Donderdag 16 juni hadden we de laatste studieavond van het seizoen over de occulte tijden waarin wij leven. Dit was een verkorte versie van de studieochtend die ik in mei mocht houden voor 'Het Zoeklicht'. We dachten na over UFO's, de tijdgeest en de moderne spiritualiteit en hoe zich dit verhoudt tot Gods profetische plan dat we kennen uit de Bijbel.
​

We leven een tijd van crises; ze buitelen over elkaar heen en overspoelen ons als golven in een woeste branding. Waarom overkomt ons dit? In dit filmpje leg ik dat uit aan de hand van Gods Woord.
​

'Magisch geloven' dat is de titel van het nieuwe filmpje met bespiegelingen op de ontwikkelingen van onze tijd. Ik bedoel ermee een vorm van geloven die zegt dat als je geloof maar groot genoeg is, je alles kunt proclameren en alles kunt toe-eigenen dat mogelijk is, want God geeft dat aan hen die geloven. Het omgekeerde is dan ook waar: gebeurt iets niet, dan is kennelijk je geloof niet goed, sterk en groot genoeg.
God wordt in deze zienswijze effectief tot een kracht gemaakt die wij kunnen manipuleren. Niet langer is Hij soeverein om zelf te gaan waar Hij wil en te doen wat Hem goeddunkt. Hij doet slechts wat wij willen en kunnen vragen met het juiste geloof. 

Zaterdag 21 mei mag ik een studiedag verzorgen voor Het Zoeklicht. Zo de Heer wil zullen we dan gaan nadenken over het thema: 'UFO's, het occulte en de eindtijd.' De aandacht voor en interesse in ufo’s en het occulte lijkt in onze tijd steeds sterker te worden. Dit is een Bijbels teken aan de wand. We leven in het tijdperk van het nieuwe heidendom en duistere machten krijgen steeds makkelijker voet aan de grond. Je ziet het terug in moderne (kinder)films, series en muziek, in de brede acceptatie van zogenaamde alternatieve ‘geneeswijzen’, de interesse voor pre-christelijke godsdiensten en in de openheid voor ufo’s. Ook in de kerken krijgen deze kwade machten helaas steeds makkelijker voet aan de grond.

Tijdens de studieochtend plaatsen we dit in het licht van wat de Bijbel ons leert over het laatste der dagen en de invloed van de boze. Waarom gebeurt dit? Waar gaan we heen en wat kunnen we verwachten naarmate de dag van Christus’ komst nadert?

De ochtend duurt van 9:30 uur tot 12:30 uur. Toegang is geheel gratis en aanmelden niet nodig. We komen samen in De Kapel aan de Postweg 18 te Doorn. Zie ik je daar? 

Vandaag Goede Vrijdag.

De Heer stierf aan het kruis
​Niet onvermijdelijk, maar uit vrije wil
In liefde en gehoorzaamheid

Het is volbracht.
​

Gisteren hield Vladimir Poetin een toespraak waarin hij het Russische leger prees voor hun daden in Oekraïne. Het was bevreemdend en tegelijkertijd herkenbaar. Bevreemdend vanwege onzin die werd uitgekraamd, maar herkenbaar, omdat het me op een of andere manier deed denken aan Adolf Hitler en zijn toespraken in de jaren '30 & '40 van de vorige eeuw. Ik werd er fysiek onpasselijk van en dat heb ik niet snel.

Wat mij zo raakte was Poetins citaat van een Bijbelgedeelte. Hij haalde een uitspraak van Jezus aan, waarin onze Heer zei: 'Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden.' Deze uitspraak van Jezus uit Johannes 15, werd door Poetin betrokken op de soldaten van het Russische leger en hun opoffering voor elkaar en Rusland. Nogmaals mijn maag draaide zich om. Hoe krijg je het je strot uit!
Jezus spreekt In Johannes 15 immers over zijn eigen dood om zijn vrienden te redden, zodat zij het leven zullen hebben. Het is uit pure liefde waarom Hij die weg gaat; Hij wil juist niet dat anderen lijden en daarom lijdt Hij in hun plaats. En Hij roept zijn leerlingen op om de ander ook zo te dienen. Nergens lezen we van geweld, militair ingrijpen, mensen doden, bombarderen, kinderen vermoorden of wat dan ook. Jezus' weg is een andere waarin we leren de minste te zijn en juist niet je wil met geweld op te leggen aan de ander.

Vladimir Poetin heeft heel wat te verantwoorden en hij zal zijn verdiende loon krijgen als Hij voor de rechterstoel van God verschijnt. En ik besef me heel goed dat het misbruiken van Gods Woord en uitspraken van Jezus niet de zwaarste beschuldigingen zullen zijn, maar hoe kun je het bloedvergieten en de wreedheden, de oorlogsmisdaden die gepleegd worden vergelijken met het ultieme offer voor een ander, met het offer uit liefde van onze Heer Jezus? Jezus wilde juist die ander geen geweld aandoen. Hij wilde juist die ander verheffen. 

Er zijn momenten dan geloof ik in de mens, maar gisterenavond was niet zo'n moment. Gisteren zonk me de moed in de schoenen. Hoe kan iemand zo liegen? En hij niet alleen. Al die hoge Russische heren die de dienst uitmaken (generaals, ambassadeurs, ministers) liegen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze verdraaien alles en doen alsof de ander gek is.

Soms ben ik zo ontzettend blij, dat wij een God die groter is dan mijn menselijke beperkingen. Ik werp mij maar op zijn genade en leg ook mijn frustraties in zijn hand.

Toen ik in 2005 mijn loopbaan als voorganger begon, droomde ik er wel eens over hoe het zou zijn om je eigen kinderen te dopen. Elke doopdienst - en ik heb er tientallen mogen doen - is weer bijzonder, maar je eigen kind leek me toch wel heel speciaal. Vandaag, zondag 21 november, was het zover: ik mocht mijn eigen zoon Simon dopen.

Ik ben dan ook een dankbare dominee en vader. Dat ik hem mocht dopen, maar nog meer dat hij zelf de weg van Jezus opgaat en kiest voor Hem, die ook voor mij zo belangrijk is. Hij kent Jezus als zijn Heer en Heiland. Wat kan een ouder zich nog meer wensen.
​

Corona doet veel met ons. Je ziet dat overal om je heen: mensen krijgen steeds kortere lontjes, de verdraagzaamheid neemt steeds verder af, we komen steeds meer tegenover elkaar te staan. De rek is eruit.

Ik merk dat ook in de gemeente. De laatste tijd valt het mij bijvoorbeeld op dat mensen meer spreken over 'jullie' en minder over 'wij'. 'Jullie moeten zorgen dat...' Of: 'Jullie doen dat niet goed, want...' En: 'Wat jullie nu willen, dat...'
Jullie is een woord waarmee je jezelf buiten de groep plaatst. Je legt de verantwoordelijkheid bij de ander en plaats jezelf tegenover de ander. Eigenlijk is jullie daarmee een woord dat niet past bij gemeente en gelovig zijn. Wij zijn het lichaam van Christus, leert immers Gods Woord. Wij vormen een tempel van God. Wij zijn de levende stenen. Wij zijn het priesterschap van God. Niet ik en jullie. 

Dit denken in jullie tegenover ik sluipt er ongemerkt steeds meer in. Het is volgens mij een teken van onze tijd. Het is gevolg van uitputting, zorgen, frustratie en verdriet. Alleszins begrijpelijk in het licht van wat ons steeds maar weer over het hoofd waait. Het is echter niet geestelijk. 
Ik hoop en bid dan ook vurig elke dag weer dat wij als gelovigen, gemeentes en kerken, zullen blijven zien op 'wij' en zullen blijven geloven in elkaar en de gemeenschap van Christus. Jullie tegenover ik zorgt voor verdeeldheid, tweespalt en vijandschap. Allemaal zaken die gemeentes kapot maken en die niet passen bij een leven door de Geest. Het zijn de vruchten van een leven zonder God. Naast een uiting van onze eigen frustratie, zie ik deze tendens dan ook zeker als een aanval van het kwaad. De duivel is altijd aan het werk om de gemeente kapot te maken. Dat probeert hij ook via Corona en de verdeeldheid van ik en jullie is daar onderdeel van. 

Laten we sterk blijven in onze geestelijke strijd. Het komt aan op standvastigheid en volharding in liefde voor God en elkaar. Strek je daar naar uit en geloof in ons, wij en samen. Laten we het woord 'jullie' maar zo min mogelijk gebruiken.

Gisteren had ik mijn collega aan de lijn met wie ik mijn bediening in de gemeente samen vervul. We spraken de planning van onze gemeente door tot het einde van dit jaar. Onze conclusie was dat de gemeentelijke agenda vol zit!
Dat is natuurlijk een hele rijke zegen, na alles wat we hebben meegemaakt de laatste anderhalf jaar met Corona, de maatregelen en ga zo maar door. Het allermooiste is dat we heel veel positieve en goede dingen op de agenda hebben staan. Zo hebben we in november de oogstdankdienst (14 november) waarbij we attenties gaan brengen naar ouderen, zieken en mensen in de verzorgingstehuizen in Delfzijl. We hebben de 21e een doopdienst (van mijn eigen zoon Simon!) waar we met elkaar - en ik als vader in het bijzonder - enorm naar uitkijk. Dan zijn er nog twee avondmaalsvieringen, werken we aan nog een doopdienst in december. En dan mogen we ook nog 28 november een aantal nieuwe raadsleden en diaconessen inzegenen én twee kinderen opdragen! En zelfs dat is nog niet alles, want in december willen we ook onze gedachtenisdienst houden waarin we stil willen staan bij hen die ons dit jaar ontvallen zijn, naast uiteraard de kerstdagen die eraan komen (wanneer we kansen krijgen van God om mensen in de kerk van het evangelie te vertellen, die anders niet komen). Wat een tijd die voor ons ligt!

Het is kortom druk, maar wel drukte waar ik me graag samen met mijn collega in onderdompel. Het is een rijke zegen om dit te kunnen en mogen. Een zegen waarvan ik hoop dat er het met elkaar kunnen delen en genieten. Want het toont voor mij en ons dat God ons niet loslaat. Hij gaat door met onze gemeente en zal blijven werken. Zolang we Hem op de troon zetten van ons (gemeentelijk) leven.