Mooie gesprekken op een herfstige zaterdag

Zaterdagochtend was ik erg moe. Het was zware week met mijn zieke hart. Ik had de hele week al slechte nachten met weinig slaap en dat put uit. Toen ik vrijdagavond mijn hoofd ten ruste legde, dacht ik dan ook: hoe moet ik het morgen gaan doen? Hoe moet ik het gaan volhouden? Maar toen ik zaterdag opstond voelde ik me niet zo moe als ik wel had verwacht. Misschien zou het toch doenbaar zijn vandaag. Op naar de Bus of Joy!

Het weer was slecht deze dag. Ik had er daarom geen grote verwachtingen van. De laatste keer dat het zo regenachtig en fris was, hadden we minder dan vijf mensen in onze bus. Maar tegelijkertijd wist ik: dat hoeft geen probleem te zijn. Als God mensen brengt dan is één al genoeg!

En dat bleek, want zaterdag was uiteindelijk ook weer een volle en rijke dag. De Heer bracht mensen. Er waren dan wel geen tientallen asielzoekers die we mochten begroeten, maar wel andere mensen die God ons gaf om te ontmoeten. Zo mochten we 's ochtends al gelijk een uur in gesprek met een ongelovige jongeman die ons kwam opzoeken. We mochten delen van een persoonlijke en liefdevolle God die ook van hem houdt. Aan het einde van het gesprek mochten we zelfs voor hem bidden. Hij is met onze zegen, een Nieuwe Testament en een tractaat naar huis gegaan. Ik bid dat hij de Heer mag vinden. Bidden jullie mee?
Later die dag sprak ik nog met een zeeman uit Kroatië, er kwamen broeders en zusters langs die we mochten bemoedigen en vertroosten, we spraken met mensen uit de buurt die een ommetje gingen maken en ga zo maar door. Het was kortom wederom een goede dag. Dat terwijl ik er van te voren dus een hard hoofd in had. God is zo goed! Voor mij dat ik het kon doen ondanks mijn gezondheid, voor ons als team dat we door Hem gebruikt mochten worden voor de goede zaak van het evangelie (wat een wonder!) en voor al die mensen die we mochten ontmoeten. Wat zijn we gezegend!
​
Wat ik meeneem van deze zaterdag? Vertrouw maar op God. Hij zal het maken!