Ontroering

Onze gebedsmomenten of bidstonden zoals we ook wel noemen in de gemeente, hebben na Corona een verandering ondergaan. Waar we in het verleden altijd samenkwamen in het kerkgebouw hiervoor, bidden we nu online via een zoom/teams-achtig programma. Het heeft zijn voor- en nadelen. Zo kunnen mensen die er anders niet bij kunnen zijn omdat ze voor hun werk ver weg zijn, toch meebidden en kunnen ouderen die 's avonds de deur niet uit kunnen ook meedoen. Dat is een zegen.

Hoe dan ook, een van de deelnemers heeft te kampen met de verschrikkelijke ziekte van dementie. Samen met zijn vrouw doet hij wekelijks mee. Het mooie is dat deze broeder zelf ook gebeden uitspreekt. En die gebeden zijn nog altijd net zo oprecht als dat ze vroeger ook al waren. Ik vind dat heel bijzonder en het raakt me diep. 
Ik heb altijd geleerd en geloofd dat God sterker is dan ziekte en dat Hij ook mensen met dementie en alzheimer vasthoudt, zelfs als ze zichzelf en de wereld om hen heen aan te kwijtraken zijn. Maar het in de praktijk zien is toch van een andere orde. Het is, misschien op een gekke manier, ook bemoedigend.

Dat is ook de reden waarom ik het deel. We zeggen en geloven allemaal dat God groot en machtig is.  Wij delen dat ook met elkaar als we dat zien en ervan getuige zijn. Vaak gaat het daarbij om grootse en machtige zaken. Dingen en gebeurtenissen waarbij we met open mond sprakeloos staan. Grote wonderen en machtige tekenen. Maar ik denk dat ik Gods grootheid en macht misschien nog wel meer zie in zaken zoals hierboven beschreven. God laat echt niet los wat zijn hand is begonnen te doen!

Ik weet niet in wat voor situatie jij je op dit moment bevindt, maar ik wil dit vanuit mijn hart met je delen. Misschien helpt het je, troost het je en/of bemoedigd het je. God is bij ons en laat ons niet los. Komt er ziekte, komt er dood, komt er oorlog of tegenslag, zorgen of pijn. Niets kan jou en mij scheiden van de liefde van Christus en van God de Vader in zijn macht en grootheid.