Stille week 2019 - Lukas 22: 28-38

In mijn eigen stille tijd met de Heer, lees ik dit jaar in de lijdenstijd het verhaal van Jezus' laatste dagen en uren, zoals opgetekend in het evangelie van Lukas. Deze maandag van de stille week ben ik daarbij aangeland bij het laatste deel van het Pesachmaal - of het laatste avondmaal, zoals het ook wel genoemd wordt - dat Jezus met zijn discipelen houdt.
​Ik word al dagen bepaald bij dat 22e hoofdstuk uit Lukas en de vele diepe en rijke lessen die Heer daarin meegeeft. Wat mij daarbij opvalt in dat gedeelte is dat de Heer een tweeledige boodschap meegeeft, want aan de ene kant spreekt onze Verlosser over troost en bemoediging, maar aan de andere kant ook over het oordeel en het kwaad dat komt en de noodzaak je daarop voor te bereiden.

In de verzen 28 tot en met 38 begint Jezus eerst met een bemoediging, waarin hij de discipelen een hart onder de riem steekt met de boodschap dat ze voor 'het koningschap bestemd zijn' (wel dan het koningschap zoals dat in de voorgaande verzen is uitgelegd en hier wordt toegespitst). En waarom? Omdat ze in alle beproevingen trouw zijn geweest, zo lezen we in vers 28.
Dat was voor mij vanochtend in mijn tijd met God een les die ik ook hier met je wil delen. Want niet alleen van de discipelen, maar ook van ons wordt trouw en volharding in geloof gevraagd. En dan heb ik het niet over die periodes in je leven dat het goed en voor de wind gaat, want dan gaat ook geloven welhaast vanzelf. Nee, volharding en trouw wordt juist een punt als het moeilijk is en tegenzit, als ons ook de 'beproevingen' vinden, waarover vers 28 spreekt. Dan moet je trouw zijn. Dat is wat de discipelen deden en waarom ze nu ook mogen weten: de Heer zal hen net zo trouw zijn. Hij heeft een heerlijke toekomst voor hen weggelegd. En voor ons is dat niet anders. Wij mogen trouw zijn aan onze Heer als het moeilijk is en dan weten dat hij uitkomst zal geven. Dat er ooit een einde komt aan het leed, de pijn en de moeite waaronder we gebukt. Dat weten mag ons 'bemoedigen,' in de letterlijke zin van het woord: het mag ons moed geven om door te gaan.
Immers zo waren deze woorden destijds ook bedoeld. Jezus sprak ze om de discipelen moed te geven voor wat ging komen. Er ging veel komen en daar moet men zich op voorbereiden. Simon krijg daarom hier aangezegd dat hij de Heer zal verloochenen, maar dat er ook een weg terug is voor hem is en dat hij daarna zelfs geroepen zal worden om de broeders te sterken. De anderen krijgen te horen dat ook zij zich moeten voorbereiden op zware tijden. Vers 36 zegt: 'maar wie nu een geldbuidel heeft, moet die meenemen, net als zijn reistas, en wie er geen heeft moet zijn mantel verkopen en zich een zwaard aanschaffen.' Dat is heel stevig wat Jezus daar zegt. In niet mis te verstane woorden wordt zo duidelijk: het gaat zwaar worden en je moet je voorbereiden op verdrukking, op beproeving en op tegenslagen. 

En dat brengt dit gedeelte heel dichtbij jezelf, althans voor mij, want niemand ontkomt aan de tegenslagen van het leven en de worsteling van het geloof die daarbij hoort. Het kwaad, de gebrokenheid en de duisternis vindt ook ons. Maar juist deze week, juist op weg naar Goede Vrijdag en Pasen worden wij geconfronteerd met deze waarheid: de Heer weet ervan. Hij herkent het en weet wat er nodig is om er door te kunnen komen, omdat hij er zelf ook mee heeft gestreden. En hij heeft overwonnen! Ook voor ons. Wij, zijn kinderen, zullen daarom in hem en met hem overwinnen. We blijven immers van hem ook in de duisternis. 
Dus, broeder of zuster die dit leest, weet dat je een Heer hebt die jou niet loslaat. Niet als het moeilijk is, niet als je faalt en zelfs niet als jij het niet meer ziet. Houd vol en vertrouw op die Heer. Hij heeft overwonnen en zal jou niet verlaten. Er is altijd een uitkomst, een belofte van meer en beter: de Heer heeft voor jou en mij een heerlijke toekomst weggelegd in zijn eeuwige Koninkrijk en het kruis van Golgatha is daar het absolute bewijs van. Jezus heeft overwonnen en ons het eeuwig leven gegeven met God.

---