Helaas zal Kerst 2020, net als al zoveel dit jaar, niet zijn wat we gehoopt en gewenst hadden. We moeten het doen met beperkingen, want we zitten in een lockdown. De meesten van ons zullen daarom niet met al onze geliefden samen Kerst kunnen vieren (of we moeten ons in allerlei vreemde bochten wringen om het wel mogelijk te maken). Het is niet ideaal en dan is samenkomen in de kerk er ook nog niet bij. 

Persoonlijk vind ik dat erg jammer, zeker omdat dit met Pasen ook al niet kon. Kerst is voor mij niet het belangrijkste feest in het jaar en eigenlijk heb ik er ook niet zoveel mee, maar nu we ook met dit feest niet samenkomen, mis ik het toch. Dat geldt zowel voor de traditionele kerstnachtdienst met de bekende kerstliederen, de sfeer en het late tijdsstip, als ook voor de bij ons veel luchtigere kerstdienst van kerstochtend met kinderen en jongeren samen. Het gaat allemaal niet zoals anders.

Wel kun je kijken naar de livestreams, waartoe ik je ook zeker wil aansporen. Je kunt kerstavond inschakelen om 22:00 uur op kerkdienstgemist.nl en kerstochtend om 10:30 uur. Tegelijkertijd besef ik me terdege dat dit niet hetzelfde is. Maar zelfs als we wel zouden samenkomen met een kleine groep (zoals we de afgelopen maanden deden), dan nog was het niet zoals anders. Het is behelpen en hoe langer dat moet, hoe zwaarder het wordt. Ik merk het ook bij mezelf.
Toch wil ik je vragen door te zetten en niet op te geven. Blijf zien op wat er wel is. Er is nog zoveel om dankbaar voor te zijn. En laat je niet uit elkaar drijven. Niet als families, niet als vrienden en al helemaal niet als gelovigen. We mogen anders kijken naar de situatie waarin we verzeild zijn geraakt, maar we zijn nog steeds dezelfde broeders en zusters, dezelfde vaders, moeder, zonen en dochters en dezelfde vrienden als voor maart 2020. Laten we dat niet vergeten, want er gaat al zoveel kapot in deze tijd. Onze band moet daar niet ook onder vallen. Corona is niet sterker dan dat en dat moeten we het ook niet laten zijn.

Daarom vanaf deze plaats een oprechte, hartelijke en liefdevolle kerstgroet voor jullie allemaal, hoe je ook denkt, hoe je ook naar de huidige tijd kijkt of erin staat. Gods rijke zegen voor deze dagen en de tijd daarna. 

Ziek zijn is een hele confronterende bezigheid. Je leert er veel van. Een van de dingen die ik heb geleerd sinds ik ziek ben en niet meer fulltime kan werken in mijn bediening als voorganger, is dat ik zwak ben en dat dit niet erg is. Sterker nog, zwak zijn kan zelfs een les en een bemoediging zijn voor jezelf en de mensen die je dient.

Onze samenleving houdt ons voor dat gezondheid en succes alles is. Het is een beeld dat we ook graag in stand houden naar elkaar op sociale media. De schone schijn, om het zo maar eens te zeggen. Ook in de gemeente hebben we soms het beeld dat je toch wel perfect moet zijn, talentvol en begaafd om iets in Gods Koninkrijk ten dienste van de gemeente en haar leden te mogen doen. Zo heb ik al heel wat gesprekken gevoerd met mensen die van zichzelf vonden dat zij niet geschikt waren om een bepaalde taak op zich te nemen, want... Of dat nu in de muziek was, in de leiding van de gemeente, in het kinder- en jeugdwerk of waar dan ook. Wil je zo een taak kunnen en mogen vervullen dan leeft het idee dat je eigenlijk een halve (of hele) heilige zou moeten zijn.
​Het is echter maar zeer de vraag of dat terecht is. 

Kijk maar eens naar de Bijbel: Petrus bijvoorbeeld was verre van perfect. Toch werd hij een van de belangrijkste christenen van de eerste generatie gelovigen. Of denk aan David of Abraham in het Oude Testament. Het zijn verre van perfecte mensen en toch zijn het mensen die God wil gebruiken en worden ze zelfs als mensen naar Gods hart gezien. 

God heeft niet de perfectie nodig. Zijn grootheid wordt juist zichtbaar in het gebrokene, in het minder perfecte, in het zwakke. 
Ikzelf heb dat mogen ontdekken in mijn ziekte. Ik ben gebroken, ik kan niet meer wat ik voor mijn ziekte kon, maar ik word nog steeds ingezet en gebruikt. Niet meer zoals toen ik nog gezond was, maar wel nog steeds door en tot eer van God. Hij kiest voor mij, ook in mijn gebrokenheid. En dat wil ik ook jou meegeven. Kijk niet naar wat je niet (meer) kan, maar geloof in de kracht van jouw Heer. Jij bent waardevol en je mag tot zegen zijn, want in jouw zwakheid wordt Gods kracht duidelijk!

​

Als dominee en evangelisch christen houd ik de mensen voor dat geloven ten diepste een relatie met God is. Het is een relatie die gebaseerd is op wat Jezus voor ons heeft gedaan en op de verlossing die ons ten deel is gevallen. En zoals dat gaat met een relatie betekent dit dat je met elkaar praat en naar elkaar luistert. Dat kan in gebed, in de samenkomsten en ontmoetingen met gelovigen, in het lezen van de Bijbel, enz. 
Nou is praten met God denk ik wel bekend en ook goed te begrijpen, maar luisteren... hoe doe je dat? Hoe versta je de stem van God? Hoe werkt dat? In dit blog geef ik een voorbeeld uit mijn leven als dominee.

God heeft in onze gemeente iemand op onze weg gebracht die zwaar occult belast is. Feitelijk is hij bezeten als gevolg van verschrikkelijk satanisme waar hij zich vergaand mee heeft ingelaten. In contacten met hem wordt dit ook duidelijk; er is een hele geestelijke strijd gaande met openlijke demonie. Wij, de broeders en zusters die daarbij betrokken zijn, vinden dit lastig, want de strijd gaat maar voort. 
Wij geloven op basis van het Woord van God dat Jezus Overwinnaar is en dat wij in zijn naam mensen mogen vrijzetten en bevrijden van deze machten. Dat lijkt echter niet 1-2-3 te lukken. Steeds weer slaat de duivelse macht zijn klauwen in wat van hem was. 

Je mag eerlijk weten dat dit mij als gelovige voor vragen stelde. Ik begreep het namelijk niet. Deze strijd lijkt niet te kloppen met wat mij geleerd is en hoe ik het lees in Gods Woord: de bevrijding vindt plaats op Jezus' naam. Punt. Daar wilde ik ook op vertrouwen, maar hoe moest ik dit dan begrijpen?
Ik bracht dat bij de Heer en praatte met hem daarover in gebed in mijn eigen stille momenten met hem. Ik vroeg om zijn leiding en inzicht. Toen ik daarna de Bijbel opende las ik 2 Kronieken 18 over Josefat en een bedreiging van vijandelijke legers voor het volk van God. Josefat stelt het volk van God op in de tempel en vraagt God om hulp, omdat die vijandelijke legers richting het land trekken om strijd te leveren. Het antwoord dat God geeft is veelzeggend. God zegt: 'Dit zegt de Heer: Jullie hoeven niet bang te zijn... want dit is niet jullie strijd, maar die van God... Wacht rustig af, dan zullen jullie zien hoe de Heer... voor jullie de overwinning behaalt.' 

En natuurlijk weet ik dat dit een profetie is voor het volk van God ten tijde van Josefat en zoals ik wel vaker zeg: profetieën moet je niet zomaar overplanten of je toe-eigenen. Dat doe ik ook niet. Deze profetie is niet direct voor mij en de situatie zoals ik die hier heb beschreven, dat herken ik ten volle. Maar in dit geval was het de Geest van God die door deze woorden heen tot mij sprak in mijn eigen persoonlijke zoektocht en vragen. God antwoordde. Hij maakte mij door dit woord heen duidelijk dat ook voor ons en mij geldt: wacht maar op de Heer. Het is zijn strijd en je zult zien hoe Hij de overwinning behaalt.

Dat gaf mij rust en in tranen dankte ik vervolgens de Heer, omdat ik dit antwoord mocht ontvangen. Het was zo overduidelijk voor mij. Het was precies wat ik nodig had. Was het dan een concrete stem die ik hoorde? Nee, maar het inzicht dat ik kreeg stond voor mijn ogen alsof het letterlijk tegen mij werd gezegd. Wat het daarbij extra bijzonder maakte, was dat ik dit deelde met een zuster die ook in dit proces betrokken is en dat zij het gelijk herkende! Zij had dezelfde worsteling ervaren en hetzelfde antwoord gekregen: het is aan God. Wij mogen doen wat we moeten doen, dan is het verder aan hem. Het was voor ons beide een bevestiging van Gods spreken tot ons. 

Ik ben daarom zo dankbaar dat wij zo'n Heer hebben. Hij vraagt van ons volharding, ook al begrijpen wij verstandelijk niet alles. Hij zal het doen. Het is zijn werk. Wij mogen ons laten gebruiken, wij mogen onze taak doen en ons inzetten. De rest ligt bij hem. Prijs zijn grote naam daarvoor, want God spreekt!

Als voorganger moet je sterk in je schoenen staan. Niet alleen voor aanvallen van het kwaad of voor commentaar van ongelovigen op jouw geloof, jouw gemeente en jouw persoon, maar ook in kritiek van je eigen gemeenschap. Mensen zijn immers kritisch en verwachten dingen en als jij daar niet aan voldoet, zijn we Nederlanders genoeg om dat ook te laten weten.
Dat is simpelweg iets dat erbij hoort; it comes with the territory, zeggen de Engelsen.

Maar het is niet alleen kritiek. Soms mag je ook hele mooie dingen meemaken en ontvangen. Mooie attenties bijvoorbeeld, het gevoel dat je gedragen wordt door de gebeden van je gemeenteleden, meeleven als er iets speelt zoals jij meeleeft met anderen en soms zelfs een mooie bemoediging. 

​In het kader van dat laatste kreeg ik deze kaart van een lieve zuster uit de gemeente.

Aan de binnenkant was een bemoediging geschreven:

​Even een kaartje ter bemoediging. Iedere morgen luister ik naar Eerste Hulp bij Stille Tijd. Maandagmorgen ging het over de sterrenhemel. In de oorlog, die ik heel bewust heb meegemaakt moest alles 's avonds donker zijn. En als ik dan 's avonds naar boven keek, dan zag je echt een sterrenhemel. Zoveel die niemand tellen kon.
We leven in een nare wereld. Ik heb mijn vertrouwen op God mijn Vader. Hij weet wat Hij doet. 

Deze kaart deed mij echt goed. Wat een mooi gebaar en wat een fijne bemoediging en laten we eerlijk zijn: dat hebben we allemaal van tijd tot tijd nodig, zeker tegenwoordig! 

Misschien een aansporing voor jou om ook eens een bemoediging te sturen naar iemand in jouw omgeving?

Al negen weken kunnen wij elkaar als gelovigen van de Baptistengemeente Delfzijl niet zien of ontmoeten. Evenzo lang hebben wij geen diensten meer in ons eigen kerkgebouw. Je zou zeggen dat het went zoals zoveel in deze quarantaine-tijd, maar dat doet het niet. Ik merk bij mezelf dat ik mijn broeders en zusters met de tijd alleen maar meer ga missen in plaats van minder.

Bijkomend probleem is dat ik tot de risicogroep behoor vanwege mijn slechte gezondheid en dat ik daarom ook niet bij die gelegenheden kan zijn waar nog wel gemeenteleden samenkomen. Zo hadden wij afgelopen week een vergadering van de raad van onze gemeente - de eerste in acht weken - maar ik kon daar niet bij zijn. En dat voelt niet oké en al helemaal niet fijn. Ik wou dat het anders was en ik bid dan ook dagelijks voor een oplossing en uitweg uit deze situatie. Het is niet zo dat we helemaal niemand meer spreken (uiteraard is er telefonisch wel contacten en af en toe krijgen we en sturen we kaartjes, mails, apps, etc.), maar het is wel doorbijten. 
En ik denk  dat dit herkenbaar is voor velen die dit lezen, want ik weet dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart. Daarom is het zo fijn en goed om wel van en met elkaar te delen binnen de mogelijkheden die we hebben.
Als gemeente hebben we een dikke week geleden een 'zwaaifilmpje' opgenomen, zoals we dat hebben genoemd. Daarin kon iedereen die onze gemeente als thuis heeft, in een kort filmpje zijn of haar broeders en zusters groeten. Dat is door een van ons verwerkt tot een geheel en online gezet. Het filmpje is een paar dagen tijd vervolgens honderden keren bekeken. Dat geeft aan dat we elkaar inderdaad verschrikkelijk missen. Er is behoefte aan contact. 

Toch wil ik je oproepen om vol te houden en door te gaan. Dit gaat ook voorbij! De Heer zal ons door dit dal leiden en maken dat we uiteindelijk weer verenigd zullen worden als zijn gezin. 
Tot die tijd doen we het met de mogelijkheden die we hebben. God geeft die ook. Daarom plaats ik hieronder het eerste 'zwaaifilmpje' van onze gemeenschap. De muziek bij de beelden komt uit Opwekking 767 en zegt:

'Hoe mooi en hoe heerlijk,
als wij als familie,
als broers en als zussen
om elkaar geven.
En open en eerlijk
met elkaar omgaan,
de vrede bewaren
en eensgezind leven.
En het mooiste geschenk,
wordt ons gegeven:
de zegen van God,
een eindeloos leven.'

​Juist nu ervaren we de waarheid daarvan.

 

Als gemeente zijn wij niet in staat om bij elkaar te komen nu de maatregelen voor de bestrijding van Corona dat niet mogelijk maken tot 1 juni. Dat is ontzettend jammer. Velen van ons missen de gemeenschap van geloof, het elkaar ontmoeten, het van mens tot mens kunnen spreken als ook de diensten en andere geestelijke activiteiten die daarbij horen. Ikzelf ervaar dat net zo. 

Toch is er nog wel gemeenschap; we zijn opgesloten, maar niet alleen en dat doet mij als voorganger van de gemeente heel goed. Ik merk namelijk dat mensen naar elkaar omzien en dat er onderling veel gebeld en geholpen wordt. Veel daarvan gebeurt spontaan, maar we hebben er ook structuur aan gegeven. Zo hebben we 'belcirkels' opgesteld waarbij een aantal broeders en zusters een aantal anderen met enige regelmaat bij langs bellen om bij te praten, te luisteren en te kijken of er eventueel bij iets geholpen kan worden.
Dit in combinatie met de diensten die we online uitzenden maakt dat we gemeenschap zijn, ook al is dat anders dan gebruikelijk. Er wordt volop voor elkaar gebeden, er wordt onderling geappt, gefacetimed en gebeld, er zijn gezinnen waarbij de kinderen tekeningen maken voor anderen, er worden kaarten verstuurd ter bemoediging en wanneer iemand ziek is worden er boodschappen gedaan. Gemeente van Christus zijn gaat ook nu door.

En ja, dan zou je het liefst elkaar zien en op zondag en doordeweeks in allerlei activiteiten bij elkaar willen komen, maar als dat niet kan dan is dit een hele zegen.
Als voorganger doet het mij oprecht goed om 'mijn' gemeenschap dit te zien doen. Ik ben er dankbaar voor, ik bid dat het doorgang mag vinden en dat iedereen bereikt mag worden en niemand vergeten (want ook wij zijn niet perfect). 

Wat ik dus eigenlijk maar wil zeggen: de Gemeente is niet weg als zij niet kan samenkomen. De Gemeente van Jezus leeft! Ook in Corona-tijd. Prijs de Heer daarvoor! 

Als ik dit schrijf zit ik alleen in een stille kamer. Ik heb net mijn ontbijt genuttigd terwijl de zon opkomt. Buiten is de hemel strakblauw, er is geen wolkje te bekennen. Normaliter vind ik deze tijd van het jaar heerlijk; zo tegen het einde van maart snak ik naar de eerste echte voorjaarszon na de duisternis van de winter. Dit jaar is dat echter anders.
Mooi weer betekent namelijk, zo zie ik overal, dat mensen er op uit gaan ook nu het Corona-virus door de wereld en ons land waart. Ik zie de foto's en beelden voorbijkomen van drukke stranden, parken en bouwmarkten. Van social distancing en jezelf zoveel mogelijk isoleren is bij degenen die dit doen geen sprake. Nu het vandaag weer mooi weer lijkt te worden, vrees ik voor een herhaling van gisteren.

En let wel, ik schrijf heel bewust dat ik hiervoor vrees, want dit gedrag brengt niets goeds. Ik snap ook werkelijk niet waarom mensen dit doen. Is het omdat je niet binnen kunt zitten en het vervelend vindt dat jij even niet naar buiten kunt? Dan kan je toch ook in je tuin of op je balkon gaan zitten met een kop thee of koffie. Of is het omdat jij je kop in het zand steekt en jezelf vertelt: 'het valt wel mee'?

Jezus zei: 'Heb je naaste lief als jezelf en God boven alles.' Ook zei hij: 'Niemand heeft groter liefde dan dat hij zijn leven opoffert voor een ander.' Hij voegde in zijn bestaan de daad bij het woord: hij was er voor anderen, cijferde zichzelf weg en gaf letterlijk zijn leven aan het kruis voor het kwaad van jou en mij. 
Nu wordt er van ons gevraagd om ons te houden aan een paar toch niet al te ingewikkelde voorschriften om zo onze zwakken en ouderen te beschermen. Er wordt gevraagd dat jij dat offer wilt brengen voor je naaste. En wat doen wij, wat doe jij als christen?

Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die wel anders zijn en doen. Ons gezin behoort tot de risicogroep en wij krijgen regelmatig telefoontjes en kaarten van mensen die vragen hoe het gaat en of we hulp nodig hebben. Ontzettend lief en een duidelijk teken van naastenliefde. Ook hebben wij een lieve vriendin die voor ons boodschappen doet en naar de apotheek gaat. Dat doet mij geloven dat we dit kunnen volbrengen en dat we dit samen kunnen oplossen als we dit willen. Er is nog liefde voor de naaste en velen willen het offer wel brengen. 

Ik hoop jij ook.

Onthoud dat als jij je isoleert en houdt aan wat wordt voorgeschreven je daarmee kan voorkomen dat verderop in de keten van besmetting iemand op de IC komt te liggen. Onthoud dat jij, door je te houden aan de voorschriften ervoor kan zorgen dat onze ziekenhuizen het aan kunnen. Onthoud dat je misschien wel het leven redt van iemand die niet ziek wordt, omdat jij het offer brengt. Misschien wel dat van je oma of opa, je vader of moeder, je broer of zus. Misschien wel dat van mij, want ook ik hoor bij de risicogroep.

Echte naastenliefde is op dit moment social distancing, zoals van ons gevraagd wordt, want naastenliefde wordt in onze tijd gemeten in meters en de ultieme vorm daarvan is minimaal anderhalve meter.

​

Het Corona-virus trekt over de wereld en over ons land. Het maakt mensen, misschien ook wel jou, bang en onzeker en het heeft grote gevolgen voor ons allemaal. Gisteren, 12 maart, werden er ook in ons land verstrekkende maatregelen getroffen om dit virus te bestrijden. Er werd een oproep gedaan om daar als burgers van dit land aan mee te werken, zodat we samen dit probleem op kunnen pakken. 

Maar hoe ga je daar als christen mee om?

Dat is een belangrijke vraag. Ikzelf ben bijvoorbeeld al heel wat onzinnige teksten tegengekomen op vooral Amerikaanse sites en kanalen die spreken over Gods bescherming tegen ziekte: als God jouw God is, dan zal je deze plaag niet treffen. Soms wordt zelfs onderbouwd met Bijbelteksten. Dit is uiteraard, althans dat is mijn mening, grote onzin. Het is ook niet Bijbels. Zonder al te diep daarop in te gaan noem ik enkel Timoteüs met zijn maagproblemen, Paulus met zijn doorn in het vlees, Job die ziek werd, David die aan het einde van zijn leven gezondheidsproblemen kreeg in zijn ouderdom als gevolg van de aftakeling die daarbij hoorde, etc. Ook kinderen van God worden ziek.
Aan de andere kant hoeven we ook niet bang te zijn om het bang zijn. We mogen als christenen vertrouwen op God. Wanhoop en overdreven angst is niet nodig. God is en blijft soeverein, ook als Corona over de wereld gaat en ons landje treft.

Maar wat is dan wijsheid?

Nou ben ik maar één mens, maar ik zou een voorstel willen doen en wel dit: vertrouw op God, maar blijf verstandig nadenken en handelen. Leef vanuit de vrede van het geloof en het vertrouwen dat God jou in zijn hand houdt ook nu in deze crisis, maar ga tegelijkertijd met verstand te werk. Zoek het niet op en neem geen onnodige risico's. Ik hoorde iemand Maarten Luther citeren die over de besmettelijke en ernstige ziektes van zijn tijd zei dat hij God bad om bescherming voor de gelovigen, maar tegelijkertijd verstandig bleef handelen. Hij bracht zichzelf niet onnodig in gevaar, hielp waar kon en was verstandig, zodat ook anderen niet onbedoeld door hem besmet zouden kunnen worden. 

Daarom kies ik ervoor om rustig en verstandig te blijven en na te denken vanuit de kennis die wij hebben. Dat is ook de houding van onze gemeente. Wij kiezen ervoor om samen te staan voor het welzijn van elkaar en de samenleving en om daarin ons aandeel te nemen. Dat heeft verstrekkende gevolgen, maar God zal ons niet loslaten. Wij vertrouwen op hem.

Vandaag mocht ik een uur lang in gesprek met Eunice Nahuis voor het programma 'Brandstof' over het onderwerp van vasten in de veertigdagentijd waarin wij leven.

Afgelopen donderdag werd ik zomaar uit het niets gebeld door Eunice Nahuis. Voor degenen die haar niet kennen: zij is de presentatrice van het programma 'Brandstof' op Groot Nieuws Radio. Ze had een blog van mij gelezen op deze website met de titel 'Vasten en de veertigdagentijd' en wilde mij uitnodigen om daarover te komen praten in haar programma. Ze wilde namelijk een programma maken over vasten in de veertigdagentijd en vond wat ik had geschreven een waardevolle bijdrage.
Gelukkig had ik de mogelijkheid om te kunnen komen en op dit moment werkt mijn gezondheid zo mee dat ook die geen belemmering vormt, dus... ik ga morgen naar Veenendaal om daar te spreken over vasten. 

Nou, ben ik geen expert in vasten en ik vast sinds ik ziek ben ook niet meer door middel van niet eten. Dat kan en mag ik niet meer. Gelukkig kan het ook anders. Vasten is naar mijn idee in essentie namelijk dat een gelovige zich (tijdelijk) afkeert van de wereld om zich te richten op God. Je geeft iets van je aardse leven op en richt je in plaats daarvan op je hemelse Vader. 
Voor mij krijgt dat niet langer meer vorm in het niet eten, maar sinds dat niet meer gaat geef ik dit  vorm in het opgeven van allerlei andere aardse plezierigheden. Een van de belangrijkste van deze plezierigheden is mijn digitale leven. Mensen die mij persoonlijk kennen weten dit ook van mij: ik ben een nogal groot liefhebber van de digitale wereld en breng daar veel tijd door. Het is een van mijn favoriete vrijetijdsbestedingen. Maar twee keer per jaar (gemiddeld) neem ik een stap terug om mij te bezinnen. Ik beperk me dan tot het uiterst noodzakelijke in het digitale en laat de rest liggen. In de tijd die vrijkomt richt ik mij nadrukkelijk op God. 
Ergens in de veertigdagentijd doe ik dat door meestal een dag of tien voor Goede Vrijdag gas terug te nemen en me meer en nadrukkelijker te focussen op het lijden van de Heer. Ik lees een theologisch boek, maak veel muziek rond dit thema voor God en bid en lees in de Bijbel de lijdensverhalen. Ik breng tijd door met mijn Heer. Dat is een verrijking voor mijn persoonlijk geloof; de betekenis van de verlossing van het kruis wordt ieder jaar daarin voor mij weer heel bijzonder actueel en relevant. 

En misschien is dit wel een inspiratie voor jou, zo dat ook jij op een of andere manier in deze tijd gaat vasten en je gaat richten op God door het aardse op te geven. Ik weet dat het niet direct iets is dat bij ons evangelische christenen hoog in het vaandel staat, maar toch hoop ik het wel. Ik geloof namelijk dat vasten een normaal onderdeel is van het christelijke leven. Het hoort bij je reguliere omgang met God en is te vergelijken met dagelijks bidden, aalmoezen geven, naar de gemeente gaan, Bijbellezen, etc. Kijk bijvoorbeeld maar eens in Matteüs 6 en laat je inspireren door wat Jezus daar in de Bergrede leert. 

​O, en luister morgen natuurlijk. Naast mij zijn er anderen die over het onderwerp komen praten en dat kan alleen maar verrijkend zijn. Ik zie er in ieder geval naar uit!