Een belangrijk en steeds weer terugkerend onderdeel van het werk van een voorganger is het raadswerk, met name de raadsvergaderingen. In onze gemeente hebben wij twee keer per maand zo'n vergadering.
Gisterenavond was het dan ook weer zover. Bijzonder was dit keer dat we een nieuwe broeder mochten welkom heten in ons midden die begon aan wat wij noemen een snuffelstage. Wij hebben deze stage jaren geleden ingevoerd. Reden hiervoor was dat ook bij ons maar moeizaam nieuwe mensen voor de raad kunnen worden gevonden. We dachten toen: als we nou eens mensen vragen om eens te komen kijken, te 'snuffelen', misschien dat dit helpt om de drempel te verlagen. En we hebben ontdekt in de praktijk dat dit ook zo werkt. Hoe dan ook, gisterenavond hadden we dus een nieuwe broeder die zo'n stageperiode inging. En hij viel gelijk met de neus in de boter, want we hadden een best volle en ook op punten zware agenda. Aan het einde van avond vroeg ik hem hoe hij het allemaal ervaren had? Hij gaf aan dat er altijd wel iets is om over te praten en dat je altijd bezig blijft als raad. Zoveel was hem duidelijk. Maar dat het hem daarbij wel opviel hoe verschillend de meningen kunnen zijn ook binnen de raad. Dat zie je vanuit de gemeente vaak niet. Bijzonder vond hij dat. Maar wat hij nog bijzonderder vond was dat wij als raad dan toch tot gezamenlijke besluiten en standpunten kwamen. Dat raakte hem. Wij gaven daarop aan dat dit ook onze taak is en onze verantwoordelijkheid als raad. Dat God ons hiervoor geroepen heeft. Dat leest misschien vroom, maar zo voelen we dat. Toen ik naar huis liep moest ik hier nog aan denken. Al jaren en jaren doe ik raadswerk en het lijkt soms welhaast vanzelfsprekend. Maar een nieuwe, frisse blik bepaalde mij er opnieuw weer bij dat dit het helemaal niet is. Het is toch bijzonder dat de Heer zoveel verschillende mensen, met zoveel verschillende achtergronden en zoveel verschillende ideeën, leeftijden en ga zo maar door, samenbrengt en roept om zijn Gemeente te dienen. Eigenlijk gaat dit natuurlijk op voor de hele gemeenschap van geloof, de Gemeente van Jezus: hoe verschillend ook, we zijn samen op weg. Of zoals 1 Kor. 12: 12 & 13 het zegt: 'Een lichaam is een eenheid die uit vele delen bestaat; ondanks hun veelheid vormen al die delen samen één lichaam. Zo is het lichaam van Christus. Wij zijn allen gedoopt in één Geest en zijn daardoor één lichaam geworden, wij zijn allen van één Geest doordrenkt, of we nu Joden of Grieken zijn, of we nu slaven of vrije mensen zijn.' Het is niet ons eigen kracht, het is niet onze eigen kunde, maar het werk van de Geest die dit alles mogelijk maakt. Ik hoop en bid dat dit altijd zo zal blijven, ook in Delfzijl.
0 Opmerkingen
Het bijzondere van de 'Omega-cursus voor ouderen' is dat je als voorganger gesprekken mag leiden met mensen die een enorme schat aan levenservaring hebben. Dat wordt nog mooier en rijker als je samen nadenkt over een thema waarbij dat zo een grote speelt als 'altijd goede moed houden?'
Want laten we eerlijk zijn, het leven is echt niet altijd makkelijk en als je een lang leven achter je hebt, weet je dat uit eigen ervaring. Ook een gelovige wordt niets bespaard. Laat je op dat vlak niks wijsmaken door welke welvaartsprediker dan ook. Maar juist onze oudere broeders en zusters kunnen ons leren dat er ondanks de moeite en het lijden meer is. Zij hebben in de praktijk geleerd wat geloven en vertrouwen is in hun leven vol ups en downs. Een van de zusters zei: 'Als ik het moeilijk heb en moedeloos ben geworden, dan zet ik mij daar altijd weer overheen.' 'Hoe?' vroeg ik. Daarop stak ze haar gevouwen handen omhoog. 'Bidden, dat is wat ik doe.' Wat een getuigenis! We sloten af met een lied: 'Wat een vriend is onze Jezus!' Het is een rijkdom dat te mogen weten. Vandaag was ik vrij. Ik hoefde niet te preken. Wel mocht ik gitaar spelen in de kerk met het muziekteam. Dit hoort niet bij mijn taak als voorganger. Ik doe dit als gemeentelid en kind van God die de Heer en zijn gemeente wil dienen. Nou ben ik geen geweldige gitarist - ik vind mezelf heel middelmatig - maar als ik met mijn kleine bijdrage kan helpen en ik kan mijn broeders en zusters ondersteunen om God te verheerlijken en aanbidden, dan doe ik dat graag. De dienst was fijn. We dachten na over onze vrijheid in Christus aan de hand van Johannes 8: 30-36. Na de dienst waren er goede gesprekken met mijn medegelovigen en mocht ik nog zes exemplaren van mijn boek 'Het misleidende wonder van UFO's' meegeven aan mensen. Ook leuk. Ik hoop dat het tot zegen is. Thuisgekomen ben ik 's middags aan de studie gegaan. Heerlijk ontspannen aan de eettafel, boeken op tafel, Bijbel open, met op de achtergrond een muziekje. Zaterdag 1 oktober mag ik in Bedum een studiemiddag leiden met het thema 'vervolging toen, in de eindtijd en nu' en daar moest ik nog wat studie voor doen. Ik heb genoten van het lezen over de achtergronden van de brief aan de gemeente in Pergamum (Openbaring 2: 12-16) en had de tijd om na te denken over de aard van vervolging. Vooral een commentaar dat ik een paar maanden geleden heb gekregen van een oud-voorganger die mij een deel van zijn bibliotheek schonk toen hij vanwege leeftijd kleiner ging wonen, heeft me erg geïnspireerd. Een negentiende eeuws commentaar is het van Joseph A. Seiss, maar wat een geweldig boek ook vandaag nog! Als je geïnteresseerd bent in de laatste dingen en je kunt dit nog ergens nog bemachtigen, aarzel dan niet. Hoe fijn ook, op een gegeven moment sloeg de vermoeidheid van mijn ziekte toe. Ik heb alles aan de kant gedaan en na een moment van rust, hebben we als gezin nog een mooie zondagavond met heerlijk eten (chinees!) en gezelligheid gehad. De zondag is en blijft al met al een bijzondere dag. Voor een voorganger natuurlijk helemaal, maar zelfs als je vrij bent is het een dag als geen ander. Wij zijn baptisten en met 'de dag des Heren' hebben wij nooit zoveel gehad als onze gereformeerde broeders en zusters, maar ik merk voor mezelf wel de waarde van deze waardevolle dag in mijn leven als gelovige. Nu weer op naar een nieuwe werkweek! Zaterdagochtend was ik erg moe. Het was zware week met mijn zieke hart. Ik had de hele week al slechte nachten met weinig slaap en dat put uit. Toen ik vrijdagavond mijn hoofd ten ruste legde, dacht ik dan ook: hoe moet ik het morgen gaan doen? Hoe moet ik het gaan volhouden? Maar toen ik zaterdag opstond voelde ik me niet zo moe als ik wel had verwacht. Misschien zou het toch doenbaar zijn vandaag. Op naar de Bus of Joy! Het weer was slecht deze dag. Ik had er daarom geen grote verwachtingen van. De laatste keer dat het zo regenachtig en fris was, hadden we minder dan vijf mensen in onze bus. Maar tegelijkertijd wist ik: dat hoeft geen probleem te zijn. Als God mensen brengt dan is één al genoeg! En dat bleek, want zaterdag was uiteindelijk ook weer een volle en rijke dag. De Heer bracht mensen. Er waren dan wel geen tientallen asielzoekers die we mochten begroeten, maar wel andere mensen die God ons gaf om te ontmoeten. Zo mochten we 's ochtends al gelijk een uur in gesprek met een ongelovige jongeman die ons kwam opzoeken. We mochten delen van een persoonlijke en liefdevolle God die ook van hem houdt. Aan het einde van het gesprek mochten we zelfs voor hem bidden. Hij is met onze zegen, een Nieuwe Testament en een tractaat naar huis gegaan. Ik bid dat hij de Heer mag vinden. Bidden jullie mee? Later die dag sprak ik nog met een zeeman uit Kroatië, er kwamen broeders en zusters langs die we mochten bemoedigen en vertroosten, we spraken met mensen uit de buurt die een ommetje gingen maken en ga zo maar door. Het was kortom wederom een goede dag. Dat terwijl ik er van te voren dus een hard hoofd in had. God is zo goed! Voor mij dat ik het kon doen ondanks mijn gezondheid, voor ons als team dat we door Hem gebruikt mochten worden voor de goede zaak van het evangelie (wat een wonder!) en voor al die mensen die we mochten ontmoeten. Wat zijn we gezegend! Wat ik meeneem van deze zaterdag? Vertrouw maar op God. Hij zal het maken! Het is weer zover: de Alpha-cursus is weer begonnen!
Met een nieuw team zijn we, voor het eerst na Corona, weer begonnen met Alpha in Delfzijl. Dit keer heeft de Heer ons een gemengde groep gegeven van volwassenen én jongeren om met hen het geweldige nieuws van Gods redding in Jezus te delen. Wat een zegen! Ik wil je via deze weg vragen om voor deze mensen te bidden en daarbij ons als team niet te vergeten. We zien uit naar wat God ook de komende weken weer gaat geven. Deze zomervakantie hebben wij als gemeente Baptisten van Delfzijl iets nieuws geprobeerd. We zijn gestart met wat we hebben genoemd: de Zinnige Zomer Avond. Iedere woensdag in de zomervakantie hebben we de kerk open gedaan voor ontmoeting, gezelligheid en om het licht van Christus te laten schijnen.
Toen we startten wisten we niet wat er zou komen, we hadden geen idee of mensen er wat in zouden zien. Toch was het een schot in de roos. We begonnen met een kleine 30 mensen de eerste avond en in de weken daarna gingen we naar meer dan 60 bezoekers. Onze bezoekers zijn zeer divers. Er komen mensen van alle leeftijden (kinderen in de basisschoolleeftijd tot 80+-ers), mensen van onze eigen kerk, gelovigen van andere kerken en zelfs mensen van buiten de kerken. Mensen zijn op zoek naar verbinding, ontmoeting en simpelweg samen zijn, zo wordt mij opnieuw weer duidelijk. We zijn veel kwijt geraakt op dit punt in onze maatschappij de laatste jaren. Misschien vraag jij je af wat hier dan geestelijk aan is? Kan een buurtvereniging dit ook niet en waarom moet een kerk dit doen? Technisch en praktisch zou een buurtvereniging dit ook kunnen, maar inhoudelijk in wat wij doen en hoe we het doen, maakt het ons toch uniek christelijk. Zo hebben we een tafel met geloofsgesprek en diepgaande vragen, waar iedere keer mensen aan gaan zitten om ook echt in gesprek te gaan. Er worden daarnaast één op één pastorale gesprekken gevoerd, ik heb als voorganger al met mensen gebeden in nood en we proberen bezoekers uit te nodigen voor diensten, een Alpha-cursus en dergelijke. Het is een andere methode, ja, maar net zo goed een manier om het licht van Jezus te verspreiden en er te zijn voor mensen die eenzaam zijn, alleen of behoefte hebben aan meer. We zijn nog niet klaar. Vanavond hebben we nog een avond, evenals volgende week. Wil je ook eens komen kijken? Je bent van hart welkom tussen 19:00 en 21:00 uur in ons kerkgebouw aan het Johan van den Kornputplein 8. De droogte treft ons land. Deels als gevolg van de hitte en klimaatverandering, maar deels ook door mismanagement in het waterbeheer want we houden het water dat in andere tijden van het jaar wel valt niet voldoende vast. Het gevolg? Droogvallende rivieren met extreem lage waterstanden. De plaatjes die we overal op het internet en de kranten tegenkomen spreken boekdelen. Het maakt indruk op me.
Het doet mij ook denken aan een Bijbeltekst. In Openbaring 16: 12 lezen we namelijk de volgende woorden: 'De zesde engel goot zijn offerschaal leeg over de grote rivier de Eufraat. De rivier viel droog en maakte de weg vrij voor de koningen uit het oosten.' Ik kon me hier altijd maar moeilijk iets bij voorstellen, want de rivier de Eufraat is een enorme rivier. Die valt toch niet zomaar droog! Maar dan kijk ik naar ons eigen land en zie ik deze zomer hoe ook bij ons grote rivieren als de Maas, IJsel en Rijn slinken en slinken. Zo snel kan het dus gaan. Ook bij de Eufraat hebben ze onder klimaatverandering te lijden. Tel daarbij op dat in de landen waar de Eufraat door stroomt allerlei onenigheden en zelfs ruzies zijn over het gebruik en de verdeling van het water en je beseft: dat werkt ook niet mee. De Turken bijvoorbeeld tappen zoveel water af in de bovenloop van de rivier dat er voor Irak bijna niks meer overblijft en droogvallen daar dreigt (1). Opnieuw confronteert dit mij ermee dat de wereld hard op weg is naar het einde en de terugkomst van Jezus. Profetische tijden vervullen zich steeds meer en steeds sneller. Wat voor mij in het verleden nog onmogelijk leek in het droogvallen van een rivier als de Eufraat, is nu een reële optie geworden, want het gebeurd voor onze ogen. En in zoveel meer nog wordt dit duidelijk. God zet steeds meer uitroeptekens en waarschuwingen: het klimaat is van slag, er zijn oorlogen en dreigingen van oorlogen ver weg en dichtbij, ziektes komen over ons heen, er is toenemend onrust, inflatie en economische tegenwind en ga zo maar door. Het is crisis op crisis en het houdt niet op. En zo bepaalt ook dit bericht over lage waterstanden mij bij wat er echt toedoet voor mij en allen die geloven. Het laat zien dat het niet lang meer kan duren. En het leert mij: kijk niet teveel om je heen en maak je niet teveel zorgen. Nee, hef je hoofd omhoog, want Jezus komt. Maranatha! Er is hoop voor jou en mij. Noot: (1)https://reportersonline.nl/irak-valt-droog/#:~:text=In%20Iran%20zijn%20tal%20van,dit%20moment%20zelfs%20helemaal%20stilliggen. Over het algemeen ben ik geen droevig mens. Mensen die mij goed kennen weten dat ik in mijn diepste aard vrolijk ben en over het algemeen lichtvoetig in het leven sta. Toch zijn er wel dingen waar ik verdrietig van kan worden, ook als voorganger.
Een van die dingen waar ik verdrietig van word is als ik mensen niet kan bereiken, terwijl ik weet wat goed zou zijn in een bepaalde situatie. Dat doet mij pijn. Ik zou dan zo graag anders willen voor iemand, maar ik weet tegelijkertijd dat ik geen mensenharten kan veranderen en dat als iemand niet wil er niets mogelijk is. Alleen de Heer is daartoe in staat. Hij kan meer dan ik ooit kan hopen te bereiken. Maar Hij gaat alleen daar waar wij Hem toelaten. De Heer is geen arrestatieteam, dief of hooligan die zomaar ergens binnendringt zonder dat Hij gewenst is. De Heer werkt waar wij Hem de deur openen. En soms maak ik dingen mee, ook in de gemeenschap van geloof, waarvan ik denk: dit kan echt anders worden, gaan en zijn. Als mensen zich totaal durven overgeven aan Jezus en luisteren naar Hem. Als ze Hem en zijn Geest echt de ruimte geven. Maar dat doen ze dan niet. En de gevolgen zijn dan vrijwel altijd desastreus. Relaties gaan stuk, mensen lopen vast, onrust ontstaat, gemeentes vallen uiteen in partijen. Kortom zonden hebben en krijgen hun desastreuze uitwerkingen. En daar kan ik intens verdrietig van worden, want het is niet nodig. Tegelijkertijd is het zo destructief. Immers dit soort ellende komt nooit alleen. Het treft degene die het aangaat, maar ook de mensen om hem of haar heen. En daarom zie ik dit ook echt als een aanval van het kwaad met het doel te vernietigen en verbittering en verwijdering te voeden. En toch geloof ik dat ondanks dat Jezus doorgaat en niet loslaat. Hij staat aan de deur en Hij klopt aan. En let daarbij op dat deze uitspraak uit Openbaring 3 niet gedaan wordt naar ongelovigen! Jezus zegt dit daar tegen een gemeente, tegen een gemeenschap van mensen die Hem kennen. Dat vind ik altijd zo tekenend! Ik hoop dat wij in die spiegel durven kijken, want waar Jezus buiten staat wordt niemand beter. Ik blijf ervoor bidden en in geloven! Ondanks dat ik soms verdrietig ben. Donderdag 16 juni hadden we de laatste studieavond van het seizoen over de occulte tijden waarin wij leven. Dit was een verkorte versie van de studieochtend die ik in mei mocht houden voor 'Het Zoeklicht'. We dachten na over UFO's, de tijdgeest en de moderne spiritualiteit en hoe zich dit verhoudt tot Gods profetische plan dat we kennen uit de Bijbel. We leven een tijd van crises; ze buitelen over elkaar heen en overspoelen ons als golven in een woeste branding. Waarom overkomt ons dit? In dit filmpje leg ik dat uit aan de hand van Gods Woord. |
Roelof HamTheoloog, voorganger en auteur. Archieven
Juni 2023
|