Nog een keer dan zit het er weer op, de serie van 10 Warme Winter Avonden. De avonden zijn het vervolg op de succesvolle zomervariant die we het afgelopen jaar tijdens de zomervakantie hebben gehouden. Ingewikkeld is het concept niet. We doen de kerk open voor iedereen die wil komen en we bieden gezelligheid, warmte, ontmoeting, sjoelen, knutselen, soep, warme chocolademelk, koekjes en snoep voor de kinderen, naast goede gesprekken. 
Gedurende deze serie van Warme Winter Avonden hebben wij gaandeweg extra ruimte gemaakt voor het inhoudelijke gesprek over zingeving, leven en geloof aan de hand van Bijbelse woorden. De laatste avonden staat er altijd een zo een woord centraal om eens gericht met elkaar over door te praten.

Dit keer was dat het woord 'vreugde', een van de vruchten van de Geest die we vinden beschreven in Galaten 5: 22, een van uitwerkingen van Gods liefde in ons. Tijdens de voorbereiding hadden we twee tafels klaargezet met acht stoelen voor dit gesprek, maar toen ik aankondigde dat we over vreugde zouden spreken voor degenen die dat wilden, bleek dat bijna iedereen erbij kwam zitten. Zo kwam het dat we met veel meer mensen in een gigantische kring om twee tafels zaten om het gesprek te voeren. 
Het gesprek ging over wat ons vreugde gaf, maar ook over hoe moeilijk het soms is om vreugde hebben. We spraken over de vreugde van en in geloof en over de best wel uitdagende Bijbeltekst uit Fil. 4: 4: 'Laat de Here uw vreugde blijven, ik zeg het nogmaals: wees altijd verheugd.' 
Wat mij opviel was dat het ondanks de grote van de groep, een heel intiem, veilig en open gesprek was. Er was ruimte om te delen en zelfs om een andere kijk te hebben. We spraken van mens tot mens hoe verschillende we ook waren: mensen van heel verschillende leeftijden, van verschillende kerken, met heel andere levens, de een nog maar net bekeerd, de ander al decennia met Christus onderweg. We herkenden in elkaar mensen ieder op hun eigen levensweg met vreugde en verdriet, net als wij. We luisterden en zagen de ander als medemens. 

En dat gaf mij grote vreugde. Ik mocht een stukje van de gemeenschap van Christus en de heiligen zien in dit kringgesprek over zoiets alledaags als vreugde. Ik mocht de kracht van de Gemeente herkennen en ik ben een blij en dankbaar mens dat ons dat gegeven werd. Juist in deze verdeelde en gepolariseerde tijden. Christus brengt mensen bij elkaar!

Gisterenochtend zat ik samen met mijn lieve vrouw 'bij Jorieke' in de uitzending van Groot Nieuws Radio. Jorieke zelf was er niet, dus eigenlijk zaten we bij Thijs en Annemarie, maar een kniesoor die daarop let. We mochten spreken over mijn laatste boek 'Het monster van psychose - een eerlijk verhaal van lijden en hoop'.

Het was een boeiende en bijzondere ochtend. We mochten opnieuw merken hoe ons boek mensen raakt, een indruk achterlaat en hen iets laat zien van wat ze niet wisten over dit ziektebeeld. Hoewel de foto anders doet vermoeden - het is niet mijn flatteuze kant, zeg maar - was het inspirerend en fijn. 

Heb je het gemist? Luister het interview hier terug.

​
Het boek 'Het monster van psychose' is ondertussen overal te verkrijgen! Je kunt bijvoorbeeld terecht bij mijn eigen uitgever Triple Boeken.  Daarnaast kun je een mailtje naar mij sturen met je adres en aangeven dat je een exemplaar wilt, dan stuur ik je er een gesigneerd toe!

Een veel gebruikte en bekende tekst uit het Nieuwe Testament is de uitspraak van Jezus zelf over kaf en koren dat gescheiden wordt (Lukas 3: 17, Matteüs 3: 12).

Als ik om mij heen kijk naar de tijd en wereld waarin wij leven, zie ik dat steeds meer. Aan de ene kant worden de kinderen van God die echt naar Hem willen luisteren en Hem willen volgen krachtiger en gedrevener. Hun liefde voor de Heer en voor de verloren wereld lijkt toe te nemen. Ook de grenzen tussen de verschillende kerken worden onder kinderen van God in deze groep minder belangrijk. Ze vervagen, want we herkennen in elkaar Christus en de liefde van onze gezamenlijke God. Dat vind ik niet alleen zelf, maar dat hoor ik van broeders en zusters om mij heen meer en meer.

Aan de andere kant zijn er tegenwoordig ook mensen die afhaken. Dat is al een tijd aan de gang, maar deze tendens zet zich steeds sneller door. Het gaat dan over mensen die het zo wel best vinden, mensen die gevangen raken in de verleidingen van de wereld, mensen die claimen dat ze zo ontzettend groeien in geloof en dicht bij God zijn, maar tegelijkertijd de Bijbel en wat God daarin vraagt aan hun laars lappen. Een onmogelijkheid in mijn ogen, want liefde voor God en Hem werkelijk willen volgen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden: verlossing, redding en genade maken dat je ook wil doen wat God zegt. Dat kan niet anders. Wat erin zit door wedergeboorte, komt eruit, zeg maar. Dit is geen last en moeite, maar vreugd en passie. Wat dat betreft ben ik heel eenvoudig in mijn geloof: mensen kunnen van alles roepen, maar hun daden spreken luider dan hun woorden.
​
De scheiding nu tussen deze groepen wordt groter en scherper in onze dagen. Het contrast tekent zich meer en meer af. Aan de ene kant de mensen die radicaal voor hun geloof willen staan in overgave aan God, de Bijbel en wat het evangelie vraagt en aan de andere de wereld die God niet kent en hen die hun vruchten als koren dreigen te verliezen en een eigen 'christendom' bedenken waar ze zich goed bij voelen en dichtbij de Heer.

Ik zou heel graag willen dat het anders zou gaan, maar dat gaat op dit moment niet zo. Ik blijf dagelijks bidden voor het behoud van mensen voor de goede weg van God, maar het lijkt niet tegen te houden zijn. Mensen doen wat ze willen doen en de verleidingen zijn zo ontzettend krachtig in onze tijd. Misschien is het iets van het huidige tijdsgewricht en het oordeel dat God zo over de wereld laat komen te beginnen bij zijn huis? Misschien is het een uiting van wat Jezus zegt in dat de liefde zal verkillen? Misschien leven we in de tijd dat mensen zich leraren zullen verzamelen die spreken naar hun eigen harten, zoals Paulus waarschuwt? Ik kom daar niet uit en dat hoeft ook niet. Ik wil alleen aangeven dat ik het signaleer. En aangeven dat ik ervoor kies om me niet uit het veld te laten slaan, want kaf en koren betekent ook dat je kunt kiezen waar jij je op focust. Richt jij je blik op het negatieve en de afval, of ga je vooruit met je huisgenoten van God achter Hem aan om de wereld licht te geven?
Als ik heel eerlijk ben moet ik voor mezelf toegeven dat ik in mijn leven als gelovige vaak teveel heb gekeken naar het negatieve, naar wat niet goed ging. Ik heb uit alle macht geprobeerd dat tegen te houden en dat te veranderen, ook als voorganger, om zo mensen geestelijk 'gezond' te maken en te houden. Maar meestal werkt dit niet. Mensen zijn 'hardkoppig' en doen wat ze zelf willen (ook een kenmerk van onze tijd). Zelfs de dominee houdt dat niet tegen.

Nee, moedig en positief voorwaarts gaan, is een veel vruchtbaardere weg. Licht verspreiden klaart de lucht van duisternis, klaar het hart van een zwaar gemoed. En dat trekt mensen, dat spreekt, dat staat. Misschien ook wel naar de mensen die dreigen in te zakken, die als kaf verwaaien of dreigen te verwaaien onder het koren. God kan het, ik geloof dat! Moedig voorwaarts, broeders en zusters!

'Kun je hier sjoelen?' Ze kijkt me aan met een mengeling met onzekerheid en rust. Er ligt een zweem van triestheid over haar ogen, maar ongelukkig is ze niet.
'Ja, dat kan,' reageer ik. 'Hier kun je sjoelen, daar knutselen en daar staan chocolademelk en tomatensoep, als je daar zin aan hebt.
Ik zal me ook even voorstellen: ik ben Roelof en ik ben van de organisatie. Je bent hier voor het eerst?'
'Ja, ik zag op een kaartje in de Albert Heijn dat dit er was.'
'Ja, die postertjes hangen overal. Nou, leuk dat je er bent. Veel plezier.'

Later die avond praten Deborah en ik nog wat na over weer een Warme Winter Avond vol gezelligheid, ontmoetingen en gesprekken.
'Wat leuk, hè, dat die ene mevrouw er was. Zomaar voor het eerst,' zegt Deborah. 'Ik heb wat uitgebreider met haar gesproken, maar ze is niet gelovig, komt van best ver weg en toch was ze er. Ze was nieuwsgierig.'
'Ja, bijzonder,' reageer ik. 'Ik zag dat ze ook goed werd opgepakt door de anderen. Ik zag dat velen even een praatje met haar maakten en ze deed volop mee met de sjoel-competitie.'
Deborah knikt. 'Ik vernam dat ze behoorlijk onder de indruk was van alles. Ik heb haar ook gevraagd: wat vind je hiervan?'
'En, wat zei ze?'
'Ze zei dat ze het bijzonder vond. Letterlijk zei ze: 'Ik wist niet dat dit ook nog bestond.' Het maakte indruk op haar.'
'Tja, het is niet het beeld dat veel mensen van een kerk hebben natuurlijk.' 
'Ik heb haar ook wat meer uitgelegd over wat we allemaal doen en waarom we dat doen. Ik heb haar verteld dat er straks weer een Alpha is. Ik heb haar gezegd dat je daarvoor niet gelovig hoeft te zijn, maar dat je dan eens verder kunt nadenken over hoe je tegen het christelijke geloof aankijkt en hoe je erin staat.' 
'Lekker bezig, Deboor. Lekker bezig.'

En dat is dan maar één ontmoeting van de velen die we mogen hebben. Als wij zaaien en durven te gaan in de Grote Opdracht die de Heer ons geeft om mensen van Hem en zijn evangelie te vertellen, om het licht met de wereld te delen, dan zullen er mensen komen. Mensen van buiten de gemeentes en kerken, mensen van buiten het geloof zelfs, gebroken mensen, zoekende mensen, mensen die geloven maar het niet meer kunnen vinden, mensen die op zoek zijn naar gezelligheid, ontmoeting, warmte en soms letterlijk wat te eten. Jezus kwam voor al deze mensen en wij verspreiden zijn licht. Dat hoeft niet ingewikkeld en niet groots met spektakel of dure woorden, maar gewoon in het alledaagse, pratend, ontmoetend en getuigend van het licht dat Jezus in onze duisternis heeft gebracht.
 

Gelovig zijn betekent ook onderdeel zijn van de familie, het gezin van God. We noemen elkaar immers niet voor niks 'broeders en zusters' en God 'Vader'. Zoals het al in Efeze 2 staat geschreven: 'Zo bent u dus geen vreemdelingen of gasten meer, maar burgers, net als de heiligen en huisgenoten van God.' Huisgenoten, gezinsgenoten, familieleden van God, dat zijn wij.

De afgelopen tijd mocht ik dat ook weer zien. Als gemeente te Delfzijl mochten we samenwerken als familie in het dienen van God en de stad. We werkten in diaconale en evangeliserende activiteiten als eenheid, we maakten samen diensten waarin Jezus geëerd werd als Heer en Koning van ons leven en waarin de goede boodschap van redding klonk, we deelden van de nood, maar ook van de vreugde in onze levens. Zo waren we en zijn we familie van de Heer. Dat is waardevol. Zeker als je - zoals veel voorgangersgezinnen - je geboortegrond verlaat en rondtrekt door het land naar vreemde oorden. Dan helemaal krijgt dit waarde en diepte. Dan krijgt het echt betekenis dat we Gods familie zijn, als je biologische familie niet zomaar om de hoek woont.

Niet dat het trouwens altijd koek en ei is, want dat is ook weer niet zo. Net als in iedere familie en in ieder gezin is er ook bij ons wel eens onenigheid en gaan er wel eens onderling dingen fout. Ook dat herken ik als praktische realiteit in mijn eigen leven. Ik schiet te kort, anderen naar mij en wij naar elkaar. Er is wel eens ergernis, er is wel eens boosheid en frustratie. Dat is ook niet erg, zolang we daar op een christelijke manier mee omgaan, zolang we ook daarin de gezindheid van Christus laten zien.
De Bijbel is daarin heel reëel. In Efeze 4: 3 lezen we: 'Span u in om door de samenbindende kracht van de vrede de eenheid te bewaren die de Geest u geeft...' Span u in, dat betekent dat het niet vanzelf gaat. Hiervoor in vers 2 heeft Paulus het zelfs over 'verdraag elkaar uit liefde'... En inderdaad, soms moeten wij elkaar verdragen in liefde.
En als er echt wat is, spreek het dan uit, vergeef waar nodig, belijd je fouten waar dat kan en ga weer met elkaar verder in en uit de liefde voor Christus. Ook dat is familie zijn. Jezus zegt in Matteüs 6: 14 & 15: 'Want als jullie anderen hun misstappen vergeven, zal jullie hemelse Vader ook jullie vergeven. Maar als je anderen niet vergeeft, zal jullie Vader jullie je misstappen evenmin vergeven.' 
Dat is geen goedkope genade, maar een duurbetaalde geloofswaarheid, betaald met het bloed van Jezus. Zo leven in vergeving naar elkaar begint bij het delen, uitspreken, belijden en bekeren, maar dan ook weer verder gaan en vergeven.

En dat is iets dat wij allemaal moeten leren in het gezin van God, ook ik. Want soms zijn we degene die om vergeving moet vragen, die moet belijden en moet keren, en soms moeten wij vergeving schenken en niet langer vasthouden waar de pijn ligt. Zo zijn wij het gezin van onze Heer. Is dat altijd makkelijk? Nee, zeker niet. Maar het is een opdracht, want wij zijn Gods familie.

Vandaag in het nieuws: de ontkerkelijking van Nederland zet door, met name onder katholieken. De trend die al jaren gaande is zet door zo concludeert een groot onderzoek: tegenwoordig zegt 6 op 10 Nederlanders zich niet meer verbonden te voelen met een religieus genootschap of beweging (zie bijvoorbeeld https://nos.nl/artikel/2457344-ontkerkelijking-zet-door-bijna-zes-op-tien-nederlanders-niet-religieus).

En als ik dat lees, dan komen bij mij twee gevoelens boven. Ten eerste word ik op een bepaalde manier verdrietig, want ik weet hoe belangrijk, waardevol en fijn het hebben van een geloofsgemeenschap is. Ik zie ook het belang ervan, een belang dat tevens in het Nieuwe Testament wordt benadrukt en meegegeven. Mensen doen dat dus niet meer en daarmee doen ze zichzelf, maar ook God en zijn wil voor ons tekort. Als ze al gelovig zijn, want dat zijn er ook niet zo veel meer tegenwoordig.
Ik schrijf daar wel heel bewust bij dat ik 'op een bepaalde manier' verdrietig word, want het verbaast me tegelijkertijd ook weer niet wat ik lees. Ik zie het zelf ook al tijden om mij heen: de kerken lopen leeg. Zeker sinds Corona gaat het hard op dit vlak. Het is dus geen verrassing wat geconcludeerd wordt. En dat brengt mij bij het tweede gevoel: passie. Want wat ik bij mezelf merk is dat het mij niet uit het veld slaat. Ooit was dat misschien wel, maar nu niet meer. Ja, ik word er nog steeds 'op een bepaalde manier' verdrietig van, maar ik wanhoop niet en laat de moed niet zinken. Integendeel! Ik word juist alleen maar standvastiger en voel dat de passie om er wel wat te maken met de mensen die net als ik nog gaan voor geloof, gemeenschap en elkaar. 
Ik zie in deze maatschappelijke tendens de vervulling van de profetische woorden van de Bijbel die ons waarschuwen voor de grote afval (2 Tess. 2), die waarschuwen voor toenemende lauwheid aan het einde van de tijd (Openbaring 3) en voor het verkillen van de liefde (Matteüs 24). Ben ik dan fatalistisch? Nee, integendeel zoals ik al schreef. Ik geloof dat het een teken van de tijd is, maar ook dat de rest van de Gemeente die wel overblijft des te feller zal schijnen in het duister. Dat zie ik evenzo als de leegloop en ik niet alleen.

Gisteren bijvoorbeeld had ik een gesprek met iemand die veel interkerkelijk actief is in Nederland. Hij zei letterlijk dat hij en anderen in zijn organisatie zagen dat mensen steeds makkelijker in elkaar Christus erkennen, als het wedergeboren kinderen van God zijn die Hem echt willen dienen en volgen. De oude en scherpe grenzen tussen kerken, plaatsen en denominaties lijken steeds vager te worden en er steeds minder toe te doen. Het is alsof God zijn Gemeente samenvoegt om in wat gaat komen samen te staan. En vreemd genoeg merk ik dat ook in onze eigen gemeente in Delfzijl. Is het daarmee altijd peis en vree bij ons? Nee. Gaat alles altijd goed? Ook niet. Maar er is een besef dat zegt: wij hebben een woord voor de wereld, nu meer dan ooit. Wij mogen het licht laten schijnen, juist in de tegenwoordige duisternis. Wat hebben wij anders immers dan Jezus alleen? Wat kunnen we anders dan Jezus naam belijden als de enige die redt en zijn licht verspreiden in deze steeds goddelozere omgeving?

Er leeft een behoefte bij de kinderen van God. Ik proef dat. Mensen willen Gods rijke Woord dagelijks naar recht en waarheid tot zich nemen, verkondigd met leven, passie en echtheid. Dáár verlangen ze naar: naar de getrouwe verkondiging van wat de Bijbel al eeuwen aan waarheden van God leert.

Persoonlijk vind ik dat heel opvallend, want we leven in een tijd dat we juist meer informatie tot onze beschikking hebben dan ooit tevoren. Je hoeft maar een keer of wat op je muis te klikken of je kunt luisteren naar talloze preken van predikers uit de hele wereld. Je kunt lezen tot je een ons weegt over elk denkbaar onderwerp in de theologie in boeken, online artikelen en ga zo maar door. En wil je zondags eens wat anders, dan zijn er kerken van allerlei soort en maat waar je zo binnen kan lopen en met open armen ontvangen wordt. De wereld ligt aan onze voeten, ook de geloofswereld.
​Maar het helpt mensen dus niet. Het verwart en het stelt ook vaak teleur, want er is heel veel kaf onder het koren. Eigenlijk is deze overdaad vaak een leegte die ons aanstaart, hoe paradoxaal dat ook klinkt. Het is de overdaad van nietszeggendheid die ook door de maatschappij wordt gevoed, want niets is meer waar en alles mag er zijn. Wat goed voelt is doorslaggevend en de rest doet er niet toe. Over grote waarheden spreken we niet meer.

Dit staat echter zo haaks op wat gelovigen diep van binnen ervaren. Dit staat zo haaks op waar mensen behoefte aan hebben in hun gang met God door Christus en met behulp van de Heilige Geest. Men wil juist duidelijkheid op basis van Gods Woord. Men smacht naar iemand die hen vanuit passie, met kennis en trouw aan dat Woord vertelt hoe het zit. 
Laatst zei iemand tegen mij: 'Ik ben zo blij met het vaste voedsel dat ik krijg. Ik ben op zoveel plekken geweest en heb zoveel gezocht. Meestal vond ik op die plekken echter niet meer dan drupjes van de eerste melk zo her en der wat rondgestrooid, maar ik heb behoefte aan meer.' En hij is niet de enige.

Daarom dit blogje om je dit mee te geven. Want ook jij kunt zo'n licht van echtheid, leven en trouw zijn. Wees dat maar in je eigen omgeving door God en zijn Woord totaal centraal te stellen. Laat het klinken in je dagelijks bestaan. Wees zo getuige van Hem die onze Heer is. Dat is zo nodig. Hier is zo'n behoefte aan. En ja, je zult dan ook tegenstand en vijandschap ondervinden, maar dat hoort erbij. Daar waar Gods wil en waarheid naar eer en geweten recht wordt verkondigd daar roept het reacties op, omdat het over de harten van mensen gaat, over hun diepste beweegredenen en zielenroerselen. Maar het is niet alleen maar negatief, juist niet, want mensen hebben geestelijk verlangen en dorst naar deze Goddelijke waarheid en zullen dat in jou herkennen. Wij mogen daarvan getuigen in onze eigen omgeving. Het is mijn gebed dat iedere Nederlander iemand in zijn of haar omgeving heeft waar men dit leven, die waarheid, echtheid en trouw aan God en zijn Woord mag kunnen zien.

Als jullie mijn blogs met enige regelmaat lezen, dan weten jullie hoe bijzonder ik het vind dat wij als christenen van vandaag onderdeel uitmaken van die lange stoet van gelovigen die dwars door de geschiedenis heen al 2000 jaar in deze wereld achter Jezus aangaat. Er zijn er voor ons miljoenen geweest die hun geloof hebben doorgegeven en uitgeleefd en na ons zullen er ook weer mensen komen die deze weg zullen gaan. Dit zal zo doorgaan tot de grote dag dat Jezus ons thuishaalt en de eeuwigheid aanbreekt. Ik vind dat groots.

In dat kader vind ik het zo bijzonder dat we dit jaar in onze gemeente te Delfzijl een stagiair hebben. Hij is een tweedejaars theologie en loopt dit jaar mee in onze gemeente. Hij heeft een roeping ervaren en wil met heel zijn hart zijn Heer volgen. 
En dat doet me denken aan mijn eigen weg. Ik zie mezelf nog zo voor het eerst over de drempel van het Baptistenseminarium stappen in het statige Bosch en Duin. Wat was ik zoekende en wat vond ik het spannend. Maar wat gaf de Heer mij rust en vrede en wat heeft Hij de weg op een bijzondere manier geleid daarna.

Nu ben ik een kleine 25 jaar verder en mag ik volgend jaar 18 jaar voorganger zijn. Ik ben niet meer de nieuwe generatie. En dan komt er zo'n jonge hond binnen van 22 jaar en dan denk ik: prijs de Heer, dat Hij ook vandaag doorgaat. Ik word er blij en ik hoop van harte dat dit kleine stukje tekst jou net zo bemoedigt.
​Als iets duidelijk is dan is het dit: God gaat door, door de jaren heen en niets houdt Hem tegen. Zijn plan zal voltooid worden. In het groot, op wereldschaal, maar dat geldt evenzo in jouw eigen persoonlijke leven. Alle lof aan onze grote God!

​
PS mocht je geïnteresseerd zijn in wie deze stagiair dan precies is? Kijk dan op het YouTube-kanaal van onze gemeente (zoek op 'Baptisten Havenlicht Delfzijl' en je vindt het), daar stelt hij zich voor.

Gemeente zijn is samen optrekken en het leven delen. Het is gezamenlijk achter onze Heer Jezus aan. Dit samen volgen doen we in voor- en tegenspoed, op zowel momenten van vreugde als van verdriet. Nog maar een paar weken geleden hadden we als gemeenschap een enorm vreugdevol moment in de doop van twee jonge zusters. Maar het verdriet mag er ook zijn, want ook dan willen we om elkaar heen staan. 

Daarom hebben wij bijvoorbeeld één keer per jaar onze gedachtenisdienst. We staan dan heel nadrukkelijk stil bij de broeders en zusters die niet meer onder ons zijn. We noemen hen bij naam en gedenken hen en in hen gedenken we allen die we missen. 
Het is altijd een emotioneel en soms heftig moment om mee te maken, maar het is ook ontzettend dierbaar en kostbaar om daarin op deze manier te delen en gemeente van Jezus te zijn.

Als voorganger raakt het me ook ieder jaar weer. Het doet me dan goed om te zien dat we als gemeenschap in deze dienst aanwezig zijn en elkaar tot steun zijn. Het doet me goed om mensen te mogen bemoedigen en troosten en ze te mogen sterken in hun geloof. Dat is een van de meest dankbare onderdelen van mijn werk. Gisteren betekende dit dat ik de preek heb gedaan (zie 'de preek samengevat') en de dienst heb geleid en dat mijn collega in Delfzijl ds. Erry Fokkert, het gedachtenismoment zelf heeft gedaan. Dat moment kun je hieronder terug zien. 

Gisteren was het dan zover: mijn dochter Rosalie werd gedoopt. Ik mocht dat - als haar vader en voorganger - doen. Mooi toch! Temeer omdat ongeveer een jaar geleden haar broer Simon gedoopt werd (21 november 2021) en daarmee dus onze beide kinderen de Heer kennen, volgen en dienen. Wij voelen ons gezegende en dankbare ouders, want dit is waar we altijd voor gebeden hebben en zullen blijven bidden. God is goed!

​Bij deze het filmpje van het heugelijke moment.

​Voor de preek, kijk je hier.