tijd dat mensen zich leraren zullen verzamelen die spreken naar hun eigen harten, zoals Paulus waarschuwt? Ik kom daar niet uit en dat hoeft ook niet. Ik wil alleen aangeven dat ik het signaleer. En aangeven dat ik ervoor kies om me niet uit het veld te laten slaan, want kaf en koren betekent ook dat je kunt kiezen waar jij je op focust. Richt jij je blik op het negatieve en de afval, of ga je vooruit met je huisgenoten van God achter Hem aan om de wereld licht te geven?
Als ik heel eerlijk ben moet ik voor mezelf toegeven dat ik in mijn leven als gelovige vaak teveel heb gekeken naar het negatieve, naar wat niet goed ging. Ik heb uit alle macht geprobeerd dat tegen te houden en dat te veranderen, ook als voorganger, om zo mensen geestelijk 'gezond' te maken en te houden. Maar meestal werkt dit niet. Mensen zijn 'hardkoppig' en doen wat ze zelf willen (ook een kenmerk van onze tijd). Zelfs de dominee houdt dat niet tegen.

Nee, moedig en positief voorwaarts gaan, is een veel vruchtbaardere weg. Licht verspreiden klaart de lucht van duisternis, klaar het hart van een zwaar gemoed. En dat trekt mensen, dat spreekt, dat staat. Misschien ook wel naar de mensen die dreigen in te zakken, die als kaf verwaaien of dreigen te verwaaien onder het koren. God kan het, ik geloof dat! Moedig voorwaarts, broeders en zusters!